Communistische partijen, communistische jeugdorganisaties en vrienden in het buitenland die de ontwikkelingen in Griekenland en de activiteiten van de Communistische Partij van Griekenland (KKE) en de Communistische Jeugd van Griekenland (KNE) volgen, informeren naar het werk van de communisten in de arbeidersbeweging. Onlangs vonden in Griekenland de universitaire studentenverkiezingen plaats. Voor het vierde opeenvolgende jaar behaalde de lijst die gesteund werd door de jongerenorganisatie van de KKE, de KNE, de eerste plaats, waardoor de jongeren van de rechtse regeringspartij opnieuw op de tweede plaats eindigden.
Ook werden er belangrijke resultaten geboekt bij de verkiezingen voor het leiderschap in de vakbonden en vakcentrales. Allerlei vrienden en kameraden in het buitenland vragen zich af: Wat betekent het in de praktijk voor de arbeiders en jongeren van Griekenland dat de KKE haar posities versterkt in gebieden zoals de vakbonden en de universitaire studentenverenigingen?
Dit artikel van de afdeling Internationale Betrekkingen van het Centraal Comité van de KKE wil een licht werpen op deze en andere verwante kwesties.
Een kleine bijdrage uit onze historische ervaringen
Het Tweede Congres van de Communistische Internationale riep de, toen nog jonge, Communistische Partijen op om te werken aan de organisatie van “alle arbeiders en uitgebuitenen, die onderdrukt, neergeslagen, verpletterd, geïntimideerd, uiteengedreven en misleid zijn door de klasse van kapitalisten”.1 Het congres benadrukte dat de voorbereiding van de dictatuur van het proletariaat "onmiddellijk en op alle plaatsen in gang moet worden gezet door middel van, onder andere, de volgende methode: In elke organisatie, vakbond of vereniging moeten zonder uitzondering, te beginnen met de proletarische, en daarna in alle organisaties van de niet-proletarische arbeiders en onderdrukte massa's (politieke, professionele, militaire, coöperatieve, educatieve, sportieve, enz.) groepen of kernen van communisten gevormd worden; meestal openlijke, maar ook geheime, die in elk geval noodzakelijk worden als de arrestatie of verbanning van hun leden of het uiteenvallen van de organisatie dreigt. Deze kernen, in nauw contact met elkaar en met de Centrale Partij, die ervaringen uitwisselen, die het werk van propaganda, campagne en organisatie voortzetten, die zich aanpassen aan alle takken van het sociale leven, aan alle verschillende vormen en onderverdelingen van de werkende massa's, moeten zichzelf, de partij, de klasse en de massa's systematisch opleiden door dit veelzijdige werk. [...] De massa's moeten benaderd worden met geduld en voorzichtigheid, en met begrip voor de eigenaardigheden, de speciale psychologie van elke laag of beroepsgroep.2”
Lenin legt de relatie tussen communistische partijen en de vakbond als volgt uit: “Echter, de ontwikkeling van het proletariaat verliep nergens anders in de wereld, en kon nergens anders plaatsvinden dan via de vakbonden, door wederzijdse actie tussen hen en de partij van de arbeidersklasse”.3 De economische en ideologisch-politieke strijd van de arbeidersklasse werd door de Communistische Partij verbonden tot één onbreekbaar geheel.
Dit is vandaag de dag des te relevanter, nu de materiële voorwaarden voor de overgang van de gecentraliseerde productiemiddelen naar het maatschappelijk eigendom meer dan rijp zijn. In het huidige monopoliekapitalisme is het contrast tussen het potentieel van de hedendaagse wetenschappelijke en technische verworvenheden om aan de sociale behoeften te voldoen, en hun falen om dat daadwerkelijk te doen, ongekend.
