Ons Amerika tegenover de aanval van het imperialisme en de oligarchieën

De recentste gebeurtenissen in de regio bevestigen dat de regering van de VS en de reactionaire oligarchieën de hoofdverantwoordelijken zijn in het veroorzaken van de gevaarlijke onlusten en politieke en sociale instabiliteit die uitgebroken zijn in Latijns-Amerika en de Caraïben.

Zoals voorzien door de Eerste Secretaris van de Communistische Partij van Cuba, Generaal Raúl Castro Ruz op 1 januari 2019: "zij die de illusie hebben van het herstel van imperialistische overheersing in onze regio moeten begrijpen dat Latijns-Amerika en de Caraïben veranderd zijn, net zoals de wereld (...) De regio is net een grote prairie in tijden van droogte. Een enkele vonk zou een niet te controleren brand kunnen veroorzaken die de nationale belangen van allen zou beschadigen."

President Donald Trump verklaart de Monroe Doctrine als juist en grijpt naar het McCarthyisme om de imperialistische controle over de grondstoffen van de regio te behouden; het uitoefenen van nationale soevereiniteit en de aspiraties van regionale integratie en samenwerking te verhinderen; progressieve, revolutionaire en andere modellen dan het kapitalisme te vernietigen; politieke en sociale vooruitgang terug te draaien en neoliberale modellen op te leggen. Met volledige veronachtzaming voor internationaal recht, de spelregels van representatieve democratie, het milieu of het welzijn van de volkeren.

Op maandag 2 december verweet minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo dreigend Cuba en Venezuela dat zij profiteren van de onrust van de landen in de regio, en deze zelfs veroorzaken. Hij verdraait en manipuleert de werkelijkheid en verbergt de werkelijke reden voor de instabiliteit van de regio - de continue inmenging van de VS in Latijns-Amerika en de Caraïben.

De legitieme protesten en de grootse demonstraties van de bevolking die gaande zijn op het continent, met name in de plurinationale staten Bolivia, Chili, Colombia, Ecuador en Brazilië, worden veroorzaakt door de armoede en toenemende ongelijke verdeling van de welvaart; de zekerheid dat neoliberale formules de uitsluitende en onhoudbare situatie van sociale kwetsbaarheid verergeren; werkloosheid en het indammen van de rechten van arbeiders; privatiseringen; de toenemende kosten en afschaffing van publieke diensten en de toegenomen algemene onzekerheid.

Zij onthullen de crisis van politieke systemen, het gebrek aan werkelijke democratie, het bankroet van traditionele conservatieve partijen, het protest tegen de typische historische corruptie van militaire dictaturen en rechtse regeringen, het gebrek aan steun van de bevolking voor de autoriteiten, het gebrek aan vertrouwen in instituten en het rechtssysteem.

Zij demonstreren ook tegen de wrede politierepressie, de militarisering ervan met als voorwendsel dat zij belangrijke infrastructuur moeten verdedigen; het niet strafbaar stellen van de onderdrukkers; het gebruik van militaire en anti-oproerwapens die doden en zwaargewonden tot gevolg hebben, waaronder honderden jongeren die niet te genezen oogaandoeningen opliepen door het gebruik van shotgunkogels; het criminaliseren van demonstraties; schendingen, afranselingen en geweld tegen gedetineerden, waaronder ook minderjarigen; en zelfs de liquidatie van volksleiders, gedemobiliseerde guerrillastrijders en journalisten.

De Verenigde Staten roepen op tot en steunen de onderdrukking van demonstranten onder het voorwendsel dat zij de 'democratische orde' willen verdedigen. De stilte van enkele regeringen, instituten en persoonlijkheden, die tegelijkertijd zeer kritisch en actief zijn tegen links is een schande - de medeplichtigheid van de grote burgerlijke media is schandalig.

De mensen vragen zich terecht af: waar is de democratie en de rechtsstaat? Wat doen de instituten die zich zogenaamd wijden aan de bescherming van mensenrechten? Waar is het rechtssysteem wiens onafhankelijkheid zo van de daken wordt geschald?

