Communist in het Europees Parlement: ‘De oplossing ligt in verzet’

In een goedgevulde theaterzaal in Utrecht ging de NCPN op 18 oktober in gesprek met Lefteris Nikolaou Alavanos, Europarlementariër namens de Communistische Partij van Griekenland (KKE). Tijdens het interview werd volop ingegaan op de rol van een communist in het Europees Parlement, de huidige staat van de wereld, en natuurlijk de taak van de communisten in de strijd tegen het barbaarse kapitalistische systeem. Vanwege de positieve reacties van aanwezigen en het tonen van een nieuw perspectief tegen oorlog en vóór vrede, publiceren wij hier grote delen van het interview dat werd afgenomen.

Je bent als communist lid van het Europees Parlement. Wat is je doel daar?

De EU is een verbond dat de belangen van Europese monopolies beschermt. Wij koesteren geen illusies dat zij ooit volksgezind kan worden of dat haar instellingen werktuigen kunnen worden ten dienste van het volk.

Omdat wij geen verplichtingen of afhankelijkheden hebben tegenover de EU en het kapitaal, hebben wij er geen belang bij de aard van de EU te rechtvaardigen, te verfraaien of er illusies over te verspreiden. Wij nemen deel aan de Europese verkiezingen en treden op in het Europees Parlement met het doel de belangen van de arbeiders te verdedigen en te bevorderen, die worden verpletterd door de strategie die de EU oplegt. Wij leggen haar afbraakbeleid bloot en dragen bij aan de tijdige en onmiddellijke organisatie van de strijd. Wij benutten elke gelegenheid om de belangen van de arbeidersklasse en het volk te bevorderen.

De waarde van onze houding ligt in de voorbereiding, de tijdige waarschuwing en de organisatie van de volksstrijd tegen de EU en haar regeringen. Ze heeft bijgedragen aan het ontstaan van een bredere stroming van verzet tegen de heersende politiek, vooral binnen de arbeiders- en volksbeweging, in de strijd tegen de betrokkenheid van ons land bij imperialistische oorlogen, bij de plannen in Oekraïne, en tegen de voortdurende genocide op het Palestijnse volk door de bezettingsstaat Israël. Dit weerspiegelt zich in positieve stappen binnen de vakbeweging, onder jongeren en in een stijging van electorale steun. Elke dag vechten wij om de weg vrij te maken voor socialisme in Griekenland en Europa. Dat is het Europa van de mensen, van vrede en sociale welvaart.

Betaald het goed?

Het loon is schandalig hoog en moet drastisch worden verlaagd! In het systeem van arbeidersmacht, van socialisme, zal het ‘parlement’ een werkend orgaan zijn. Volksvertegenwoordigers zullen niet worden losgekoppeld van de productie, ze zullen worden gekozen en onmiddellijk herroepbaar zijn als ze hun werk niet doen, en ze zullen niet worden betaald voor hun parlementaire taken.

Degenen die namens de KKE een openbaar ambt bekleden, staan hun volledige parlementaire vergoeding af aan de partij. Zij ontvangen, zoals alle professionele kaderleden van de partij, het gemiddelde loon van de particuliere sector in Griekenland.

De EU beweert dat hoge salarissen functionarissen “immuun maken voor omkoping”. Dat is een slechte grap. Hoeveel corruptieschandalen hebben we al niet gezien in de Europese Commissie en het Europees Parlement? Vorig jaar nog was er het Huawei-schandaal, waarbij functionarissen werden omgekocht. Tegelijkertijd leert het Europees Parlement zijn medewerkers hoe ze lobbyisten en bedrijfsvertegenwoordigers “op hun gemak moeten stellen” en hoe ze “relaties moeten opbouwen” met hen.

De EU en haar parlement zijn broedplaatsen van corruptie, omdat miljarden aan winsten afhankelijk zijn van hun beslissingen. Daarom heeft elke sector van de kapitalistische economie zijn eigen Europarlementariërs, feitelijk zijn “werknemers”. En die zoekt men niet na verkiezingen – ze worden vooraf gecreëerd.

Hoe werkt het Europees Parlement? Is de EU echt zo democratisch?