Lenins aanwijzingen zijn ons bekend. In veel van zijn werken benadrukt hij dat communisten overal moeten werken waar de massa's zijn (zelfs in organisaties met reactionaire leiders) om invloed uit te oefenen en het revolutionair bewustzijn te bevorderen. Om de arbeidersklasse in staat te stellen stelselmatig en op effectieve wijze te strijden voor haar economische eisen, en nog belangrijker, om haar uiteindelijke doelen te realiseren, moet ze een veelomvattende ideologisch-politieke strijd voeren. Een strijd die alleen de Communistische Partij kan organiseren, richting kan geven en leiden. Dit wordt bereikt door de onafhankelijke activiteit van de partij en door de activiteit van haar leden binnen de vakbond en de arbeidersbeweging als geheel. Hierin spelen de leden van de Communistische Partij een unieke en onmisbare rol, ongeacht de structuur of de machtsverhoudingen binnen de arbeiders- en volksbeweging.
Enkele aspecten uit de ervaringen van de klassenstrijd in Griekenland
Volgens de plichten van de statuten van de KKE, moeten communisten in Griekenland werken binnen vakbonden en massaorganisaties.
In tegenstelling tot andere Europese landen zijn de arbeidersvakbonden, studentenvakbonden en verschillende massaorganisaties in Griekenland niet verdeeld langs politieke lijnen. Dit betekent dat leden van dezelfde arbeidersvakbond of studentenvereniging leden, vrienden of kiezers van de KKE en KNE kunnen zijn, maar ook leden, vrienden of kiezers van andere politieke partijen. De vakbondsleiders worden meestal verkozen op aparte lijsten, samengesteld door de politieke krachten en ideologische stromingen die binnen de vakbonden vertegenwoordigd zijn. Deze lijsten worden niet geïdentificeerd in relatie tot hun politieke organen. Leden van de KKE en KNE vormen dus ook zulke lijsten met bredere krachten die het niet over alles eens zijn met de communisten, maar wel een zekere mate van overeenstemming hebben over de inhoud en de richting van de strijd tegen regeringen en werkgevers langs een antikapitalistische en antimonopolistische lijn.
Tegelijkertijd wordt er een felle ideologische en politieke strijd gevoerd binnen de massa van de arbeiders, studenten en de volkslagen. Die wordt gevoerd in hun algemene vergaderingen en gaat over het bestuur van deze vakbonden en massaorganisaties, en over het actiekader en de eisen die ze naar voren gaan brengen. De communisten die daar actief zijn, streven ernaar de strijd van de arbeiders en de jeugd verder te ontplooien, zodat deze botst met de politieke richtingen van de burgerlijke partijen, het kapitaal en de EU. Het doel is om volksvijandige maatregelen te voorkomen en, indien mogelijk, enige winst te boeken. Maar bovenal is het doel om bij te dragen aan de politieke volwassenwording van de arbeiders- en volkerenmassa's en hen te mobiliseren tegen de klasse van de kapitalisten en hun macht, om het kapitalistische uitbuitingssysteem omver te werpen en het socialisme op te bouwen.
In dit verband hebben communisten onlangs grote stakingen geleid, zoals die van de arbeiders van de nikkelproducerende fabriek LARCO, de havenarbeiders van Piraeus (in dienst van de Chinese monopolist COSCO), de arbeiders van de voedselbezorgingsplatformen en de metaalarbeiders in de scheepsbouwzone van Piraeus. In verschillende ondernemingen en sectoren was er belangrijke arbeidersstrijd en zijn er stakingen geweest, die hebben geleid tot opmerkelijke resultaten in de vorm van collectieve arbeidsovereenkomsten, onder meer in de bouwsector, de metaalsector, de voedingsmiddelen- en drankenindustrie, de chemische industrie en de financiële sector.
Tegelijkertijd steunden de KKE en het Militante Front van Arbeiders (PAME) grote stakingen in de mijnen van Chalkidiki, de Malamatina-fabriek, de olie-industrie van Kavala en de meststoffenindustrie van Kavala, waar communisten in de minderheid waren in het bestuur van deze vakbonden. In sommige gevallen waren er zelfs helemaal geen georganiseerde communisten. De invloed van de KKE en PAME op de inhoud en de richting van de strijd, de organisatie van solidariteit op nationaal niveau en de positieve resultaten van deze gevechten versterkten het vertrouwen van de arbeiders in de communisten en hielpen de vooroordelen onder de zeer conservatieve arbeiders weg te nemen.
