De illusie van een keuze

Ik was van plan om te schrijven over de Amerikaanse verkiezingen, moordpogingen, seniele oude mannen en kokosnoten. Maar elke keer als ik probeer, kom ik weer uit bij de irrelevantie van dit alles in het licht van de uitspraak van het Hooggerechtshof in de belangrijke zaak Trump versus de Verenigde Staten.

Terwijl de Amerikaanse media en de politieke klasse zich alle aandacht richten op het spektakel van de verkiezingsstrijd, garandeert deze uitspraak absolute immuniteit voor de kernactiviteiten van een Amerikaanse president, en 'vermoedelijke immuniteit’ voor nog veel meer. Wat dit in wezen betekent is dat, terwijl Democraten en Republikeinen koortsachtig campagne voeren over kwesties zoals abortus, LHBTI+-rechten, China en het klimaat om de bevolking naar de stembus te lokken, de Democraten een zittende president hebben met bijna oneindige macht die nog steeds niets doet. Wat heeft het voor zin voor mij om over verkiezingen te bekommeren als de man die zelfs de mogelijkheid heeft om verkiezingen af te schaffen en al zijn politieke tegenstanders te liquideren met de volledige steun van het Hooggerechtshof, er toch voor kiest niets te doen?

Het maakt het des te verontrustender dat mindere campagnebeloftes die populair zijn bij het Amerikaanse publiek, zoals kwijtschelding van studieleningen of betere gezondheidszorg, ook niet worden bevochten. Het enige wat wordt gedaan met deze uitgebreide bevoegdheden, is paniek zaaien onder de Democratische achterban over de kans dat ze in handen vallen van de Republikeinen. De dreiging van de naderende oranje duivel wordt afgeschilderd als het einde van alles wat is en ooit is geweest—dit ondanks dat hij al vier jaar president was en het leven grotendeels doorging zoals voorheen.

Rachel Maddow van CNN had een eenvoudige oplossing tegen het mogelijke "misbruik" van de uitspraak van het Hooggerechtshof door de Republikeinen: simpelweg elke toekomstige verkiezing winnen, van nu tot in de eeuwigheid.

Dit onthult het politieke apparaat voor wat het is; geen platform voor verandering, maar voor het handhaven van de status quo tegen elke prijs. Elke campagnebelofte die Biden heeft gedaan ligt binnen handbereik, maar in plaats daarvan zullen de Democraten vurig schreeuwen dat je voor Kamala Harris moet stemmen om het gedaan te krijgen in de toekomst. Als vrouwen hun abortusrechten terug willen, moeten ze in november naar het stembureau. Je kunt niet verwachten dat Biden daadwerkelijk zijn hemels mandaat gebruikt om vrouwen iets te geven. Of enige gemarginaliseerde groep, trouwens: het geweld tegen trans mensen neemt steeds verder toe, het anti-migrantenbeleid van Trump is volledig overgenomen door de Democraten, en de steun voor de genocide in Gaza is onverminderd groot. Hun bloed is een acceptabel offer voor de Democraten om de politieke machine en zijn eindeloze honger te voeren.

Het is voor de Democraten gunstiger om hun oorlogskas te vullen door je rechten boven je hoofd te laten bungelen om meer campagnedonateurs en superPAC-ondersteuning te krijgen dan om je ooit iets te geven om je leven beter te maken. Effectief zijn in wat ze beloven zou niets doen voor hun fondsenwerving of de interesses van hun kapitalistische financiers, en als er geen geld te verdienen is, waarom zou het Amerikaanse politieke apparaat er ooit geïnteresseerd in zijn? Het winnen van de verkiezing was nooit het primaire doel. Alleen door deze lens kan men de acties van zowel de Democraten als de Republikeinen begrijpen, die beiden meer tijd lijken te besteden aan het naar boven falen dan aan het opbouwen van vooruitgang.

De media daarentegen gaat los over de esthetiek van ras en gender—de eerste zwarte vrouwelijke president!—terwijl ze voorbijgaan aan het feit dat Harris als procureur-generaal van Californië en openbaar aanklager in San Francisco zwarte mannen onevenredig zwaar bestrafte. Of op de knuffeligheid van haar running mate Tim Walz, ondanks dat hij de nationale garde op George Floyd-demonstranten afstuurde als gouverneur van Minnesota.

Ook de NOS speelde mee door in een bizar artikel Biden als een progressieve held af te schilderen. Makkelijk te zien als een symbool voor de betekenis (of het gebrek daaraan) van de termen ‘links’ vs. ‘rechts’. Als Biden volgens de NOS ‘links’ is, dan kunnen en moeten we dergelijke ideeën over het politieke spectrum veilig de prullenbak in gooien. Want welke andere conclusie is mogelijk door een president die spoorwegstakingen neersloeg, kinderen in kooien bleef stoppen, het grootste terugglijden in LGBT+-rechten in de geschiedenis van de VS toekeek, de verdere inperking van de lichamelijke autonomie van vrouwen toestond, en een voortdurende genocide ondersteunde, "links" te noemen?

Uiteindelijk komt Guy Debord's spektakelmaatschappij tot bloei binnen de verkiezingsmedia, waar teams van medewerkers grootse verhaallijnen scheppen die verschillende burgerlijke belangen vertegenwoordigen. Strijdend om de aandacht van de arbeidersklasse, in de hoop hen te propaganderen naar hun rabiate kamp van angst en afschuw. Is Kamala Brat? Is Tim Walz zijn "White Guy Taco" spicy? Identiteit en vibes voeren het hoogtij terwijl het onvermogen van de fundamentele systemen om te veranderen wordt gepresenteerd als een bug die kan worden verholpen door simpelweg beter te stemmen—in plaats van een essentieel kenmerk van de structuur zelf. Een maatschappij die alleen te zien is in 50e jaren advertenties wordt beloofd aan elke Amerikaan die zijn patriottische dienst doet door te stemmen.

Geen van beide partijen zal de arbeidersklasse redden, en ze zijn er verdomd trots op.