2021: Een Boeiend Begin

Een reeks van verkiezingen heeft de VS een nieuwe president, een ander congres en een nieuwe federale regering bezorgd. Een cynicus zou die veranderingen kunnen zien als cosmetisch, slechts een kans voor een andere verzameling politieke vertegenwoordigers om te zwendelen, invloed uit te oefenen en macht te vergaren. Lobbyisten die de voorkeur genieten van de Democratische Partij zullen nu toegang hebben tot meer gekozen functionarissen en hoofden van agentschappen en bureaus, terwijl hun tegenhangers die favoriet zijn onder de Republikeinen nu lager in de voedselketen moeten werken, totdat zij weer aan de beurt zijn. Campagnebijdragen bepalen de adviescontracten, de stroom van overheidsgelden en ceremoniële benoemingen. Waar sommigen corruptie zien, zien anderen kansen.

Verweven met de politieke elites, die gretig het enorme federale establishment vullen, is een even imposante infotainment-industrie, op zoek naar nieuwe drama's en afleidingen om het verlies van hun politieke bliksemafleider, Donald Trump, te compenseren. Sinds de afschaffing van de Fairness Doctrine¹ in 1987 en de verdere concentratie en monopolisering van de media, zijn de grote medianetwerken erin geslaagd 'nieuws' om te zetten in partijdige sensatiezucht - goedkoop, oppervlakkig amusement naar het model van het innovatieve Fox-platform. De huidige 'Walter Cronkite' [nvdr: vroegere tv-journalist, o.a. anchorman van CBS News], is een losgeslagen Tucker Carlson of een zelfingenomen Rachel Maddow, beide karikaturen van de veel minder flagrante en minder bizarre journalistiek uit het niet al te verre verleden.

Het is geen wonder dat de meeste mensen een (groot) gebrek aan vertrouwen hebben in de media en nog minder vertrouwen hebben in het Congres (Pew Research). Het is ook geen wonder dat Trumps belofte om "het moeras droog te leggen" ('drain the swamp') bij zoveel mensen weerklank vond.

Tegelijkertijd is er een voelbare opluchting dat Donald Trumps periode van vier jaar beleidsimprovisatie, emotionele instabiliteit en uitbarstingen van raciale - en gendervijandigheid nu ten einde loopt. Het idee dat een persoon met de impulsiviteit en oppervlakkigheid van Trump een hand had in het buitenlands en militair beleid van de VS, zou elke gezonde persoon 's nachts wakker houden. Helaas ontsnapt het aan het (korte) geheugen van de meeste experts en politici dat eerdere presidenten, zoals Nixon, Reagan en Bush, even gevaarlijk, zo niet gevaarlijker waren.

Wanneer Trumps zelfmisleiding als 'meester in het maken van deals' hem ertoe bracht toenadering te zoeken tot enkele van de vastgestelde vijanden van het establishment, werd hij steevast gedwarsboomd door de 'fail safe' (faalveilige) mechanismen van datzelfde establishment. Als de vier jaar van Trump ons al iets hebben geleerd, dan is het dat de regels van het spel zorgvuldig worden beschermd door de mechanismen die al lang geleden door de kapitalistische heersende klasse werden ingesteld, om de politiek binnen een beperkte bewegingsruimte te houden. Het onorthodoxe beleid van Trump knalde halsoverkop tegen de 'firewall' die is gecreëerd door wat Marx omschreef als het "... comité voor het beheer van de gemeenschappelijke aangelegenheden van de gehele bourgeoisie." Zijn politiek werd geblokkeerd, genegeerd of ondermijnd door de verdedigers van het systeem.

Vier jaar geleden, vóór de inauguratie van 2016, informeerde James Comey van de FBI, als vertegenwoordiger van de kapitalistische PraetoriaanseGarde [nvdr: Romeinse militaire elite die de keizerlijke lijfwacht vormde] oftewel de veiligheidsagentschappen, Trump dat zijn gedrag zorgvuldig werd en blijvend zou worden onderzocht. Hij moest begrijpen, zoals andere nieuw verkozen presidenten gewoonlijk van J. Edgar Hoover hadden vernomen, dat gênante informatie kon worden verstrekt om zijn ambtstermijn in diskrediet te brengen. Het beruchte 'Steele Dossier' [Trump-Rusland] was bedoeld om de kracht van de 'Praetoriaanse Garde' te demonstreren, mocht Trump te ver gaan. Door pure arrogantie of onwetendheid trotseerde Trump de boodschap en ontsloeg de boodschapper. Daarom vocht hij gedurende zijn hele presidentschap tegen de veiligheidsdiensten.