Wij geloven dat de Communistische Partij via de vakbondsstrijd haar politiek-ideologische actie bevordert, die moet bijdragen aan de vorming van een antikapitalistisch en politiek bewustzijn onder arbeiders- en volkskrachten door hun eigen ervaring. De arbeiders- en volkskrachten moeten bijvoorbeeld beseffen dat loonstijgingen of de voortdurende verdediging van het recht op sociale zekerheid, gezondheidszorg en onderwijs een conflict met het kapitaal, de monopolies, de imperialistische verbonden en de partijen en regeringen die hen dienen met zich meebrengen, hetzij openlijk of heimelijk.
Ten overvloede, dat het één ding is wanneer de klassenkrachten, gesteund door communisten, een meerderheid hebben in de vakbondsleiding, en een ander wanneer sociaaldemocratische en rechtse krachten een meerderheid hebben en streven naar “vrede op het werk”, “consensus” en “maatschappelijke dialoog”. De situatie is anders wanneer het bestuur van de sectorale federatie of het Arbeidscentrum (d.w.z. de federatie van vakbonden in een bepaalde regio) in handen is van de klassenkrachten gesteund door communisten, in tegenstelling tot de burgerlijke krachten. Als de klassenstrijdkrachten het hier voor het zeggen hebben, kunnen deze besturen worden omgevormd tot bolwerken voor de strijd van de arbeiders en het volk. Maar als de burgerlijke krachten de macht in handen krijgen, zullen ze de strijd het zwijgen opleggen of, erger nog, anti-volks en -arbeidersmaatregelen toepassen in samenwerking met de werkgevers en de burgerlijke regering, of deze nu liberaal of sociaaldemocratisch is.
Het is geen toeval dat de politieke krachten van de bourgeoisie, of het nu gaat om vakbonden of studentenvakbonden, de vakbondsleiders proberen te controleren door middel van fraude. Het is ook geen toeval dat de burgerlijke media systematisch proberen de strijd van de arbeiders en het volk te lasteren, waardoor er onder de arbeiders en de jeugd een klimaat van afkeer ontstaat tegen massa-organisaties en de collectieve strijd.
Het spreekt voor zich dat de interventie van communisten in de arbeiders- en volksbeweging zich niet beperkt tot het beschrijven van problemen of het promoten van bepaalde eisen en voorstellen om de problemen van arbeiders aan te pakken. Integendeel, ze moet de arbeiders het mechanisme van uitbuiting blootleggen en zich verzetten tegen de acties van de burgerlijke krachten en de werkgevers, het sociale partnerschap, de “klassensamenwerking”. Dit terwijl ze de arbeidersklasse opvoedt in de onverzoenlijke strijd met het kapitaal en haar eisen langs dit doel formuleert. Bovendien moet ze een vastberaden standpunt innemen tegen het burgerlijke management in al zijn vormen, of het nu liberaal of sociaaldemocratisch is, en zich verzetten tegen de hele strategie van de bourgeoisie om haar winsten te vergroten. Hierbij hoort ook verzet tegen de deelname aan de imperialistische organisaties van de NAVO en de EU, de betrokkenheid bij de imperialistische oorlogen, staatsgeweld en -onderdrukking, enzovoort.
Wij geloven dat we alleen door een dergelijke oriëntatie en actie de huidige aanval van het kapitaal en zijn regeringen kunnen afremmen, arbeidersvijandige maatregelen kunnen tegenhouden, loonsverhogingen, collectieve arbeidsovereenkomsten en het intrekken van ontslagen enz. kunnen bereiken, en mensen kunnen helpen beseffen dat de klassenstrijd noodzakelijk is om het systeem van kapitalistische uitbuiting omver te werpen.