Laten we een paar feiten bekijken. In maart 2015 tekende president Barack Obama een ongehoord 'uitvoeringsbevel' die de Bolivariaanse Republiek van Venezuela als een "ongebruikelijke en uitzonderlijke bedreiging voor de nationale veiligheid, de economie, en het buitenlands beleid" van die grote macht bestempelde. In november 2015 verloor links in Argentinië de verkiezingen.

De neoliberale aanval vond haar momentum in augustus 2016 met de rechterlijke en parlementaire coup in Brazilië tegen president Dilma Rousseff; de criminalisering en detentie van de leiders van de Arbeiderspartij en later van ex-president Luis Inacio Lula Da Silva zelf; de onmiddellijke deelname van het Amerikaanse ministerie van Justitie, door middel van de zogeheten 'Foreign Corrupt Practices Act, om een afhankelijke regering te installeren, die klaarstond om belangrijke sociale verworvenheden terug te draaien door neoliberale aanpassingen, een schandalige wijziging in het ontwikkelingsmodel aan te brengen, het toestaan van de vernietiging van nationale bedrijven en een roofzuchtige privatisering, en grondstoffen en infrastructuur van het desbetreffende land te verkopen aan Amerikaanse transnationale ondermingen tegen een lage prijs.

Aan het einde van 2017 waren er demonstraties tegen de verkiezingsuitslagen in Honduras, die op verschrikkelijke wijze onderdrukt werden.

In januari 2018 zorgde de Verenigde Staten voor het stoppen van het ondertekenen van een overeenkomst tussen de regering van Venezuela en de door Washington aangestuurde oppositie. Een maand later verklaarde de minister van Buitenlandse Zaken dat de Monroe-doctrine van toepassing was, en riep op tot een militaire coup tegen de Bolivariaanse en Chavista-revolutie.

In maart 2018 werd de Braziliaanse raadsvrouw Marielle Franco gruwelijk vermoord. Dit zorgde voor een golf van woede in haar land en in de gehele wereld. De schimmige betrokkenheid van de bestaande machten in deze gebeurtenis zijn nog niet bekend. In april werd Lula naar de gevangenis gestuurd door valse rechterlijke manoeuvres. Er is overmatig bewijs van de inmenging van de VS in de Braziliaanse verkiezingen door gespecialiseerde bedrijven die technologieën als 'big data' en polymetrie gebruiken om de wensen van stemgerechtigden te manipuleren, per casus, zoals bijvoorbeeld de technologieën gebruikt door de ultrareactionaire Steve Bannon en anderen ontworpen door Israël.

Gedurende deze periode werden strafrechtelijke stappen ondernomen tegen ex-presidenten Cristina Fernández de Kirchner en Rafael Correa. In april 2018 vond een poging plaats om Nicaragua te destabiliseren door buitenlandse interventie en de implementatie van unilaterale dwangmaatregelen.

Op 4 augustus 2018 vond een aanslag plaats op het leven van president Nicolas Maduro. In januari 2019 verklaarde de amper bekende en corrupte Juan Guaidó zichzelf in Washington tot president. In maart 2019 ratificeerdepresident Trump het uitvoerende bevel waarbij Venezuela als bedreiging werd bestempeld.

Gedurende deze hele periode heeft de VS barbaars anti-immigratiebeleid gevoerd, en heeft zich zeer agressief gedrag aangemeten, vol van haat, om angst en verdeling bij de kiezers in te boezemen. Zij proberen een xenofobe muur te bouwen bij de grens met Mexico en bedreigen dit land en geheel Centraal Amerika met het opleggen van verschrikkelijke tarieven en sancties als zij niet degenen die vluchten voor armoede en onzekerheid stoppen. Zij heeft ook uitzettingen van mensen opgeschroefd. Zij scheidt op wrede wijze duizenden kinderen van hun ouders; 69.000 minderjarigen zijn gearresteerd, en er wordt geprobeerd om de kinderen van immigranten, geboren en opgegroeid in de VS, uit te zetten.

