Een ‘kwalijke’ reuk

De Sovjet-Unie bestaat al heel lang niet meer. Destijds uiteengevallen, zo wordt gezegd. Geen vijftien republieken meer die deze socialistische unie vormden. Na de Russische inval in Oekraïne wordt in de westerse media Rusland als voortzetting van deze unie afgeschilderd. Zo kan men - vooral ook met dank aan de onwetenden - met het benoemen van het al meer dan dertig jaar kapitalistisch Rusland ook anticommunisme bedrijven.

Heb de beschouwingen gelezen over Poetin - steeds ook voormalig KGB-agent genoemd -, over een ‘logische’ voortzetting van de Sovjet-buitenlandse en binnenlandse politiek na de omwenteling destijds. De inval in Oekraïne zou uitgaan van dezelfde veroveringspolitiek die in de voormalige Sovjet-Unie ook al bestond. Verhalen hebben we kunnen lezen en horen: over de Russische ziel, die nog steeds dezelfde zou zijn als in de tijd van het tsarenrijk; ook tijdens het socialisme en ook daarna niet veranderd... Russische mensen zouden gewoon niet deugen. Het zijn onmensen en dat kun je nog zien: ze bombarderen veel liever ziekenhuizen, scholen en woonwijken dan vijandige objecten.... Ook zo kan men tijdens de propaganda in tijd van oorlog het woord contrarevolutie vermijden.

Andere verhalen vertellen niet over ‘de slechte Russische mens’ in de tsarentijd. En waarom? Omdat in die verhalen vooral het slechte van het communisme - de socialistische periode - naar voren moet worden gebracht. Die onbeschaafde Russen zijn door het communisme zo geworden. Het communisme heeft slechte mensen van ze gemaakt. Eigenlijk kunnen die onbeschaafde Russen, van elk fatsoen en menselijkheid gespeend, dat niet helpen. Zij zijn zeventig jaar door het communisme zo geworden, dat is in feite de boodschap. Vreemd blijft toch dat dan die Oekraïense mensen, die toch, ook zeventig jaar deel van de Sovjet-Unie uitgemaakt hebbend, op een wonderbaarlijke wijze zulke beschaafde mensen gebleven zijn... Al met al wordt in de berichtgeving van de kant van het onder leiding van de Verenigde Staten van Amerika staand imperialistisch blok alles op alles gezet om er voor te zorgen dat vooral de onwetenden, de vergeetachtigen en de communistenjagers - denkend aan Rusland - van die kant een kwalijke en gevaarlijke lucht gaan ruiken. Niet het spook van het communisme, maar de reuk van het communisme... Zo wordt sluimerend anticommunisme weer aangewakkerd. Zeker niet onbelangrijk als er in deze tijd van toenemende kapitalistische crisis over alternatieven gesproken moet worden.

Waarom deze woorden? Oorlogen worden niet alleen gevoerd met wapens, zoals geweren, kanonnen, raketten en bommen. Ook met woorden. Ook met minder mooie woorden. Woorden zijn ook wapens! Woorden zijn er niet alleen om de soldaten aan het front te bemoedigen dan wel te ontmoedigen, maar vooral om de thuisfronten te bedienen teneinde ze de offers te laten brengen, de kant van het territoriaal beïnvloedende imperialistisch blok te blijven kiezen. In Nederland betekent het dat ons land, dan wel niet direct aan het front, ook in oorlog is. Als onderdeel van het grote verbond van beschaafde naties dat ‘onze waarden’ verdedigt tegen het onbeschaafde en onmenselijke blok. Geld lenen kost geld. Zo kunnen we dat horen in de bekende reclamespot. Oorlog kost ook geld. Veel geld. Heel veel geld. Voor het verdedigen van de vrijheid en beschaving zullen er offers gevraagd worden. Vele tientallen miljarden zullen er in ons land en ook in andere Europese landen van de bevolking gevraagd worden. Ook en vooral van al die mensen die wij de werkende bevolking noemen. De arbeidersklasse en kleine zelfstandigen.

Ja, ook van die van het al meer dan dertig jaar kapitalistisch zijnde Rusland! Oorlogen kosten veel geld. Grote offers zullen van de bevolkingen geëist worden. Maar oorlogen leveren ook veel, heel veel geld op! De winsten van onder meer de wapen- en energie-industrie rijzen de pan uit. Gevolg van kapitalistische logica: stijgende prijzen door toenemende vraag. Vooral ook wordt er rondom het aardgas een propaganda-oorlog gevoerd. Al ver voor de Russische inval in Oekraïne was de propaganda-oorlog al aan de gang. Bijvoorbeeld rondom de ingebruikneming van de leiding Nordstream 2. Na de inval is dat verhevigd. Om de irrelevantie hiervan te onderstrepen werd vrijwel tegelijkertijd gepleit voor het stopzetten van de invoer van Russisch aardgas en vanuit Rusland gedreigd met het stopzetten van de uitvoer van hetzelfde gas. Hier zegt men dat ‘Poetin’ aardgas gebruikt als wapen, terwijl men ‘hier’ in feite hetzelfde doet. Spelende kinderen zouden nu zeggen: gelijk oversteken...

Zoals gezegd, de anti-Rusland-propaganda, waarin Rusland meestal met ‘Poetin’ wordt aangeduid, is in de vorm waarin ze wordt bedreven ook anticommunistisch. Deze ’bijvangst’ voor het imperialistisch blok, waar ook de Nederlandse heersende klasse toe hoort, de ernst ervan, moet niet onderschat worden. Zo kan anticommunisme dat uit veel hersens grotendeels was weggedacht, weer wortel schieten en een rem zetten op de straks zeer noodzakelijke strijd tegen de gevolgen van de crisis. En zoals gezegd, ook op de noodzakelijke discussie over het noodzakelijke alternatief voor het kapitalisme.

Maar de oorlogspropaganda kan ook gevolgen hebben voor progressief denkende mensen - ook intellectuelen -, en niet in het minst in onze eigen rijen. Trouwens ook ik erger mij dagelijks aan de anti-Ruslandpropaganda, maar ben mij er steeds van bewust dat we hier met imperialistische oorlogspropaganda te maken hebben. In feite is Nederland een oorlogvoerend land, dat een wel zeer bereidwillig onderdeel is van het blok dat vecht om mondiale invloed, in het belang van de grote monopolies en dat juist daarom Rusland en vooral ook China als grote concurrenten worden gezien.

Het is wel te begrijpen dat dat door al deze propaganda naar Rusland als voormalig socialistisch land gezien wordt. Echter nostalgie zal ons niet verder helpen. Het belangrijkst is te kijken naar de werkelijkheid van nu, met al haar gevaren voor de arbeidende bevolking, die de afgelopen jaren al zware slagen te verwerken heeft gekregen. Door alle propaganda heen is de NAVO het meest gevaarlijke voor de positie van de werkende bevolking overal in de wereld en ook voor de vrede. Doch dat neemt niet weg dat er na de val van het socialisme in de Sovjet-Unie en Oost-Europa een nieuwe situatie is ontstaan. De verdeling van kapitalistisch-imperialistische invloed in de wereld heeft daardoor een andere dimensie gekregen. De kant die communisten moeten kiezen is altijd die van de arbeidersklasse, eerst in eigen land.