Hoe de KKE krachtsverhoudingen verandert en de actieve deelname aan de arbeiders- en volksbeweging verhoogt
Op haar congressen heeft de KKE de fundamentele taak op zich genomen om de arbeidersbeweging te hergroeperen, om haar capaciteit voor te bereiden en te ontwikkelen, om vastberaden en doeltreffend op te treden, samen met de volkslagen van de zelfstandigen in de steden en op het platteland, tegen de verenigde strategie van het kapitaal en de kapitalistische macht. De prestaties van de partij worden dagelijks beoordeeld op basis van deze taak.
De actie van de KKE betekende dat de aftocht van de vakbeweging, vooral na de contrarevolutie van 1989-91, niet universeel was. De situatie van de arbeidersvakbeweging in Europa en in andere kapitalistische landen is nog slechter en zou in Griekenland even slecht geweest zijn als de KKE en haar leden, samen met andere militante vakbondsleden, niet het Militante Front van Arbeiders (PAME) hadden gevormd. PAME verenigt arbeidersvakbonden, sectorale federaties, vakcentrales, strijdcomités en vakbondsleden, die op een gecoördineerde manier strijden, obstakels opwerpen voor het volksvijandige beleid, een sterke barrière vormen tegen de frontale aanval van het kapitaal en de desorganisatie van de arbeiders- en volksbeweging. PAME werkt een geschikt actiekader uit met strijddoelen en eisen die gebaseerd zijn op de behoeften van de arbeiders.
Op deze basis neemt de KKE het voortouw in vakbonden en andere massaorganisaties, voortbouwend op de waardevolle ervaring die ze heeft opgebouwd, maar ook op die van de ervaring van de internationale communistische beweging en haar banden met het volk. Door standvastige en onvermoeibare inspanningen heeft de KKE een beslissende rol gespeeld, door ervoor te zorgen dat een aanzienlijk deel van de arbeidersklasse zich verzet tegen de bourgeois coöptatie. Ze heeft de waarde van de collectieve strijd hooggehouden, de krachten georganiseerd, vakbonden en massaorganisaties gehergroepeerd, het voortouw genomen bij de oprichting van nieuwe bonden en ze heeft een nieuwe generatie militanten opgeleid om te strijden tegen de kapitalisten, de staat en zijn mechanismen en hun imperialistische verbonden.
Nu bestudeert de KKE, beter uitgerust met haar collectieve uitwerkingen en ervaring, hoe de krachtsverhoudingen evolueren in de arbeidersbeweging en de bredere volksbeweging. Ze komt vastberaden tussenbeide om de onderlinge samenhang te verbeteren ten voordele van de klassenkrachten en om de bourgeois krachten te verslaan die tussenbeide komen in de beweging en het door de regering en de werkgevers geleide vakbondswezen. Deze inspanning van de KKE heeft de laatste jaren veelbelovende resultaten opgeleverd. Dergelijke resultaten zijn onder andere:
De door de KKE gesteunde lijst kwam als tweede naar voren in zowel de Algemene Confederatie van Griekse Werknemers (GSEE) als de vakbond voor de publieke sector (ADEDY), met respectievelijk 23 procent en 21,3 procent. Klassengerichte krachten gesteund door de KKE hebben een meerderheid in 14 sectorale federaties (Bouw, Voeding en Dranken, Farmaceutische Producten, Private werknemers en Winkelbedienden, Leraren, Ziekenhuisartsen, enz.), en zijn de leidende kracht in 21 vakcentrales (Athene, Piraeus, Patras, Larissa, enz.) en honderden sectorale en bedrijfsvakbonden (Telecommunicatie/IT, Horeca-Toerisme, Handel, Metaalindustrie, enz.). Belangrijke recente voorbeelden zijn het succes van de door de KKE gesteunde lijst in de Griekse federatie van leerkrachten van het lager onderwijs (DOE) (voor het eerst in haar honderdjarige geschiedenis) en in de vereniging van ziekenhuisartsen van Athene en Piraeus, naast de federatie van Griekse verenigingen van ziekenhuisartsen, die ook geleid wordt door klassengerichte krachten.
