Jorit en zijn straatkunst voor het volk

Jorit is de artiestennaam van de nabij Napels geboren kunstenaar Ciro Cerullo. Hij studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Napels en was als student onderdeel van verschillende collectieve kunstprojecten. Jorit is niet het soort kunstenaar dat stil en sereen werkt in een atelier, hij is een jongen van buiten, van de straat en de straat is zijn atelier. In tegenstelling tot veel andere graffitikunstenaars, begon Jorit steeds meer naar het realisme te grijpen, door zijn blik naar buiten te keren en niet alleen in eigen waan te verkeren.

De toerist komt zijn werk niet snel tegen, ook de rijken in hun burgerlijke bubbel zullen niet snel tegen zijn werk aanlopen. Zijn immens grote portretten staan in de armere wijken, daar waar het proletariaat in veelal slecht onderhouden flats woont, ver weggestopt van het goed onderhouden centrum van Napels. Zijn werk is dus niet alleen realistisch in figuratieve zin, maar ook realistisch omdat het uitsluitend is gemaakt waar de werkende mensen leven en werken, spelen en sterven. Zijn werk is dan ook niet om te bezitten, om te kopen, of voor het verfraaien van het appartement van de burger. Nee, het is voor hen die het aangaat en daarom schildert hij voor hen een voorbeeldfiguur. Een mooi voorbeeld is zijn ‘Gennaro of San Gennaro Operaio (San Gennaro de Arbeider)’, de stadsheilige van Napels, die hij niet als statische bisschop afbeeldde, maar waarbij hij een arbeider uit de desbetreffende wijk als model nam. Er mag dus een bescheiden vergelijking worden gemaakt met barokschilder 'Caravaggio', die er ook om bekend stond de werkende mens als model te gebruiken voor zijn opdrachten.

Jorit’s loyaliteit wordt steeds duidelijker naarmate hij steeds meer ‘helden’ realiseert in de armere wijken. In zijn eigen stad schildert hij de grootste muurschildering van de communist Ernesto ‘Che’ Guevara. Zo verandert hij een armoedig, betekenisloos appartementencomplex in een gebouw van ideologische betekenis. Hetzelfde doet hij met Angela Davis. Florence gaf hij Nelson Mandela en de communist Antonio Gramsci. Ook in Cuba, Tanzania, Argentinië, Aruba, Bolivia en ga zo maar door laat hij zijn werk achter. Zelfs Lenin krijgt een plek naast Martin Luther King, Malcom X en George Floyd. Er zijn twee projecten die eruit springen. Jorit schildert de eerste man in de ruimte, kosmonaut Yuri Gagarin, op een flat van 20 etages in het Russische Odinstovo, wat zijn grootste project tot nu toe is. Misschien wel zijn meest waardevolle prestatie is de in 2018 geschilderde Ahed Tamimi op een Israëlische apartheidsmuur te Bethlehem in Palestina. Hij wordt daar weliswaar voor opgepakt door de Israëlische autoriteiten en mag het land 10 jaar niet meer betreden, maar Ahed Tamimi heeft de afbeelding die zij en de Palestijnen verdienen. Ook voetballers, musici, schrijvers en atleten, allen afkomstig uit het proletariaat, krijgen een plek ergens op de wereld.

Helaas maakt een goede kunstenaar, met een hart voor het werkende volk, niet altijd de beste analyses. Door zijn afkeer voor de agressie van de VS en andere NAVO-landen, komt hij langzaam maar zeker in het zogenaamde ‘Russische kamp’ terecht, waar hij hoop en oplossingen denkt te zien. Hij laat zich zelfs fotograferen met de Russische president Vladimir Poetin en prijst zijn politiek in Donetsk en Luhansk. Nu de Russische agressie vordert en de imperialistische agenda van Rusland steeds zichtbaarder wordt, lijkt hij steeds meer tot inkeer te komen dat imperialistische oorlogen niet uitsluitend uit westerse kapitalistische landen afkomstig zijn, maar dat de mensen die hij afbeeldt voor de mensen uit de werkende klasse, onder elke nationale burgerij gebukt gaan.

Jorit schildert door voor zijn missie ‘Human Tribe’, dat wil zeggen: alle onderdrukten behoren tot dezelfde groep. Hij geeft dit symbolisch weer, door iedere afbeelding ‘tribalistische’ littekens te geven, die ons er aan doen herinneren tot dezelfde groep te behoren. Met zijn realistische beeltenissen van de daadwerkelijke iconen der mensheid, blijft hij zeker een schilder om in de gaten te houden. Jorit en soortgenoten laten zien dat het ook anders kan, dat straatkunst niet obscuur hoeft te zijn, of abstract, maar een reële weergave van het reële leven.