De ultrarechtse regering van Brazilië, onder leiding van Jair Bolsonaro, toonde een schaamteloze onderwerping aan de Verenigde Staten, nam haar toevlucht tot leugens, xenofobische, racistische, misogynistische en homofoob taalgebruik, gecombineerd met absurde projecties met betrekking tot sociale en politieke fenomenen, waaronder klimaatverandering, de inheemse bevolking, de branden in de Amazone, en emigratie, die afgewezen zijn door meerdere leiders en organisaties. Onder zijn regering wordt het sociale beleid, dat ervoor zorgde dat Brazilië drastisch de armoede en sociale uitsluiting onder de regeringen van de Arbeiderspartij kon verminderen, teruggerold. Sinds mei 2019 gingen tienduizenden demonstraten de straat op om te protesteren tegen de bezuinigingen in het onderwijs, de hervormingen van het pensioensysteem en discriminerend beleid en geweld op basis van geslacht.

De Braziliaanse regering heeft geintervenieerd in de binnenlandse aangelegenheden van haar buurlanden, zoals Venezuela, Argentinië, Paraguay en Uruguay en heeft een vijandige positie ingenomen tegen Cuba in strijd met het internationaal recht. Zoals gepubliceerd in de Braziliaanse media in april 2019 coördineerde het ministerie van Buitenlandse Zaken samen met Amerikaanse ambassades om regeringen in ontvangende landen aan te moedigen om Cuba te veroordelen op internationale fora.

Voor de eerste keer sinds 1992 stemde Brazilië, samen met de VS en Israël, tegen de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN die oproept om een einde te maken aan de economische, commerciële en financiële blokkade - die de VS verder hebben aangescherpt tegen Cuba - en het extraterritoriaal implementeren van wetten tegen derde staten.

Op dezelfde wijze onthield de regering van Colombia zich van stemmen voor de resolutie die oproept tot een einde van de genocidale blokkade opgelegd door de VS tegen Cuba, alsmede haar extraterritoriale aard, terwijl zij die sinds 1992 heeft gesteund - juist op het moment dat deze verscherpt wordt. Om deze verwerpelijke beslissing te rechtvaardigen trokken de autoriteiten van Colombia de altruïstische, toegewijde, discrete, en onvoorwaardelijke bijdrage van Cuba aan de vrede in Colombia politiek in twijfel en beantwoordde die met ondankbare manipulatie. Ons land heeft voor haar rol aldaar universele erkenning gekregen. Het is welbekend dat deze beslissing tot een breed en kritisch debat heeft geleid in Colombia, maar dat wij ondanks alles Colombia zullen steunen in zijn pogingen om vrede te bereiken.

De smaad van de VS tegen Cuba, waarin wordt gesteld dat Cuba verantwoordelijk is voor grootschalige demonstraties tegen het neoliberalisme in Zuid-Amerika, is een amper geloofwaardig excuus om de blokkade en het vijandige beleid tegen ons volk te verscherpen. Het is evenzeer onnodig om het falenvan het kapitalistische systeem te verbergen, falende en onderdrukkende regeringen te beschermen, parlementaire, rechterlijke en politiecoups te verbergen; en het spook van het socialisme op te roepen om mensen bang te maken. Door dit te doen hebben zij ook de intentie de repressie en criminalisering van sociale protesten te vergoelijken. Cuba's enige verantwoordelijkheid komt voort uit het voorbeeld dat haar heldhaftige volk ter verdediging van haar soevereiniteit, uit haar verzet tegen de wreedste en systematische agressies, uit haar onveranderlijke praktijk van solidariteit en samenwerking met al haar broederlanden in Latijns-Amerika en de Caraïben.

Het imperialisme schaadt Cuba omdat zij heeft bewezen dat een andere wereld absoluut mogelijk is, en dat het mogelijk is om een alternatief model op te bouwen in plaats van het neoliberalisme, een model dat gebaseerd is op solidariteit, samenwerking, waardigheid, een eerlijke verdeling van de welvaart, gelijke toegang tot beroepsverbeteringen, de veiligheid van burgers en bescherming en absolute vrijheid van de mensen.

De Cubaanse Revolutie is ook een bewijs dat een volk dat zich nauw verenigd, die de eigenaar is geworden van zijn land en zijn instituten, dat leeft in een permanente en diepgaande democratie met succes de langstbestaande agressie en blokkade in de geschiedenis kan weerstaan en zich kan ontwikkelen.