De laatste pan-Helleense conferentie van de PAME, gehouden in november 2024, werd bijgewoond door 663 vakbonden en strijdcomités en meer dan 1500 vakbondsleden in het hele land.
In de jongerenbeweging, die met een vergelijkbare oriëntatie werkt, heeft KNE zich vier jaar op rij opgeworpen als de leidende kracht in de studentenbeweging, waardoor een diepgewortelde negatieve krachtsverhouding die decennialang had bestaan, teniet werd gedaan. Bij de studentenverkiezingen van 14 mei 2025 behaalde de door KNE gesteunde lijst met 33,64 procent van de stemmen een meerderheid in 136 studentenvakbonden in het hele land.
De krachten van de KNE kwamen naar voren als de leidende kracht in tientallen studentenvakbonden, wat een nieuwe impuls gaf aan belangrijke studentenmobilisaties voor openbaar, gratis onderwijs en tegen de commercialisering van het onderwijs en het bedrijfsuniversitaire model. Tégen de werking van private universiteiten, vóór meer overheidsfinanciering voor de werving van professoren en al het nodige vaste en stabiele onderwijspersoneel. Voor klaslokalen, laboratoria en moderne laboratoriumapparatuur, evenals andere eisen die verband houden met de strijd tegen de betrokkenheid van ons land bij imperialistische oorlogen en plannen van de NAVO, enz.
Bovendien ontwikkelen de krachten van de KKE en KNE aangepaste en adaptieve acties binnen honderden massaorganisaties in volks- en arbeidersbuurten en -regio's. Het gaat onder andere om vrouwenverenigingen, schoolouderverenigingen, culturele verenigingen, sportclubs, enz.
Het belang van het werk van de KKE binnen de vakbonden werd onlangs aangetoond door de algemene staking die werd uitgeroepen door 22 sectorale federaties en 37 vakcentrales op 28 februari 2025. De verontwaardiging en de woede van de overgrote meerderheid van de arbeiders en het volk kwamen tot uiting over de misdaad van 2023 in Tempi, toen twee treinen op hetzelfde spoor botsten als gevolg van de strategie van de EU om de spoorwegen te liberaliseren en het beleid om de winsten van het kapitaal op te drijven, waarbij 57 mensen, vooral jongeren, om het leven kwamen. Deze maatschappelijke reactie vond een militante uitdrukking in de ontzwagwekkende stakingen en demonstraties die overal in Griekenland georganiseerd werden, met de beslissende bijdrage van de klassenkrachten die gesteund werden door de KKE in de arbeidersbeweging en de actie van de communisten, waardoor de poging van de twee vakbondsorganisaties van het derde niveau van het land (de GSEE en de ADEDY) om stakingen te verhinderen, verijdeld werd.
De positie die de KKE heeft verworven binnen de arbeiders- en volksbeweging stellen het volk in staat om resoluut in te grijpen in de ontwikkelingen. Miljoenen arbeiders namen deel aan de stakingsbijeenkomsten onder de leus “Hun winsten óf onze levens”, waarmee ze het hoofd boden aan zowel de pogingen van de regering van de Nieuwe Democratie om het volk te terroriseren als de pogingen van de sociaaldemocratie en het opportunisme om de beweging te kapen voor kanalen die onschadelijk zijn voor het kapitalistische systeem.
Het is tevens belangrijk om de strijd van de KKE en de klassenbeweging tegen de moorddadige staat Israël en het bloedbad in Palestina en hun solidariteit met het heldhaftige Palestijnse volk te erkennen. De strijd tegen de onrechtvaardige, imperialistische oorlog in Oekraïne, waar volkeren worden gedood voor de belangen van de monopolies, de controle over markten en natuurlijke hulpbronnen, het voortdurende conflict met de regering en de burgerlijke partijen die de betrokkenheid van Griekenland bij de oorlog en de plannen van de VS, de NAVO en de EU steunen.
