Driemaal staakt, juist vandaag

Op zaterdag 24 februari 2024 verzamelden Amsterdammers en mensen uit alle windstreken zich op het Jonas Daniël Meijerplein te Amsterdam, om samen met de Nieuwe Communistische Partij van Nederland (NCPN) en de Communistische Jongerenbeweging (CJB) de Februaristaking van 1941 te herdenken. Een inspirerende middag vol speeches, muziek en verbroedering. Gezamenlijk trokken ze in een mars door de straten van onze hoofdstad om zich uit te spreken tegen de springlevende grillen van het kapitalisme, imperialisme en fascisme.

De Communistische Partij van Nederland (CPN) wist op 25 en 26 februari 1941 de Amsterdamse arbeidersklasse te verenigen door lessen te trekken uit een lange reeks van vooroorlogse confrontaties met het fascisme. In de inleidende speech van de herdenking benadrukte Geert namens de NCPN dat repressie voor de communistische partij al vanaf de jaren twintig een werkelijkheid was. Onder de ‘heerenkabinetten’ van Hendrik Colijn (1925-1939) werden Duitse communisten die vluchtten uit concentratiekampen, zoals kamp Börgermoor, door de Nederlandse regering teruggestuurd. Na de machtsovername van de nazi’s verscherpte de Nederlandse regering het asielrecht en weigerde het verblijfsvergunningen aan actieve ‘revolutionairen’. De anticommunistische samenwerking tussen de NSDAP en Colijn, ex-lid van de raad van beheer van Shell, laat zien hoe warm de band tussen de fascisten en het monopoliekapitalisme al voor de oorlog was. Ze verenigden zich in het onderdrukken van de grootste uitdager van hun macht: een georganiseerde arbeidersklasse met communisten aan het roer.

Na een muzikaal intermezzo haakte Luuk namens de Commissie Bedrijvenwerk in op de voorhoederol die is weggelegd voor de communistische partij. Om deze rol op een correcte manier te vervullen, dient de partij zich dieper te wortelen onder de arbeidersklasse. Alleen door samen te werken met arbeiders in vakbonden, bedrijven, onderwijsinstellingen en buurten is het mogelijk om weerstand te bieden tegen het burgerlijke verbond van werkgevers, politici en oorlogshitsers. Het succes van de Februaristaking was te danken aan breed gedragen solidariteit onder de Nederlandse werkers. Om datzelfde vuur weer aan te wakkeren moet de partij de arbeidersklasse het zelfvertrouwen en de kennis geven om als klasse verenigd voor haar belangen op te komen. De vonk voor deze vereniging vindt men aan de basis.

Ook leden van de Duitse jongeren-zusterorganisatie SDAJ waren aanwezig tijdens de herdenking. Met de terugkeer van extreemrechts in Duitsland wezen zij op de onmacht van liberale en sociaaldemocratische partijen in het licht van de opwellende kapitalistische crisis. Hun bijdrage werd opgevolgd door een indrukwekkende mars door de straten van Amsterdam. Bijstanders en sympathisanten verwelkomden het gegalm van moedgevende leuzen tegen oorlog en kapitaal. Bij terugkomst werden er bloemen geplaatst onder het standbeeld van de Dokwerker, een monument gewijd aan de inspanningen van de doorsnee arbeider tijdens de staking. Hierna volgde een minuut stilte om de vele gevallen kameraden te herdenken die hun leven hebben gegeven voor het slagen van de actie.

De middag werd afgesloten met een vlammend betoog van Hidde, lid van het Algemeen Bestuur van de CJB. Hierin herinnerde hij ons nogmaals aan onze taak om als communisten in verzet te komen tegen de oorlogsdreiging die zich als een gitzwarte onweersbui boven de arbeidersklasse vormt. Tegenover de bloeddorstige campagnes van Defensie om jongeren voor het leger te winnen, plaatste hij het tegengeluid van een strijdbare generatie, die in verzet komt tegen nodeloze kapitalistische barbarij en vecht voor een hoopvolle toekomst onder het socialisme-communisme.

De grote offers die onze voorgangers hebben gebracht in de strijd tegen de burgerlijke reactie liepen als een rode draad door alle bijdragen van de herdenking. Onze strijd is nog lang niet gestreden. In het licht van aanscherpende tegenstellingen op straat, op werk en aan het oorlogsfront, zijn de eisen van de communistische partij relevanter dan ooit. De lijfspreuk van de demonstratie en van onze klasse blijft daarom ongewijzigd: driemaal staakt. Voorwaarts tegen oorlog en imperialisme, voor vrede en socialisme!