Maar al te vaak koos centrum-links, cafeïnevrij links, de kant van de snuffelaars, folteraars en moordenaars van de veiligheidsdiensten, in hun meedogenloze campagne om Trump te pakken te krijgen. Een gevaarlijk spel van opportunisme, waarbij de weinige overgebleven beperkingen die gelden voor de politie en het gerechtelijk apparaat worden losgelaten. Degenen die ons tegen Trump kunnen beschermen, zullen ons met nog meer ijver 'beschermen' tegen echte sociale verandering. Maar Trumps ambtsperiode is voorbij. Het nieuwe jaar markeert een overgang. Twee vroege gebeurtenissen springen eruit, als mogelijke voortekenen voor 2021.

1.

De progressief georiënteerde stand-up comedian en politiek commentator Jimmy Dore deed aan het begin van dit nieuwe jaar een oproep aan de leden van het Huis van Afgevaardigden (House of Representatives), om hun stem voor de herverkiezing van Nancy Pelosi tot voorzitter van het Huis goed te benutten. [2] Dore suggereerde dat, gezien de nipte verkiezingsrace voor de positie van voorzitter, een paar progressieve leden van het Huis ter linkerzijde hun stem konden gebruiken om een belofte in te willigen, namelijk om de langverwachte stemming over 'Medicare for All' te houden in het Huis van Afgevaardigden - een bescheiden voorstel. [Dore suggereerde hen om Nancy Pelosi de steun te ontzeggen die ze nodig had om het voorzitterschap te behouden, totdat ze ermee instemde om die stemming te houden].

Dit veroorzaakte een intens debat aan de linkerzijde. De zwalkers onder de Democratische Partij-liefhebbende linkerzijde gilden hysterische uitspraken als: "Jimmy Dore is van geen belang; hij is vulgair; hij toont geen respect voor onze heilige vertegenwoordigers; een stemming zou ons in verlegenheid brengen en onze zwakheid onthullen...", en ga zo maar door... Kortom: "Met Trump onderweg naar de uitgang, waarom zou iemand onze nooit eindigende brunch willen bederven door politieke actie te bepleiten?" Net als bij de nasleep van de verkiezing van Barack Obama in 2008, wordt het als onbeleefd beschouwd om de viering te onderbreken met rommelige vragen over de weg naar echte sociale verandering. Vertrouw op onze leiders!

Zoals te verwachten was, slaagden democratisch gekozen functionarissen erin de uitdaging van Dore te negeren. Maar in tegenstelling tot in 2008, spraken een aantal liberalen met ruggengraat zich uit en drongen erop aan dat de Dore-strategie verdedigbaar en zelfs raadzaam was. In plaats van om te rollen, zoals zo vaak tijdens de regering-Obama, betoogden sommige liberalen de verdiensten van het voorstel van Dore en weigerden ze zich te laten afleiden door irrelevanties. Misschien is er een kleine hoop dat sociale rechtvaardigheid in het nieuwe jaar niet door de Democratische Partij zal worden gesmoord. Men kan alleen maar hopen.

2.

Een andere opmerkelijke gebeurtenis vond plaats op 6 januari jongstleden. Sommigen noemen het een aanval, een opstand of zelfs een poging tot een staatsgreep. In feite, met een beetje noodzakelijke afstand tot de sensationele media, was het geen van deze zaken. De bonte stoet van grotendeels ongewapende personages, die door een dunne 'blauwe lijn' rondom het Capitool braken om te zwaaien met vlaggen, selfies te nemen en in het algemeen zaken te ontwrichten, was nauwelijks revolutionair te noemen. Ze bestormden de Bastille niet, maar maakten een ongeautoriseerde, goedkope tour door Versailles.

Deze gebeurtenis begon met een slecht bezochte manifestatie, die, als deze door links was georganiseerd, nauwelijks de aandacht van de media zou trekken. Een wanhopige, losgeslagen Trump, geschokt door de onderschepping van zijn pleidooi aan Georgische functionarissen, de democratische overwinning in Georgië en de onvermijdelijkheid van zijn vertrek uit het Witte Huis, hield een opruiende toespraak waarin hij de aanwezigen opriep om naar het Capitool te marcheren. Niemand betwist het feit dat de aanwezige Capitoolpolitiemacht die dag nauwelijks meer dan symbolisch was, ondanks de hyperventilerende claims van mogelijk geweld en de nabijheid van de stadspolitie en de gereedstaande Nationale Garde.

