Klassenstrijd is een kwestie van leven of dood

We staan erbij en kijken ernaar terwijl het Palestijnse volk wordt uitgehongerd, verdreven en vermoord. Schaamte, verdriet maar vooral woede, woede richting de politieke poppenkast, woede richting het grootkapitaal, en woede naar onze eigen politieke onmacht. De vraag is niet hoe het mogelijk is dat niet meer mensen dit verschrikkelijk vinden, de vraag is hoe het mogelijk is dat zoveel mensen dit verschrikkelijk vinden maar dat er nog steeds niets gebeurt! De genocide op Palestijnen legt niet alleen het zoveelste falen van de burgerlijke democratie bloot, maar laat nogmaals duidelijk zien dat de klassenstrijd een kwestie van leven of dood is.

De burgerlijke democratie en de huidige poppetjes op de voorgrond bewijzen keer op keer weer dat ze bereid zijn om niets tot haast niets te doen om Israel te stoppen. Zo werd er veel gemaakt van demissionair minister Veldkamp van Buitenlandse Zaken die met andere EU ministers ging onderzoeken of het EU-Israel associatie verdrag verbroken kon worden op basis van mensenrechtenschendingen, alleen maar om te capituleren toen Israel bloedvergoten kruimels aan eten toeliet via hun zogenaamde Gaza Humanitarian Foundation. Of neem demissionair premier Dick Schoof, die al weken lang zijn ‘zorgen uitspreekt’ en een ‘kritische toon’ aanslaat, zonder ook maar iets concreets te doen. Laten we wel zijn, dit is al meer dan we voorheen kregen, waar ze ons voorheen compleet aan het lijntje probeerden te houden door te zeggen dat er diplomatie achter gesloten deuren plaatsvind. Een keertje op de koffie bij Netanyahu, mijn dikke reet.

De huidige poppetjes voor de poppenkast hebben gefaald, maar een korte blik op de huidige economische belangen van de Nederlandse burgerij laat al snel zien dat dit falen ook te verwachten was. Zo kwam het recent naar buiten in onderzoek van het SOMO instituut[1] dat de EU landen in 2024 nog steeds de grootste investeerders waren in Israel’s economie, met maar liefst 42.6 miljard aan handel (vergeleken met 31.6 miljard euro van Israel’s tweede grootste handelspartner Amerika). Van deze 42.6 miljard handelt Nederland voor 3.9 miljard euro met Israel, dat is 2.1 miljard aan import en 1.8 miljard aan export. Het is dan ook geen verrassing dat de Nederlandse burgerij belang heeft bij het in stand houden van deze vruchtvolle handelsrelatie.

Benoemenswaardig in dit rapport is ook Ierland. Terwijl de poppenkast van Ierland in termen van symbolische gebaren overduidelijk meer heeft gedaan dan Nederland, bedrijft ook de Ierse burgerij aan 4.9 miljard euro handel met Israel. Nu overweegt het Ierse parlement een wet aan te nemen met een boycot op producten uit de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem, maar dit zal handel met Amerikaanse bedrijven waarschijnlijk ernstig beperken. Sinds 2018 is het illegaal voor Amerikaans kapitaal om handel te drijven met landen die handel met Israel boycotten. Zowel de Nederlandse als de Ierse economie zijn enorm afhankelijk van Amerikaans kapitaal, is het dan voor hun poppenkasten überhaupt mogelijk om zulke regels door te duwen? Het Ierse voorbeeld laat duidelijk de limieten zien van wat wij ook van onze poppenkast kunnen verwachten. Zelfs een land waar de poppenkast standpunten inneemt waar de Nederlandse poppetjes zich misschien wel nooit aan zullen wagen, zelfs daar zal een democratisering van de economie nodig zijn.

De burgerlijke democratie zal ons blijven teleurstellen, zeker als we kijken naar de huidige politieke verhoudingen in het Nederlandse parlement. Als het aan hun ligt, dan zal de Nederlandse poppenkast blijven aankomen met ‘kritische houdingen’ en ‘sterke woorden’, waarschijnlijk zullen ze zelfs ook op de koffie gaan met de Israelische regering, och, wat werken ze toch hard. Gelukkig wordt er wel strijd gevoerd in Nederland, en zullen ze waarschijnlijk, zoals Ierland, ook iets marginaals doen onder druk van de talloze solidariteitsacties, stakingen en enorme rode lijn demonstraties van de afgelopen tijd. Met de aankomende verkiezingen zal de poppenkast binnenkort een reshuffle krijgen, een paar poppetjes naar rechts, een paar poppetjes naar links, misschien een paar nieuwe naar de voorkant, maar het falen zal doorgaan. Zolang de economie in handen blijft van het grootkapitaal, zal het leven of dood van de internationale werkende klasse ondergeschikt zijn aan het functioneren van de economie. Een werkersdemocratie is noodzakelijk als wij het economisch en politiek functioneren van een land in lijn willen brengen met de belangen van de werkers.

De werkende klasse in Nederland heeft misschien nog nooit zo zwak gestaan als vandaag, en dat komt ons duur te staan. Laat het voortdurende bloedvergiet in Palestina een les zijn, de klassenstrijd is een noodzakelijkheid. Het is noodzakelijk dat wij als werkers tegenmacht opbouwen op de werkvloer. Sluit je aan en word actief bij de vakbond. Ga naar die vakbondsvergadering, praat met je collega’s en naasten over de politiek, begin met de strijd voor een echte democratie. Onmacht is niet voor altijd, maar vereist wel keiharde strijd.

Sam is junior docent Sociologie aan de Universiteit van Amsterdam