De EU is een verbond van kapitalisten en hun organisaties. Het Europees Parlement is een burgerlijk parlement. De burgerlijke parlementaire democratie is een vorm van dictatuur van de bourgeoisie. De regering en de staat zijn geen instrumenten van compromis tussen tegengestelde klassen die, met een verschuiving in de machtsverhoudingen, de belangen van het volk zouden kunnen dienen. Ze maken deel uit van het onderdrukkingsmechanisme van grote bedrijven ten koste van de arbeiders; ze dienen precies die belangen.

De EU en het Europees Parlement, die nog verder afstaan van de nationale parlementen, drukken deze kenmerken nog duidelijker uit.

De meeste volkeren van de EU zijn nooit gevraagd of ze wilden deelnemen aan de Unie. Waar dat wel gebeurde, zoals in Ierland of Denemarken, en het volk nee zei, bleef de bourgeoisie, om haar eigen belangen te dienen, net zolang vragen en miljarden uitgeven tot ze het gewenste antwoord kreeg.

Vandaag wordt in EU-lidstaten, die zogenaamd de ‘democratie’ en ‘rechtsstaat’ hoog in het vaandel zouden hebben, solidariteit met het Palestijnse volk gecriminaliseerd. Ze wordt bestempeld als terrorisme en antisemitisme. Mensen die Palestijnse vlaggen dragen, worden geslagen en gearresteerd.

Anticommunisme, de criminalisering van verwijzingen naar socialisme, teistert de volkeren van twee derde van de EU-lidstaten. Recente voorbeelden zijn de pogingen om de communistische partij in Tsjechië te verbieden en de voortdurende vervolging van de Communistische Partij van Polen. De EU heeft anticommunisme, de gelijkstelling van communisme met nazisme, en de zogenaamde theorie van de twee extremen opgenomen in haar officiële beleid. De strijd van de arbeidersklasse en het volk wordt gecriminaliseerd, de dictatuur van de bourgeoisie wordt witgewassen, en de extreemrechtse partijen worden gepresenteerd als gewone politieke spelers.

Het systeem van het Europees Parlement is zo ontworpen dat overeenstemming tussen de grote politieke groepen nodig is om EU-beleid goed te keuren, omdat niemand een absolute meerderheid heeft. Strategische kwesties, zoals steun aan Oekraïne en de oorlogseconomie, worden met brede meerderheden aangenomen.

De norm is dat de christendemocraten (EPP, waar CDA en BBB bij zitten – red.), sociaaldemocraten (S&D, met de PvdA), liberalen (Renew, met VVD en D66) en conservatieven (ECR, met SGP) samen beleid goedkeuren. Maar wanneer het gaat om escalatie van de oorlog, stemmen de Groenen (met GroenLinks en Volt) net zo goed mee. Bij zogenaamde ‘rechtsstaat-kwesties’ en ‘mensenrechten-kwesties’ ontstaan opportunistische allianties, zoals de sociaaldemocraten (S&D), Groenen, liberalen (Renew) en zogenaamd ‘Links’ (met PvdD en SP toen die zetels had).

Vorige week werd het verslag over de ‘arbeidsrichtsnoeren’ besproken, opgesteld door de voorzitter van de Werkgelegenheidscommissie, Li Anderson, die van zogenaamd ‘Links’ is. Haar verslag werd door nagenoeg iedereen gesteund. Wat stond erin? Meer flexibele arbeid om de concurrentiekracht van bedrijven te vergroten, een verhoging van de pensioenleeftijd om arbeidstekorten op te vangen, met wat algemeenheden over ‘collectieve overeenkomsten’ en ‘fatsoenlijke lonen’ – in een EU waar meer dan de helft van de landen beperkingen of verboden heeft op vakbondsactiviteiten en stakingsrecht.

Vandaag bespreken we het imperialisme. Wat is de NAVO? Wat is haar rol in het imperialistische systeem?

De NAVO werd aan het einde van de Tweede Wereldoorlog opgericht als de gewapende arm van het Euro-Atlantische blok tegen het socialisme, nadat een aantal landen zich onder invloed van de Sovjet-Unie van het kapitalisme had losgemaakt. Het koloniale systeem stortte in, wat leidde tot de onafhankelijkheid van een reeks landen in Azië en Afrika, waarvan sommige de weg van de opbouw van het socialisme insloegen.

Na het herstel van het kapitalisme is de NAVO een mechanisme geworden om op te treden tegen het opkomende Euraziatische blok, geleid door Rusland en China, die het primaat van de Verenigde Staten – militair en economisch – uitdagen.

