CJB bij het 50e festival van de KNE: Glinstering van het socialisme

Diep onder de indruk van de unieke mix van politiek, cultuur en muziek, en de enorme schaal van het festival l'Humanité, bracht een delegatie Griekse communisten zo’n halve eeuw geleden het idee van een communistisch jeugdfestival van Frankrijk naar Griekenland. Kort na het einde van de militaire junta luidde in september 1975 het startschot van het jaarlijks terugkerende Odigitis festival van de Communistische Jeugd van Griekenland (KNE), dat zich ontwikkelde tot het grootste politiek-culturele evenement in het land. Een unieke ontmoetingsplek van de internationale communistische beweging, die tevens een glinstering biedt van een nieuwe, socialistische maatschappij.

De CJB was van 18 tot en met 21 september te gast op de 50ste editie van dit massale communistische jeugdfestival. In het Antonis Tritsis park in west-Athene kwamen tienduizenden bezoekers en 44 delegaties van arbeiders- en communistische jeugdorganisaties samen, bevangen door hetzelfde verlangen naar de transformatie van de samenleving en de strijd voor het socialisme. Voor de organisaties zelf een gouden kans voor de uitwisseling van ervaringen, perspectieven en analyses. Voor de bezoekers een gouden kans om bij de kraampjes in de International City met arbeidersorganisaties van over de hele wereld te spreken over de internationale en unieke nationale omstandigheden en de oplossingen die communisten daarin bieden.

Het politieke karakter van het festival werd versterkt door talloze culturele en muzikale optredens. Zo konden bezoekers genieten van meer dan 400 verschillende artiesten: van het Amerikaanse hiphopduo Dead Prez en populaire rock, tot metal, Griekse folk, en strijdliederen van vroeger en nu. Kunst van vroeger en nu werd getoond, de kunst voor morgen werd gemaakt. Prachtige atletische optredens van de Griekse Gymnasium Federatie gingen samen met discussies over sport. Ook waren er organisaties die belangrijk zijn voor de problemen die de arbeidersklasse teisteren. Zo was het Behandelcentrum voor Verslaafden (KETHEA) er, dat daadwerkelijke hulp biedt aan iedereen die verslaafd is, dat kijkt naar de onderliggende problemen. Er was daarnaast een expositie over de geschiedenis van het Odigitis festival en bij meerdere boekenwinkels kon je terecht voor vele Griekse bijdrages aan de communistische theorie.

Terwijl activiteiten op het festival doorgingen, vond een groot deel van het drukke vierdaagse programma van de internationale delegaties zich ook plaats buiten het Antonis Tritsis park. Zo werden we verwelkomd op het hoofdkantoor van de Griekse Communistische Partij (KKE) voor een internationaal seminar met bijdrages en discussies over de strijd tegen imperialistische oorlogen en de antipopulaire aanvallen van het kapitaal in onze verschillende landen. De groeiende internationale tegenstellingen en escalerende imperialistische oorlogen werden gecontrasteerd met diepgevoelde solidariteit en proletarisch internationalisme. De Palestijnse nationale bevrijdingsstrijd werd daarbij consequent uitgelicht in de bijdrages op het seminar, maar ook in solidariteitsbetuigingen zowel van bezoekers van het festival als de organisatie van de KNE. De CJB sluit zich aan bij deze solidariteitsbetuigingen en bedankt in het bijzonder de jeugd van de Palestijnse Volkspartij en de communistische jongerenorganisaties van Palestina en Israël voor de waardevolle bilaterale uitwisselingen.

Een andere uitstap was het bezoek aan de gronden van de schietbaan in Kaisariani, getekend met het bloed van de 200 communistische mannen, vrouwen en kinderen die als vergelding voor een geslaagde verzetsactie gefusilleerd werden door de Nazibezetter. Hun opoffering was een mijlpaal in de antifascistische strijd, een expressie van de soms schijnbaar onbezonnen en hopeloze principiële toewijding van communisten aan de strijd voor hun klasse. Deze historische continuïteit van standvastigheid en toewijding verklaart de diepe banden en verwevenheid van de KKE en de KNE met de Griekse bevolking.

Deze diepe connectie van de partij en haar jongerenorganisatie met de mensen maakt dat het Odigitis festival, vernoemd naar het magazine van de KNE, een plek is voor alle arbeiders en andere werkende volkslagen. Families met de kleine in de kinderwagen; stoere jochies in trainingspak; jongeren die moeten werken om zichzelf en hun familie te ondersteunen; jongeren die de kans hebben aangegrepen een vak te leren of studie te volgen op hoger onderwijs; mannen en vrouwen die een avondje komen na een dag hard werken; ouderen die proberen rond te komen van hun schamele pensioen. De arbeidersklasse zoals die is, is te vinden op Odigitis. Tegelijkertijd werd het festival gedragen door de leden en sympathisanten van de KNE en de KKE. De grote podia, massieve installaties, de International City en exposities waren opgebouwd door kameraden. Het terrein werd schoongehouden door kameraden. En het hele gebeuren werd vanaf de laatste dag ook weer afgebouwd door kameraden.

Kortom, Odigitis is een feest dat mensen uit de samenleving samenbrengt door niet te schuwen van de pijn die en het verdriet dat ons werkende mensen teistert, maar ook door de revolutionaire hoop en wilskracht van de werkende klasse te benadrukken. Geen tijdelijke ontsnapping, maar een strijdbare confrontatie. Op de laatste avond was er een toespraak van de algemene secretaris van de KKE, Dimitris Koutsoumpas, die het belang van het festival, de revolutionaire strijd van de KKE en de georganiseerde arbeiders, en de noodzaak van het socialisme-communisme prachtig weergaf. Woorden die hun lading ontleenden aan de standvastigheid van de KKE en KNE. Als afsluiter dan ook een korte passage uit deze speech:

“[Het KNE-Odigitis festival] is waar hoop opbloeit, dit is waar militant optimisme oplaait, dit is waar het vertrouwen groeit dat de arbeidersklasse zal slagen, de volkeren van de hele wereld zullen slagen en zij als overwinnaars tevoorschijn zullen komen.

(...) Het zal tot stand worden gebracht door de talloze onderdrukten, zij die nu misschien hulpeloos lijken, maar wanneer ze besluiten om vooruit te gaan, zullen ze op niemand en niets rekenen en zullen ze eindelijk de ketenen van uitbuiting eens en voor altijd verbreken. (...) Elk jaar biedt [het KNE-festival] een vage, maar levendige glinstering van de nieuwe wereld die verlangt om naar voren te komen.”