Israël opent aanval op Iran terwijl situatie in Gaza verder verslechtert

Op donderdag 13 juni lanceerde Israël een verrassingsaanval op Iran op locaties van haar nucleaire programma, hooggeplaatste militairen en wetenschappers. De aanval vond plaats terwijl al maanden onderhandeld werd tussen Iran en de Verenigde Staten over een nucleaire deal nadat de Amerikaanse president Trump in zijn vorige termijn de VS eenzijdig uit een bestaande deal terugtrok. De Israëlische regering beweert dat de aanvallen nodig waren omdat Iran op het punt staat om kernwapens te ontwikkelen, iets dat wordt tegengesproken door Iran, het Internationale Atoomenergieagentschap (IAEA) en ook nog enkele maanden terug door Tulsi Gabbard, directeur van de Nationale Inlichtingendiensten van de VS. Wel had het IAEA geconstateerd dat Iran uranium had verrijkt tot 60 procent in strijd met gemaakte afspraken.

Na de eerste aanvallen vonden anderhalve week lang hevige gevechten plaats tussen de twee landen, waar ook de VS zich in mengde. Israël heeft zware bombardementen uitgevoerd en naar eigen zeggen ook diverse complexe operaties vanuit Iran zelf. Iran sloeg terug met grote hoeveelheden raketten en drones, ondanks dat Israël veel lanceerplaatsen dacht te hebben uitgeschakeld. De Amerikanen verleenden hun diensten aan hun Israëlische bondgenoten deze keer niet alleen indirect, in de vorm van vele miljarden aan steun, maar ook direct door een bombardement uit te voeren met speciale bommen die de grond inboren om de Iraanse ondergrondse nucleaire faciliteiten (proberen) te raken. Op 24 juni werd, na meer dan zeshonderd Iraanse en tientallen Israëlische doden verder, een wapenstilstand afgekondigd.

De aanvallen kwamen natuurlijk niet uit de lucht vallen, Iran en Israël zijn al jaren rivalen en betrokken bij allerlei imperialistische conflicten. Iran ligt centraal in de regio, een poort tussen Oost en West, en bij de straat van Hormuz, een vitale waterweg voor olietransport. Iran zelf heeft ook enorme olie- en gasvoorraden. Dit maakt het land interessant voor buitenlandse mogendheden en voor de rivaliserende imperialistische blokken. Doorn in het oog voor de Europese en Amerikaanse burgerij is dan ook de goede banden die Iran met Rusland heeft en de toenemende rol van China. Die laatste is al de belangrijkste handelspartner van Iran en breidt ook allerlei samenwerkingen uit met Iran en andere landen via nieuwe Zijderoute-projecten.

Niettemin is Iran absoluut geen speelbal van internationale mogendheden. Op regionaal niveau heeft het een uitgestrekt netwerk opgebouwd onder milities en partijen. Dit zijn niet altijd per se marionetten, maar zijn wel lokale bondgenoten die in ruil voor steun ook de wensen van de Iraanse leiders kunnen uitvoeren. Dit gaf tot voor kort een breed bereik aan Iran om te reageren op buitenlandse acties. In recente jaren heeft Israël veel van zulke organisaties zoals Hezbollah verzwakt, wat de staat waarschijnlijk genoeg zelfvertrouwen heeft gegeven om op dit moment Iran direct aan te vallen op grote schaal.

Israël legitimeert zijn aanvallen met claims over het onderdrukkende Iraanse Islamistische regime en nucleaire gevaar. Zaken die herhaald worden door onze eigen burgerlijke politiek, die voor het overgrote deel zich achter de Israëlische agressie scharen. Zelf is Israël slechts een van de vier landen die geen ondertekenaar zijn van het nucleaire non-proliferatieverdrag en het land heeft dan ook heimelijk zelf kernwapens ontwikkeld. Ook is het land momenteel een van de voornaamste stichters van chaos en geweld in de hele regio. Het regime van Netanyahu hoopt wellicht met deze nieuwe escalatie de aandacht af te leiden van de nog immer gaande genocide in Gaza, de bezetting van grensregio’s in Syrië en de nietsontziende bombardementen op Libanon. Niettemin mogen we concluderen dat er sprake is van een niet te ontkennen patroon.

Hoe weinig zeggend de Israëlische woorden over weerstand bieden aan de Iraanse theocratische machthebbers zijn, blijkt uit het feit dat een van hun recente doelwitten een Iraanse gevangenis was waarvan vermoed wordt dat er een significant aantal politieke gevangen vastzitten. De belangen van de Iraanse werkende klasse zijn namelijk tegengesteld aan zowel die van de heersende Ayatollah, als Netanyahu. Het geweld wat beiden faciliteren kost namelijk honderden Iraanse burgers het leven. Veelzeggend is dat de Iraanse communisten van de Tudeh Partij dan ook vrijwel meteen een gezamenlijke verklaring samen met de Communistische Partij van Israël naar buiten bracht waarin de twee partijen de Israëlische acties veroordelen.

Dat Israël het recht zou hebben om andere landen zomaar te bombarderen om dat deze ‘kwaadaardig’ zouden zijn is een absurditeit tegen de achtergrond van de gruwelijkheden die het momenteel veroorzaakt. De genocide in Gaza heeft een nieuwe fase bereikt die niet anders omschreven kan worden dan als achterbaks en misdadig. De Israëli’s hebben alle voedselhulp uit handen van onafhankelijke partijen genomen en deze gecentraliseerd in een eigen dubieuze organisatie.

Deze nieuwe vorm van voedseluitgifte is niet alleen te weinig, het is bovendien breed veroordeeld omdat het een verkapte manier van ontvolking lijkt te bewerkstelligen. De voedseluitgiftepunten zijn slechts op een zeer beperkt aantal locaties te vinden waardoor de Gazanen massaal naar die plekken toe moeten trekken. Eenmaal daar is men bovendien hun leven niet zeker: elke dag worden er wanhopige, verhongerende Palestijnen doodgeschoten. Hoewel van pro-Israëlische kant er verwarring werd gezaaid over de oorzaak omdat er geen journalisten worden toegelaten in het gebied, is de mist inmiddels opgeklaard. De Israëlische krant Haaretz sprak met Israëlische soldaten die zeggen opdracht te hebben gekregen om met scherp te schieten en dat het leger dagelijks burgers doodschiet. Palestijnen worden feitelijk niet meer als mensen gezien, en in koele bloeden afgeslacht.