Dat werd ook bevestigd op de NAVO-top in Nederland. “Het militaire voordeel van de NAVO wordt agressief uitgedaagd door de snelle herbewapening van Rusland, Chinese technologie, en Iraanse en Noord-Koreaanse wapens” (geciteerd uit NAVO-documenten – red.). Er werd duidelijk gesteld dat men niet zal toestaan dat Rusland “de NAVO voorbijstreeft in productie en bewapening”, terwijl China “zich snel aan het bewapenen is.” Om dat te bereiken, stelde de NAVO “besparingen op pensioenen, onderwijs en gezondheidszorg” voor.

Tijdens hun vergadering eergisteren kwamen de ministers van Defensie overeen dat NAVO-lidstaten 5 procent van hun begroting aan defensie moeten besteden, terwijl ze spraken over nieuwe “regels voor inzet” bij het onderscheppen en neerschieten van Russische drones en vliegtuigen. Dit gebeurt terwijl Rusland zijn regels voor inzet en zijn nucleaire doctrine al heeft gemoderniseerd. Dit zijn ontwikkelingen die ons nog dichter bij een veralgemeende oorlog brengen, zelfs tot de mogelijkheid van nucleair gebruik aan beide zijden.

Wat is de relatie tussen de EU en de NAVO?

Drieëntwintig van de zevenentwintig EU-lidstaten zijn lid van de NAVO. Na het begin van de oorlog in Oekraïne zijn ook Zweden en Finland toegetreden. De EU beschouwt de NAVO als een strategische alliantie, en haar plannen zijn grotendeels gebaseerd op de strategische lijn van de NAVO en vullen die aan, zoals in officiële documenten wordt opgemerkt.

Toch betekent dit niet dat ze volledig op één lijn liggen, net zoals de belangen van de EU-lidstaten niet volledig overeenkomen met die van de EU zelf. Vandaag voert de regering-Trump een afwijkende strategie om de zichtbare verliezen op het slagveld te beperken en garanties in Oekraïne te verkrijgen die in het belang van de VS zijn, ongeacht de afloop van de oorlog. Via onderhandelingen met Rusland wordt er ook over controle van het Noordpoolgebied onderhandeld, evenals over het vrijmaken van militaire middelen om China in de Indo-Pacifische regio te kunnen tegenwerken.

Tegelijkertijd is de EU ontevreden over de invoerrechten en de extreem dure LNG-overeenkomsten die de Amerikaanse economie versterken. De VS geven vandaag de dag prioriteit aan veiligstellen dat zij de grootste militaire industrie blijven hebben. Ze gebruiken daarbij de nieuwe omstandigheden van de overgang naar kunstmatige-intelligentietechnologieën, maar ook het behouden of zelfs uitbreiden van hun ‘cliëntenbestand’ binnen EU-landen, die wapens uit de VS aanschaffen in het kader van de herbewapening van de EU en de poging van de EU om zelf een deel van de buit binnen te halen.

Wat is de rol van de EU in het imperialistische systeem?

Het imperialisme, het hoogste stadium van het kapitalisme, is een wereldwijd systeem waarin alle kapitalistische staten deelnemen, in verhouding tot hun economische, politieke en militaire macht.

De ‘multipolaire wereld’, die wordt ondersteund door sociaaldemocratische en opportunistische krachten en sommige communistische partijen, is in feite imperialisme met verscherpte concurrentie. Dit vloeit voort uit de aard van het kapitalistische systeem en zijn ongelijke ontwikkeling. De rivaliteit tussen de VS, China, Rusland, de EU en anderen – vooral tussen de eerste twee om de hegemonie in de mondiale kapitalistische economie – is een onvermijdelijk gevolg van de strijd om de verdeling van markten, energiebronnen, andere strategische grondstoffen en invloedssferen in het algemeen. Dat is de belangrijkste drijvende kracht achter het feit dat burgerlijke staten en hun internationale verbonden zelfs tot oorlog overgaan.

De EU streeft ernaar haar eigen ‘strategische autonomie’ te ontwikkelen. Ondanks dat de meeste NAVO-leden ook EU-lidstaten zijn, bereidt zij zich voor om autonoom te opereren, met een hoge paraatheid om eigen interventies uit te voeren ter bescherming van de specifieke belangen van haar monopolies. De plannen voor de oprichting van een ‘Euroleger’ liggen opnieuw op tafel, als onderdeel van de voorbereidingen van de EU en haar lidstaten om betrokken te raken bij ‘veiligheidsgaranties voor Oekraïne’ als er een vredesakkoord tot stand komt.

