Truman Show in Den Haag

Zo aan het einde van het schooljaar wil ik als docent nog wel eens een filmpje opzetten in de les. Als het lesplan achter de rug is dan kan dat wel. Uiteraard moet het dan natuurlijk wel een beetje een pedagogisch verantwoorde film zijn. Een film met een boodschap zogezegd. Keuze genoeg: Dead Poets Society, the Prince of Egypt, of, mijn favoriet: the Truman Show. Een film over een man die erachter komt dat hij zijn hele leven is opgegroeid in een televisiestudio als onderdeel van een soort Big Brother-achtig programma. Een mooi verhaal over verder kijken, vrijheid en keuzes maken.

Over hele eigen keuzes maken gesproken. Geert Wilders liet afgelopen maand het kabinet vallen. Met de tekst "wij hebben de kiezer het strengste asielbeleid ooit beloofd...". Wie hij met "wij" bedoelt is mij niet helemaal duidelijk daar de PVV in principe een eenmanspartij is. Maar grootheidswaanzin en koninklijk meervoud gaan dan ook niet zelden hand in hand. Het argument: "wij hebben de kiezer het strengste asielbeleid ooit beloofd", voelt toch een beetje als janken dat je niet nóg onmenselijker kan zijn. Het is een beetje als een lolly afpakken van een kleuter, en dan zelf kwaad worden omdat je had beloofd om nog véél méér kinderen te laten huilen. Dat de PVV toevallig die week lichtelijk kelderde in de peilingen van Maurice de Hond, en dat het nota bene de PVV zelf was die de minister van asiel aanleverde, maakt de hele situatie tot een raar ongeloofwaardig toneelstukje.

Geert Wilders was niet de enige die zich aanstelde voor de bühne. Dilan Yesilgöz, die Geert Wilders nota bene zelf het zadel in heeft geholpen door te zeggen dat ze graag met hem wil regeren, sluit nu komende samenwerkingen uit. Maar laten we eerlijk zijn, als de PVV komend jaar toch weer de grootste blijkt dan is ze zo weer terug. We moeten immers niet vergeten dat Yesilgöz politieke superkracht heeft. Namelijk dat ze de ene dag iets kan zeggen en dan de dag erna heel stellig kan zeggen dat ze zoiets nooit gezegd heeft. Zelfs als ze geconfronteerd wordt met beelden blijft ze ontkennen. Beste leerling uit de klas van Rutte. Als Dilan Yesilgöz Pinokkio was dan had haar groeiende houten neus hoogstpersoonlijk de wereldwijde ontbossing opgelost.

En wie stond daar tussen als een overspannen docent die op de laatste schooldag dan maar the Truman Show opzet? Dick Schoof. Het allergrappigste vond ik dat de media eerder op de hoogte was van de mogelijkheid dat het kabinet zou vallen, dan diens eigen minister-president. Als de media bij alle stappen als eerst op de hoogte is, dan doe je het toch voor de bühne?

Kabinet Schoof 1... wat ik trouwens een hilarisch optimistische naam vind, want ik denk niet dat er nog een tweede komt. Maar blijf hopen, Dick. Enfin, ze hebben niets bereikt, behalve de problemen die er al waren uitstellen en/of verergeren. Dit kabinet had de inhoud van een snel afgeraffeld projectverslag van een groep vervelende pubers zodat ze daarna weer stoer en intimiderend op het schoolplein konden hangen. Toen ze dreigden minder ‘cool’ te worden, gingen ze dramatisch uit elkaar als een boyband.

Met dit toneelstuk der verontwaardiging is de gewone werker wederom niets veder geholpen. Schoof 1 (blijf hopen Dick) heeft niets voor u gedaan. Geen afschaffing van het eigen risico, geen oplossing voor stikstof en de bouw van huizen, geen duidelijkheid voor de boeren (looking at you, BBB). De WW wordt verkort, de huren worden niet goedkoper maar alleen maar duurder en er komt geen Lelylijn (looking at you again, BBB). Om nog maar te zwijgen van die fascistische asielminister die beleid was, maar die (behalve een aantal honderden euro's uitgegeven om haar kapsel te laten lijken op een natte dweil) niets anders heeft gedaan dan racistisch kakelen. In het schouwspel om de stemmers is de val van het kabinet een valkuil voor de burger. Ik ben niet rouwig dat Schoof 1 (blijf hopen Dick) valt, maar ik heb geen zin om te zien wat ervoor in de plaats komt te staan.

Het voelt wel alsof ook wij vastzitten in een alternatieve televisiewerkelijkheid, namelijk het toekomstige reclamespotje van de PVV. Wilders liet deze maand het kabinet vallen met een paar perfecte lege social media-quotes. Dit op precies het juiste moment in de peilingen en met een fantastisch ingecalculeerde gespeelde verontwaardiging als gevolg. Met deze maand, als klap op de vuurpijl, ook nog een stel racistische hooligans die voor eigen grensrechtertje speelden. Hetgeen de PVV vervolgens weer lekker kan uitbuiten onder de noemer van ‘bezorgdheid van het volk’. Wilders heeft in verkiezingstijd allerlei dingen, zogenaamd, in de koelkast gezet, om die twee dagen na de verkiezingen er weer met groot geweld uit te smijten, als een moeder op een ‘Sonja Bakker dieet’ in 2011. En aankomende oktober doet hij het allemaal gewoon weer opnieuw. Maar dat maakt niet uit, want Wilders heeft allang gewonnen. Hij heeft een onhoudbare greep op Nederlands onderbuik, als, alweer, maar dan anders, Sonja Bakker in 2011. In zijn bijna 20 jaar met de PVV in de Tweede Kamer heeft hij extreemrechts racisme weer salonfähig gemaakt. In de Nederlandse parlementaire politiek is geen enkele mening belangrijker dan die van de huis tuin en keuken racist. Dit is de Wilders Show; wij zijn slechts acteurs in zijn verkiezingsspotje. In ieder geval, ik ga deze zomervakantie zeilen. Op zoek naar een deur.