De staatsgreep in Bolivia, door de VS geleid, gebruikmakende van de lokale oligarchie en de OAS als instrument, is bewijs van het agressieve karakter van de imperialistische aanval. Cuba veroordeelt eens te meer de staatsgreep en de wrede onderdrukking die is ontketend in Bolivia en uit solidariteit met kameraad Evo Morales Ayma en het Boliviaanse volk.

Terwijl de regering van de VS doorgaat met haar niet-conventionele oorlog om de legitieme regering van president Nicolás Maduro Moros omver te werpen en zich beroept op het zogenaamde Inter-Amerikaanse Verdrag van Wederzijdse Assistentie (TIAR) ratificeert Cuba zijn onwrikbare vastberadenheid om zijn samenwerking de regering en het volk van Venezuela te behouden.

Wij uiten nogmaals onze solidariteit met de Sandinistische regering en het volk van Nicaragua, geleid door president Daniel Ortega die geconfronteerd wordt met pogingen van de VS om het land te destabiliseren en unilaterale dwangmaatregelen op te leggen.

De legitieme regering van de Dominicaanse republiek en haar minister-president, Roosevelt Skerrit, verdienen internationale solidariteit en kunnen vanaf nu rekenen op de solidariteit van het Cubaanse volk op het moment dat zij slachtoffer zijn van buitenlandse interventie die reeds geweld heeft veroorzaakt en waarbij geprobeerd wordt het electorale proces te dwarsbomen.

In dit complexe scenario is de regering onder leiding van Andrés Manuel López Obrador in Mexico in gevecht met het neoliberalisme en verdedigt de principes van non-interventie en respect voor nationale soevereiniteit. De verkiezing van Alberto Fernández en Cristina Fernández als president en vicepresident van Argentinië bewijst dat dit land de neoliberale formules afwijst die het land hebben verarmd en tot schuldslaaf gemaakt en ernstige schade hebben berokkend voor zijn bevolking. Lula's vrijlating uit de gevangenis is een overwinning voor alle volkeren en Cuba roept eens te meer op om wereldwijd te mobiliseren om te strijden voor zijn volledige vrijheid en herstel van zijn onschuld en zijn politieke rechten.

De corruptie die het gedrag van de huidige regering van de VS zo karakteriseert kan niet meer worden verborgen. De impact op de volkeren van Latijns-Amerika en de Caraïben heeft vreselijke gevolgen gehad voor mensenlevens en heeft veel ontberingen, instabiliteit en economische schade veroorzaakt.

In het licht van deze tragische gebeurtenissen waar de wereld zich nu doorheen sleept, stelt Cuba eens te meer de principes voorop van soevereiniteit, non-interventie in de binnenlandse aangelegenheden van andere staten en het recht voor elk volk om vrijelijk een politiek systeem te kiezen en te creëren in een vredelievend, stabiel, en rechtvaardig klimaat, zonder dreigingen en agressie of unilaterale dwangmaatregelen voorop; en roept op om de principes te volgen van de Proclamatie van Latijns-Amerika en de Caraïben als 'Gebied van Vrede'.

Cuba zal zich blijven inspannen voor de integratie van 'Ons Amerika', zodat de CELAC (Gemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caraïbische Staten) die binnenkort door Mexico zal worden voorgezeten, de gemeenschappelijke belangen van onze landen kan behartigen en de eenheid in verscheidenheid kan versterken.

In het zicht van de aanval van de meest reactionaire krachten op dit halfrond, zal Cuba de onwrikbare tegenstand van zijn volk steunen, zijn vastberadenheid om de eenheid van het land, zijn sociale verworvenheden, zijn soevereiniteit en onafhankelijkheid tegen elke prijs te verdedigen. Wij doen dit met onwankelbaar optimisme en de zekerheid in de overwinning die wij hebben geërfd van de 'Comandante en Jefe' van de Cubaanse Revolutie, Fidel Castro Ruz, onder de leiding van de eerste secretaris van onze partij, generaal Raúl Castro, en van president Miguel Díaz-Canel.

Havana, 5 december 2019