De EU en haar regeringen zijn diep betrokken bij de imperialistische oorlogen die zich momenteel ontvouwen, omdat dit in het belang is van de bourgeoisie.

In Oekraïne is hun betrokkenheid cruciaal. Ze steunen Zelensky actief met wapens, militaire en financiële hulp, met het oog op de verdeling van de ‘buit’ – de wederopbouw van Oekraïne en de exploitatie van zijn rijkdommen, ten koste van het volk, dat vandaag met zijn bloed betaalt en morgen zal worden geconfronteerd met harde economische en fiscale maatregelen.

In het Midden-Oosten zijn ze trouwe bondgenoten van Israël – dat economisch afhankelijk is van de VS en de EU. Ze hebben Israël onvoorwaardelijk gesteund terwijl het Syrië, Libanon, Iran, Jemen en Qatar bombardeerde. De belangen van de VS, Israël en de EU botsen met de plannen van hun rivalen, die projecten als China’s Zijderoute en de India-Midden-Oosten-corridor bevorderen. Daarom sloot de EU zich snel aan bij het ‘Trump-plan’, om niet de verdeling van de buit te missen.

Wat voor gevaren zie je in de huidige ontwikkelingen met al die conflicten, de oorlogseconomie, enzovoort?

De hele wereld lijkt vandaag op een kruitvat. Van Oekraïne, het Midden-Oosten, de Indo-Pacific en het Caribisch gebied tot aan de Noordelijke IJszee. Handelsoorlogen en economische conflicten nemen overal toe. Er zijn meer dan vijftig militaire conflicten actief. Diplomatieke middelen worden steeds minder belangrijk voor de burgerlijke staten; oorlogsvoorbereiding krijgt prioriteit.

Von der Leyen zei in haar Staat van de Europese Unie-toespraak herhaaldelijk dat we “in oorlog” zijn. De volkeren van de EU betalen al jaren voor de veralgemening en escalatie van de oorlog in Oekraïne: door de stijgende prijzen van basisproducten, de inflatie, en de toename van elektriciteitskosten. De EU zelf schat dat meer dan een derde van de Europese werknemers “werkende armen” zijn. Ze jammert hypocriet over de stijgende dakloosheid — er zijn meer dan 20.000 geregistreerde daklozen in Brussel. In grootmachten als Duitsland, Frankrijk en België worden basisrechten afgebroken: werkloosheidsuitkeringen worden verlaagd, de publieke gezondheidszorg wordt verder uitgehold, en zelfs moederschapsbescherming wordt afgebouwd. De EU en de eurozone verkeren al jaren in een recessie.

Steeds meer arbeiders beseffen dat het kapitalisme hun basisproblemen niet kan oplossen. Daarom grijpt men enerzijds naar anticommunisme, en wordt het socialisme dat in de 20e eeuw is opgebouwd – dat zeventig jaar geleden problemen oploste die het kapitalisme nu niet meer aankan – belasterd. Anderzijds, omdat “we in oorlog zijn”, worden rechten ingeperkt en wordt, onder het mom van oorlogsvoorbereiding, hard opgetreden tegen stakingen en vakbondsactiviteiten.

Wat doet een communistische partij in het Europees Parlement om zich tegen al deze oorlogsplannen te verzetten?

Wij leggen de strategie van de EU bloot die de betrokkenheid in oorlogen verder vergroot. Wij helpen de strijd tegen de oorlog te organiseren, en verbinden die met de strijd tegen elke burgerlijke klasse en elke imperialistisch verbond.

Wij verzetten ons tegen de betrokkenheid van ons land bij imperialistische plannen, wijzen op het gevaar van de tientallen VS-NAVO-bases op Grieks grondgebied en eisen dat ze vertrekken, en dat er geen Griekse soldaten buiten de landsgrenzen worden ingezet. Wij blokkeren militaire transporten die door ons land gaan, over land of over zee.

Wij mobiliseren tegen de economische, sociale en politieke problemen die deze strategie veroorzaakt. Wij nemen deel aan vakbonden, roepen op tot stakingen en demonstraties voor onze hedendaagse behoeften en tegen de eisen van de monopolies, zoals dertien-urige werkdagen. Wij leggen uit dat de oplossing ligt in verzet – in het omverwerpen van de kapitalistische barbarij en uitbuiting. Wij verwijzen naar de verwezenlijkingen van het socialisme, naar het feit dat de volkeren die nu in Oekraïne vechten, zeventig jaar lang samen socialisme hebben opgebouwd en grote dingen hebben bereikt.

