Van dubbeltjes en kwartjes en het zoveelste bankroet

Het schandaal toeslagen kinderopvang heeft bij veel politieke kopstukken een politieke hersenschudding veroorzaakt. Vooral bij de Partij van de Arbeid lopen er nogal wat met hoofdpijn rond. Nogal wat filosofen en PvdA-vrienden heeft dat tot nadenken en schrijven gebracht.

Veel van die tractaten hebben het over de essentie en de grondbeginselen van deze partij, die nog steeds als een sociaaldemocratische partij door het leven gaat. Ook heimwee naar vroeger tijden - de rode familie - komt aan bod. De huidige maatschappij - consumptiemaatschappij genoemd - wordt dan vergeleken met een tijd waarin er nog sprake was van een arbeiderscultuur. Dat die stelselmatige afkalving ervan te maken heeft met kapitalistische ontwikkeling en de hulp daarbij van de sociaaldemocratie, doorspekt van anticommunisme, daarover geen woord!

Verheffing van de arbeidersklasse! Het woord 'klasse' werd toen nog gebruikt. Verheffing van de arbeidersklasse! Dat waren nog eens tijden! De rode familie. De krant Het Volk, later het Vrije Volk, de coöperaties, de Arbeiderspers, de vakbeweging, de partij. En omdat verheffing van de arbeidersklasse het doel was, wordt nu de, nu-niet-meer-lijstaanvoerder Asscher, geprezen omdat er eindelijk weer linkse taal uitgeslagen wordt. Verheffing van de arbeidersklasse, wat was dat? Zeker belangrijk! Waar de gegoede burgerij als van nature recht op heeft, dat komt ook de arbeidersbevolking toe.

Maar de verheffing van de arbeidersklasse was bij de sociaaldemocraten niet bedoeld om de arbeiders ook de culturele en andere verheven wapens te geven voor een toekomstige machtsovername, de overwinning op het kapitaal, zo bleek al snel. Als er meer 'dubbeltjes kwartjes' konden worden door betere kansen op onderwijs, dan werd het zich kunnen opwerken uit de positie van arbeider het grootste goed gevonden. Uiteraard is de emancipatie van de arbeidersklasse belangrijk. Maar dat mag niet betekenen dat de meer mogelijkheden om tot beter betaalde beroepen, die eerst slechts aan de bezittende klassen en hogere middenklassen toebehoorden, te kunnen uitoefenen, het enige doel is om naar te streven.

Verheffing tot achtenswaardige burgers, het behalen van het elite-brevet. Niet het dubbeltje moest meer waarde krijgen, maar meer dubbeltjes moesten kwartjes kunnen worden. Die vele dubbeltjes zijn het fundament waarop kwartjes, euro's en bankbiljetten rusten. Niemand kan meer ontkennen dat de verdeling tussen kapitaal en arbeid steeds schever groeit. Dat de inkomsten van de dubbeltjes - en ook van de kwartjes - een steeds lager percentage uitmaakt tegenover dat van de rijkste machthebbers.

Afbraak van zekerheden. Zekerheden als wegversperringen tegen de macht van het kapitaal. De Partij van de Arbeid moet weer strijden voor verheffing en emancipatie van de arbeidersklasse, lees ik. Een cultuurfilosoof schrijft dat de PvdA tegenwoordig vol is van diversiteit, identiteit en individualiteit. Daarmee te kennen gevend dat dit in de plaats is gekomen van opkomen voor de arbeidersbevolking. Zelf heb ik al eens geschreven dat de PvdA haar identiteit van hervormingspartij binnen het kapitalistisch systeem heeft verloochend. Omdat zij sociale hervormingen niet verdedigd heeft, maar zelf samen met de VVD hervormingen overboord heeft gegooid.

Diezelfde PvdA zegt nu voor een krachtige verzorgingsstaat, voor bestaanszekerheid te zijn. De diefjesknecht, slaaf van de grote dief, die belooft het gestolene terug te bezorgen. Hoe geloofwaardig is dat nog? Na vier jaar voor de VVD de kastanjes uit het vuur gehaald te hebben en zich dienstbaar te hebben betoond aan de participatiewet en het ontmantelen van de sociale werkvoorziening. Hoezo opkomen voor de kwetsbaren? Een PvdA-mi-nister van het VVD/PvdA-kabinet, die een kantoor van een sociale dienst opende en zei dat het maar eens afgelopen moest zijn met het 'gepamper' van werklozen en hulpbehoevenden. De herinneringen zijn nog vers.

Voor communisten is er geen reden om te juichen bij de neergang van een partij als de Partij van de Arbeid. En dat zeker niet als het gaat om een partij die een aantal decennia geleden door veel arbeiders nog als hún partij werd gezien. Arbeiders zijn teleurgesteld. Zij, en vooral hun nazaten, groeien op met een lage toekomstverwachting. Het fundament was verre van stevig en is gesloopt. Eerst door die partij zelf - zelfs de laatste ideologische veren waren al afgeschud. Waar geen fundament is, zakt het bouwwerk in elkaar. De klassentegenstander doet de rest. Het resultaat is dat de onvrede op zoek gaat naar rechts, het bouwwerk van het kapitaal. Naar de bedriegers. Dat is een partij als de Partij van de Arbeid zeer kwalijk te nemen.

Maar ook communisten hebben de arbeidende klasse in de steek gelaten. Communisten hebben hun partij - de CPN - verwaarloosd en later opgeheven. Ook daar vond destijds de verrechtsing plaats. Ook daar werd het fundament gesloopt. Onze partij - De NCPN - draagt die schande door de overwinning van de verraders van de arbeidersklasse en de vele slapjanussen in feite ten onrechte - met zich mee. Wat een ernstige handicap is om vooruit te kunnen komen.

Wij moeten dat overwinnen. Wij zullen dat overwinnen! De zich opstapelende schandalen, het totale morele failliet van de zich nog steeds 'links' noemende partijen, het falen van hun tegen het grootkapitaal aanleunende politiek, dat alles versterkt de noodzaak van een sterker wordende communistische partij. Het morele failliet van de links-burgerlijke partijen kan dan tijdelijk door tegenwoordig links- en progressief klinkende uitspraken nog verdoezeld worden, maar zullen na de verkiezingen niet meer opportuun en valse woorden blijken te zijn. Het failliet van de Tweede Internationale, dat is lang geleden. Er zijn nog vele faillissementen gevolgd en er zullen nog wel meer volgen. Maar je kunt de mensen niet eeuwig besodemieteren.