Ongetwijfeld hebben commentatoren, die wijzen op de medewerking van een deel van de Capitoolpolitie bij de inval, gelijk. Deze commentatoren lijken echter minder geïnteresseerd in de redenen waarom de andere beschikbare troepen niet werden ingezet. Het besluit om geen extra hulp in te roepen of de Capitoolpolitiemacht uit te breiden, blijft een veel belangrijkere kwestie inzake de gebeurtenissen van 6 januari. Het is vermeldenswaard dat de Capitoolpolitie onder toezicht staat van het Congres en niet van de uitvoerende macht. Daarom lijkt de speculatie dat Trump de deur open heeft laten staan niet aannemelijk. In plaats daarvan is er plausibel bewijs uit een onverwachte bron, The Washington Post, van machinaties in de Senaat en het Huis.

Wat we in ieder geval wel weten is dat deze inval van Trump-aanhangers op geen enkele manier werd beantwoord met een reactie die vergelijkbaar is met de extreme maatregelen die werden getroffen tijdens anti-oorlogs- en antiracismedemonstraties. Elke veteraan van 'DC-acties' zou de lauwe voorbereiding en uitvoering van de verdediging van het Capitool niet herkennen, aangezien wij zelden in de buurt van het gebouw mochten komen, ongeacht met hoevelen we aanwezig waren. En er waren er altijd meer dan genoeg! Dus wie was er nu verantwoordelijk voor de bijna-uitnodiging om het Capitool binnen te dringen en de bizarre rockconcert-achtige capriolen van de ongeorganiseerde menigte? Was dit een geënsceneerde 'brandweeroperatie' van de 'Reichstag' om Trump tot zijn definitieve onderwerping te dwingen?

Een onderzoek naar wie er baat heeft bij de gebeurtenissen van 6 januari zou zeker tot de conclusie leiden dat Trump en zijn 'leger' de grote verliezers waren. Hoewel er niet eens ook maar de kleinste mogelijkheid was dat er een daadwerkelijke staatsgreep zou kunnen plaatsvinden of dat de bizarre capriolen van 6 januari Trump aan de macht zouden houden, hebben de pers, de Democraten en de bedrijfsleven-Republikeinen geprofiteerd van het fiasco. Trump is voor een groot deel getemd en zijn volgelingen beschaamd, zo niet gezuiverd of gearresteerd. Een honderdtal Trump-aanhangers in het Huis van Afgevaardigden en de meeste van hun Senaatscollega's hebben het zinkende schip verlaten.

We zullen misschien nooit weten of dit een Erdogan-achtig scenario was om oppositiekrachten te zuiveren (zoals hij deed in Turkije in 2016) of misschien iets nog sinisterders, maar het netto-effect is dat het midden wordt versterkt, ten koste van de verfoeilijke Trump. Gezien de enorme ervaring en het succes dat de Amerikaanse veiligheidsdiensten hebben met overzeese regimeveranderingen, zou het niet te vergezocht zijn om hen ervan te verdenken dat hun vinger ergens in de pap heeft gezeten, bij zowel de illegale opname van Trumps telefoongesprek met ambtenaren in Georgië als de vreemde gebeurtenissen op 6 januari.

Cockburns beoordeling van de Democratische Partij klinkt vandaag nog even waar als vierentwintig jaar geleden. Maar jammer genoeg moet elke generatie deze waarheid blijkbaar voor zichzelf herontdekken. Carter, Clinton, Obama en nu Biden ... ze roepen allemaal een overvloed aan hoop op, een vloedgolf van vertrouwen, die vervolgens op de rotsen van misplaatste loyaliteit kapotslaat.

De geschiedenis herhaalt zich, omdat te weinig mensen de moeite nemen om de geschiedenis echt in zich op te nemen en te verwerken.

---

1. De Fairness-doctrine van de Federal Communications Commission van de Verenigde Staten, die in 1949 werd geïntroduceerd, was een beleid dat van de houders van uitzendvergunningen vereiste dat ze ook controversiële kwesties van openbaar belang naar voren brachten, en dit deden op een eerlijke, billijke en evenwichtige manier. (Bron: Wikipedia)

Bron: ZZ'blog, 13-01-2021. Vertaling: J. Bernaven.