In Nederland worden wij als communisten soms beschuldigd van pro-Russische sympathieën. Maar welke rol speelt Rusland op dit moment?

Er zijn vandaag de dag bepaalde krachten die beweren dat Rusland, China en andere landen (zoals Iran en Venezuela) een soort ‘anti-imperialistisch tegenwicht’ vormen tegen de VS en het Euro-Atlantische blok.

Maar Rusland is een machtig kapitalistisch land, dat qua militaire kracht op de tweede plaats in de wereld staat. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het ooit zelf lid van de NAVO wilde worden. De oorlog in Oekraïne begon formeel met de verwerpelijke invasie van Rusland, maar het gaat daarbij niet om een schending van het internationaal recht, zoals de Euro-Atlantische machten beweren – zij waren immers de eersten die het ‘internationaal recht’ tot een farce maakten. En het gaat evenmin om de ‘denazificatie’ van Oekraïne, zoals Rusland zelf beweert.

Poetin is zelf een bewonderaar van het fascisme. Enkele dagen geleden werd in Moskou een internationale bijeenkomst van fascisten georganiseerd, bijgewoond door de criminele neonazistische organisatie Gouden Dageraad, die in Griekenland is veroordeeld. Regeringsfunctionarissen en leden van Poetins partij waren daarbij aanwezig.

Twee dagen geleden ontmoette Poetin ook de jihadist Al-Jolani, tegenwoordig Al-Shara, president van Syrië, waarbij hij de “historische betrekkingen tussen beide landen” benadrukte. We herinneren eraan dat Rusland een marinebasis heeft in Tartus, die van groot belang is voor zijn interventies in de oostelijke Middellandse Zee – op een moment dat Turkije en Israël als winnaars uit de strijd in Syrië komen, terwijl de uitvoering van de India–Midden-Oosten-corridor (IMEC) wordt voorbereid, als onderdeel van Trumps plan voor Gaza.

De doos van Pandora in Oekraïne werd geopend door de Euro-Atlantische interventie, die leidde tot de omverwerping van Janoekovytsj – de verkozen president van Oekraïne – en de machtsoverdracht aan extreemrechtse, fascistische krachten die door de NAVO en de EU werden versterkt. Dit leidde tot pogroms tegen communisten, Russischtaligen en Roma. Deze krachten verbrandden tientallen mensen levend in het vakbondshuis in Odessa.

Maar één imperialistische misdaad praat een andere niet goed. Ze vormen schakels in dezelfde keten van misdaden die het kapitaal pleegt tegen de arbeiders, want imperialistische oorlogen worden gevoerd door de bourgeoisie en hun regeringen – en het is het volk dat met zijn bloed betaalt. Er zijn talloze rapporten die aantonen dat in Oekraïne de kinderen van de bourgeoisie plezier maken, terwijl de armen met dwang naar het front worden gestuurd.

De oplossing in Oekraïne en Rusland moet komen van de arbeidersklasse en het volk zelf, met de communisten voorop. Zij moeten hun onafhankelijke strijd organiseren, op basis van hun eigen belangen, tegen hun eigen burgerlijke klassen en tegen elk imperialistisch verbond. Het programma van de KKE stelt hierover: “In het geval van imperialistische betrokkenheid in Griekenland... moet de Partij het voortouw nemen in de onafhankelijke organisatie van de arbeiders- en volksstrijd in al haar vormen, leiden tot de volledige nederlaag van de bourgeoisie, en dit verbinden met de verovering van de macht.”

Wat is de toestand van de vredesbeweging? Kun je iets vertellen over de vredesbeweging in Europa en in jouw land?

In de huidige omstandigheden wordt de vredesbeweging steeds strijdbaarder en veeleisender. In onze landen is zij onvermijdelijk verbonden met de strijd tegen de NAVO en haar gevaarlijke plannen, met de eis dat landen deze agressieve, imperialistische organisatie verlaten.

