Onze (toekomstige) kameraden van de fatbike-jeugd

De invasie is nog in volle gang en niets kan de opkomst van de fatbike nog langer stuiten. Geen plaats in Nederland is immuun voor deze logge zwarte elektrische fiets, die het aanzien van het straatbeeld en het verkeer heeft veranderd. Waar deze vette ‘fiets’ geliefd is onder een groot gedeelte van de jeugd, wordt hij tegelijkertijd door vele verkeersdeelnemers veracht. Het is een misvatting dat de fatbike uitsluitend door jongeren wordt gebruikt, maar er is zeker een bepaald type fatbike-jongere dat men overal tegenkomt. Ze rijden dikwijls zwartgekleed en met de capuchon over het gelaat getrokken rond in wijken en ‘hangen’ in menig winkelcentra. We kunnen ons flink ergeren aan hun nonchalante rijgedrag, maar wij en zij lijken toch ook langs elkaar heen te leven. Wie zijn de jongeren van de fatbike-subcultuur eigenlijk?

Allereerst moet er natuurlijk uitgekeken worden voor het stigma, waar we al snel in belanden als iets nieuw en tegelijkertijd storend is. Niet alle fatbike-jongeren ‘zijn zo,’ maar wat is er dan wel aan de hand?

Dat jongeren elkaar opzoeken en erop uitgaan, is van alle tijden en helemaal conform het ontdekken van grenzen en de algehele ontwikkeling. Echter, in het kapitalisme gaat het verlangen van de puber naar ‘vrijheid en avontuur’, dikwijls gepaard met het vluchten uit de thuissituatie, onzekerheid en verveling. Voor veel gezinnen met pubers is het leven duur en onzeker. Van prijsstijgingen, de wooncrisis, het eigen risico, belastingen, naar onzekere ‘contracten’ en privatisering. Kortom, de druk op de werkende klasse en haar kinderen neemt toe, om nog maar te zwijgen over toenemende staatsonderdrukking en politiek gevoede (algehele) discriminatie van elkander. Ook de toenemende militarisering, met als gevolg dat defensie de maatschappij bombardeert met hun propaganda, hoort in dit rijtje thuis.

De jongeren die in deze omstandigheden opgroeien, hebben buiten de zorgen van hun ouders, ook nog eens te ‘dealen’ met hun eigen bestaan. Hun scholen worden na elk ‘nieuw’ kabinet weer verder uitgekleed en versoberd. De vmbo’s en mbo’s, waar jongeren naar toe gaan, zijn geheel ingesteld op het ontwikkelen van jonge arbeidskrachten die zo snel mogelijk de arbeidsmarkt moeten vullen. Van aandacht voor persoonlijke ontwikkeling is maar weinig sprake.

Jongeren zien op sociale media dat hun voorbeelden, als artiesten, beroemdheden en zogenaamde ‘influencers,’ het beeld schetsen dat de enige manier om te ‘slagen’ in het leven, de weg van zelfverrijking is. Deze onrealistische ‘Hollywoodperikelen’ duwen de jeugd richting een vals zelfbeeld en opportunisme. Ondanks hun imago zijn deze jongeren niet van gisteren en zien en voelen ze dat de toekomst, evenals het heden, niet aan hun zijde staan. Het vooruitzicht van hun sociaaleconomische positie en het zwaard van de klimaatcrisis hangt iedere dag boven hun hoofden.

In het licht van het bovengenoemde, valt hun gedrag en aanwezigheid op straat best uit te leggen. Dat zij centen van hun ouders los proberen te krijgen om veel te dure fatbikes te kopen, om hun identiteit aan op te hangen en in groepen rond te rijden, om de schijn van enige zelfstandigheid op te houden. Het klinkt zo gek niet meer en de markt speelt hier vervaarlijk op in. Aan wie of wat moeten zij nu loyaal zijn? Wie biedt hen begrip, mededogen en hulp? Van de wijk/sociale centra die er ooit waren, zijn er de afgelopen twee decennia veel wegbezuinigd en het einde van die afbraak is nog lang niet in zicht.

Alleen op de ruïnes van de oude wereld, is de toekomst van een nieuwe mogelijk.

Niets is vast en hopeloos. In 1945, toen Berlijn, maar ook andere grote steden, bevrijd waren door het Rode Leger, lag het overgrote gedeelte van deze steden in puin. Veel kinderen en jongeren zwierven rond tussen de ruïnes en waren aan hun lot overgelaten. Een aantal van deze jongeren, veelal de kinderen van communisten, organiseerde zich in de FDJ (Freie Deutsche Jugend), de latere officiële jeugdbeweging van de DDR. Zij organiseerde middenin de ravage van de oorlog, (non-alcoholische) dansfeestjes, sportevenementen en filmavonden. Dit alles klinkt wellicht niet zo spannend als een fatbike, maar het belang ervan mag niet onderschat worden. Jongeren kregen een veilige organisatie om naartoe te gaan. Ook kregen zij voor het eerst te maken met een democratische beweging en ze leerden zich solidair op te stellen. Dit weerhield hun van (georganiseerde) criminaliteit, alcoholmisbruik en gewelddadigheid. Problemen die voor onze fatbike-jeugd ook op de loer liggen.

We gaan de huidige fatbike-jeugd en hun situatie natuurlijk niet vergelijken met die van de Duitse jeugd vlak na de oorlog, maar de FDJ, die er destijds nog vrijwel alleen voor stond, laat zien waar de kracht van jongeren en hun (communistische) organisatie toe kan leiden. Onze fatbike-jongeren zijn precies dat: jongeren, ‘onze’ jongeren van onze klasse en alleen het socialisme-communisme kan daadwerkelijk rationele oplossingen voor hun toekomst bieden. Onze strijd voor het socialisme-communisme, is ook voor hen en in de toekomst uiteindelijk ook met hen: onze kameraden van de fatbike-jeugd.