De ervaring van de KKE bevestigt dat elke stap in de richting van een betere samenhang tussen de krachten in de arbeiders- en volksbeweging, elke zetel die gewonnen wordt in de uitvoerende besturen van vakbonden en andere massaorganisaties, elke meerderheid die behaald wordt, een stap is in de richting van de vereniging en de strijdbaarheid van de arbeidersklasse en de volkskrachten in ruimere zin. Dit stelt ons in staat om ongehoorzaamheid aan volksvijandige maatregelen en repressieve wetten effectiever te stimuleren en vormt een serieuze belemmering voor de promotie van “maatschappelijke consensus” door de regering en de werkgevers tijdens grote arbeidersvijandige hervormingen (bijv. de wet die de 8-urige werkdag afschaft en een 10- tot 13-urige werkdag onder bepaalde voorwaarden oplegt, de wet op 6- en 7-daagse werkweken, de wetten over staatscontrole op lonen, etc.). In de afgelopen vier jaar zijn er op initiatief van PAME drie landelijke algemene stakingen georganiseerd - zonder betrokkenheid van de GSEE - waarbij de ongehoorzaamheid en het conflict met het dominante beleid dat zich tijdens de pandemie ontwikkelde, verder werden georganiseerd. Dit werk heeft een aanzienlijke invloed gehad op bredere lagen van ons volk, en reikt veel verder dan het electorale bereik van de KKE. Onze tegenstander is zich hier terdege van bewust, en daarom versterken ze het anti-arbeiders en repressieve wetgevingskader, organiseren ze laster en aanvallen tegen de KKE en de PAME.
Dit opent nieuwe wegen voor communisten om het bewustzijn te ontwikkelen en bredere militante en ideologisch-politieke banden met het volk te smeden. Het schept nieuwe mogelijkheden voor partijvorming en maakt de ontwikkeling mogelijk van robuuste partijorganisaties op werkplekken van cruciaal belang en in arbeiders- en volksbuurten.
Het werk van de KKE in de beweging van arme kleine boeren op het platteland en onder zelfstandigen en kleine ondernemers in de steden is bijzonder belangrijk omdat zij de “natuurlijke” bondgenoten van de arbeidersklasse zijn in de strijd tegen het kapitaal en de monopolies. Het versterken van de gezamenlijke actie van de arbeidersbeweging met de boeren- en zelfstandigenbeweging om de Sociale Alliantie te vormen is een complexe en veeleisende taak.
Natuurlijk erkent de KKE dat de organisatiegraad onder de arbeidersklasse en het volk in het algemeen zeer laag blijft. De KKE beschouwt het als haar eigen onafhankelijke taak om de organisatiegraad te verhogen, de vakbonden en andere massaorganisaties nieuw leven in te blazen en ze nog massaler te maken. Ze ijvert ervoor dat de vakbonden en de massaorganisaties veelzijdige acties voeren die beantwoorden aan de algemene behoeften van de volksgezinnen, de engheid van de gilden bestrijden en de strijd coördineren.
De toename van vakbondsvorming onder de arbeidersklasse is het resultaat van veel verschillende factoren, waarbij de interventie van de Partij van doorslaggevend belang is. Een gebrek aan vakbondsvorming en afwezigheid in de strijd leidt tot defaitisme, terwijl deelname voorwaarden schept die het mogelijk maken om militante ervaring te bundelen en te benutten en zelfvertrouwen op te bouwen. Desondanks erkennen we de objectieve factoren die ertoe geleid hebben dat sommige delen van de arbeidersklasse vervreemd zijn geraakt van vakbondsvorming en klassengerichte actie. Deze factoren zijn onder andere flexibele arbeidsrelaties en de grote mobiliteit van jonge werknemers. Wij verzetten ons tegen de pogingen van het kapitaal om de rol van vakbonden als organisatievorm van de arbeidersklasse verder te ondermijnen. Aangezien we voortdurend geconfronteerd worden met de negatieve samenwerking van krachten en de druk tot coöptatie, is het verhogen van de lat voor de doeltreffendheid van onze actie een teken van de versterking van de KKE. In het licht van nieuwe en uitdagender omstandigheden in de klassenstrijd, onderzoeken we zowel de objectieve factoren als de subjectieve zwakheden, of en hoe we het potentieel van de eigen actie van de partij uitputten.