Historisch gezien zijn de meest consequente krachten voor vrede altijd de communistische partijen geweest. Ook vandaag verkeert de internationale communistische beweging in een crisis – ideologisch, politiek en organisatorisch. ‘Oude’ standpunten, zoals de theorie van fasen en de steun aan regeringen op kapitalistische grondslag, zijn wijdverbreid. Imperialisme wordt niet begrepen als een systeem, als het eindstadium van het kapitalisme, als monopoliekapitalisme in verval, maar als ‘agressief buitenlandbeleid’. Sommigen beweren dat Rusland ‘zelfverdediging’ uitoefent en dus niet imperialistisch is. In China, waar kapitalistische verhoudingen duidelijk overheersen, wordt beweerd dat er socialisme wordt opgebouwd.

Dergelijke krachten vormen bijvoorbeeld het zogenaamde Wereld Anti-Imperialistisch Platform (WAP). Zij negeren het kapitalistische karakter van deze staten en steunen hun burgerlijke klassen.

Communistische en arbeiderspartijen die deze positie innemen, kiezen een imperialistisch “kamp” en nemen zijn voorwendselen over. Ze rechtvaardigen de misdaden van het ene of het andere imperialistische machtsblok dat zijn eigen belangen probeert te dienen.

In deze context krijgt de strijd van de Europese Communistische Actie (ECA: een Europees samenwerkingsverband van communistische partij waar zowel de KKE als de NCPN bij zijn aangesloten – red.) grote betekenis. Onze partijen ontwikkelen hun gezamenlijke actie door elke vorm van beheer van het uitbuitende kapitalistische systeem af te wijzen – een systeem dat onvermijdelijk leidt tot crises, armoede, imperialistische oorlogen en vluchtelingenstromen. Ze benadrukken dat de uitweg ligt in de confrontatie met de monopolies, hun regeringen, het kapitaal en zijn macht — voor een ander systeem van macht en economie, dat voortkomt uit de revolutionaire omverwerping van het kapitalisme.

Ze erkennen de noodzaak om de arbeidersbeweging te versterken en haar opnieuw op te bouwen op klassenbasis, als instrument om de rechten van het volk te verdedigen, vandaag concessies te veroveren, krachten te verzamelen en voor te bereiden op het tegenoffensief – voor de omverwerping van de kapitalistische barbarij.¹

Hoe past de solidariteit met het Palestijnse volk in dit alles? Wat is jullie standpunt over de laatste ontwikkelingen rond het vredesakkoord?

De strijd en de rechtvaardige eisen van het Palestijnse volk tegen de Israëlische bezetting en genocide – gesteund door de VS, de NAVO en de EU – hebben de volkeren en de jongeren over de hele wereld, ook in Europa, in beweging gebracht.

De enorme demonstraties die we hebben gezien – in Nederland en in heel Europa – hebben regeringen in verschillende landen gedwongen om terug te krabbelen. Ze hebben grote druk op Israël uitgeoefend en het Palestijnse volk ademruimte gegeven om door te gaan met zijn strijd, geleid door hun eisen voor een onmiddellijk einde aan de genocide en de militaire operaties van het bezettingsleger, voor een vrij, onafhankelijk en territoriaal aaneengesloten Palestijnse staat, zonder ‘voogdij’, binnen de grenzen van juni 1967, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Met het beëindigen van de bezetting en de nederzettingen, de vrijlating van onrechtmatig gedetineerden en de garantie van het recht van vluchtelingen om naar hun land terug te keren.

De totstandkoming van het ‘vredesplan’ is beïnvloedt door de volkswoede over de genocide op het Palestijnse volk. Toch biedt het naar onze mening slechts een schijn van verlichting: het kan het Palestijnse volk misschien een adempauze geven en de bevolking van Gaza de kans om terug te keren, maar het zet hen tegelijkertijd een pistool op het hoofd. Het maakt van Gaza een ‘protectoraat’ van de VS met een “internationale veiligheidsmacht”, terwijl het alle oorzaken die tot de huidige situatie hebben geleid, in stand houdt.

Daarom is er volgens ons vandaag meer dan ooit strijdbare solidariteit nodig met het Palestijnse volk. Want we moeten “vrijheid en een uitweg vinden uit het kapitalistische systeem dat, zolang het blijft bestaan, oorlog brengt – en ‘vrede’ met een geweer tegen het hoofd.”

1. De passages over de WAP en ECA zijn op de bijeenkomst niet uitgesproken i.v.m. tijdgebrek, maar zijn schriftelijk door Lefteris Nikolaou-Alavanos toegevoegd.