Allesomvattende voorbereiding van de subjectieve factor
Het programma van de KKE benadrukt dat de activiteit van de partij onder niet-revolutionaire omstandigheden op beslissende wijze bijdraagt aan de voorbereiding van de subjectieve factor (de partij, de arbeidersklasse en haar allianties) op de revolutionaire omstandigheden en de verwezenlijking van haar strategische taken. Benadrukt wordt dat het aantrekken van voorhoedegedeelten van de arbeidersklasse en de mobilisatie van haar meerderheid bij de KKE verschillende fasen zal doormaken. De arbeidersbeweging, de bewegingen van stedelijke zelfstandigen en boeren, en de uitdrukkingsvorm van hun alliantie met antikapitalistische en antimonopolistische doelen, door de acties van de KKE-voorhoede onder niet-revolutionaire omstandigheden, vormen de eerste vorm van het arbeiders- en volksfront in revolutionaire omstandigheden.
De KKE heeft de duidelijke visie dat de subjectieve voorwaarden voor de werkende klasse en haar bondgenoten om overwinning te bereiken onder omstandigheden van een crisis in de burgerlijke macht en haar instellingen van tevoren worden gevormd. Historische ervaring heeft aangetoond dat het ontstaan van revolutionaire omstandigheden alleen onvoldoende is. De ontwikkeling van voorwaarden om de massa’s in een revolutionaire richting aan te trekken, zal worden bepaald door de activiteit van de Communistische Partij lang van tevoren, onder niet-revolutionaire omstandigheden. Een fundamentele voorwaarde is het organiseren van de werkende klasse en de onderdrukte volkskrachten in een lijn van strijd tegen het kapitaal, de monopolies, de regeringen en hun imperialistische allianties.
Alle inspanningen om de verhoudingen van krachten binnen de arbeiders- en volksbewegingen te verbeteren, en om de organisatie onder de werkende klasse en onderdrukte volkslagen te vergroten, zijn ondergeschikt aan deze cruciale taak. In elk geval is het duidelijk dat er op hoger niveau ideologisch, politiek en organisatorisch werk nodig is binnen de Partij, evenals de voortdurende uitwerking van de ideologische en politieke strijd binnen de gelederen van de beweging tegen burgerlijke politieke krachten, werkgevers, de staat en de algehele strategie van het kapitaal, evenals tegen opportunisme. Naarmate ideologisch en politiek werk intensiveren en communisten in staat zijn om zich binnen de beweging te specialiseren in elk gebied en sector, kunnen de vakbondsvorming, samenkomst en verlichting van arbeiders worden bevorderd. Dit zal ook de politieke invloed van de KKE binnen de werkende klasse vergroten, wat een beslissende factor is in het radicaliseren van het bewustzijn. Het zal politieke klassenacties door arbeiders aanmoedigen en de vraag van radicale omverwerpingen op het niveau van de macht opwerpen.
- “De Communistische Internationale. Stellingen en Statuten zoals goedgekeurd op het Tweede Congres (6 – 25 juli 1920)”, blz. 54, SynchronI Epochi.
- Ibid. blz. 54 – 55.
- V.I. Lenin, Verzamelde Werken, Deel 41, blz. 33 – 34, Synchroni Epochi.
Wil je een abonnement op Manifest?
Met jullie hulp garanderen we een communistische visie op de actualiteit in Nederland
Manifest is de krant van de NCPN die maandelijks verschijnt. Met Manifest blijf je op de hoogte van de actualiteit en van onze acties. Manifest belicht verschillende aspecten van de strijd in binnen- en buitenland, en publiceert analyses die inzicht bieden in de nationale en internationale ontwikkelingen vanuit een marxistisch-leninistisch perspectief. Neem nu een abonnement op Manifest of vraag een gratis proefabonnement aan.
Abonneer Nu!
