Hij is het langstzittende raadslid van Nederland: Rinze Visser zet zich al 55 jaar onvermoeibaar in voor de belangen van de mensen in Lemmer en (na de fusie) de Fryske Marren. Manifest nam een interview af.
55 jaar lang raadslid, dan maak je veel mee, heb je veel mensen geholpen. Is er een zaak die je nog altijd is bijgebleven? En waar ben je het meest trots op?
Het is een goede communistische traditie dat lid zijn van de gemeenteraad zich niet beperkt tot het deelnemen aan vergaderingen, maar dat het contact met de bevolking - vooral waar het sociale kwesties betreft - intens is. Dat betekent dat buiten de gemeenteraad veel strijd geleverd is en dit heeft soms ook tot felle debatten in de gemeenteraad heeft geleid. Ik heb in al die jaren veel mensen kunnen bijstaan om hun recht te krijgen, veel brieven geschreven, met bezwaarschriften geholpen en ook wel successen behaald. Veel te veel om op te noemen. Maar de strijd met de mensen van de gemeentelijke camping, waar de gemeenteraad een beslissing over moest nemen en die we niet hebben kunnen winnen, zal mij altijd bijblijven. Zoals ook de kwestie van een inwoonster van wie de gemeente onterecht duizenden euro’s af wilde pakken, waar de gemeente na bijna twee jaar bakzeil haalde. Over het algemeen vind ik het de taak van communistische volksvertegenwoordigers mensen te helpen hun recht te krijgen en onrecht te bestrijden. Soms leidt zoiets tot een interpellatie in de gemeenteraad, waar – op zijn zachts gezegd – de meeste andere raadsfracties niet op zitten te wachten.
Als je terugkijkt naar je werk als raadslid toen je net begon, en je werk als raadslid nu, wat zijn de grootste verschillen?
Als je al heel lang meeloopt dan kun je terugkijkend wel een paar tijdperken onderscheiden. Naast het woord bezuinigen, dat altijd op de loer ligt, heb ik nog het staartje meegemaakt dat er op sociaal gebied nog wel vooruitgang was; daarna kwam de afbraak door de Haagse politiek aan de orde die in 2015 in nieuwe en verscherpte wetgeving resulteerde en waar de laatste paar jaar door meerdere partijen kritisch over wordt gesproken. Men noemt het dan neoliberalisme en dat men met de sociale afbraak te ver ‘doorgeschoten’ is. Wanneer dit soort punten in de gemeenteraad aan de orde komen (beleidsstukken, verordeningen etc.) dan wordt ook het ‘waarom’ van de kapitalistische maatschappij erbij betrokken. Dat het niet zo simpel is als het ‘doorschieten van’.
De afgelopen decennia hebben we een verharding van het Nederlandse politieke debat meegemaakt. Ook jij hebt dat gemerkt, toen je bedreigd werd rondom het debat voor een nieuw AZC, en je onder politiebegeleiding naar de auto moest. Zijn er ook andere manieren waarop je die verharding gemerkt hebt?
Een communistisch gemeenteraadslid moet de standpunten van de Partij naar voren brengen, althans vanuit deze standpunten redeneren om tot een beslissing op voorstellen te komen. Daarbij vind ik dat een communistische volksvertegenwoordiger in de gemeente zich ook als lid van dit door de bevolking gekozen orgaan moet opstellen en ook bevoegdheden van de gemeenteraad moet verdedigen als dat nodig is. Ik zeg altijd: in de gemeenteraad heb ik geen vijanden, maar tegenstanders, die soms ook medestanders kunnen zijn. In de nieuwe fusiegemeente De Fryske Marren (per 2014) moest men eerst wel wennen aan een communist. In het grootste deel van de nieuwe gemeente had men daar geen ervaring mee. Interrupties om mijn betogen te ontregelen waren eerst aan de orde van de dag. Men moest er wel aan wennen dat sociale vraagstukken zo scherp aan de orde werden gesteld.
In een eerder interview met de Volkskrant zei je “Succes is mooi, maar je moet ook worden gedreven door teleurstellingen.” Heb je een voorbeeld van zo’n teleurstelling?
Het was ook in die tijd dat ik een interpellatie in de raad hield over een aantal sociale gebeurtenissen waarbij inwoners door de mangel gehaald waren en ik hiervoor het college van B&W ter verantwoording riep. Een van de kwesties ging over een jonge, doodzieke alleenstaande moeder met opgroeiende kinderen, die na de zoveelste teleurstelling bij de gemeente haar leven eerder liet beëindigen. Waarop het antwoord van de wethouder kwam dat ik die interpellatie alleen maar hield ter meerdere glorie van mijzelf en mijn partij de NCPN. Ik voel dat nog steeds als een erge belediging. Niemand nam het voor mij op, iets wat ik zeker wel gedaan had, om het even van welke partij het raadslid zou zijn geweest. Na al die jaren is er toch wel wat veranderd. Andere partijen zijn zich wel meer in sociale vraagstukken gaan verdiepen. Als het over vluchtelingen gaat dan zie je de toegenomen hardheid meer bij het publiek. Ik heb dat zelf nog niet zo lang geleden ondervonden. De verharding van het politieke debat vindt vooral in de Tweede Kamer plaats en onder de bevolking. Bij ons in de raad valt het wel mee. Mijn mening is dat het over de inhoud moet gaan. Communistische politiek gaat altijd over de inhoud. Dat heb ik dan in al die jaren mooi getroffen en mijn voordeel met die communistische inhoud kunnen doen.
Wil je een abonnement op Manifest?
Met jullie hulp garanderen we een communistische visie op de actualiteit in Nederland
Manifest is de krant van de NCPN die maandelijks verschijnt. Met Manifest blijf je op de hoogte van de actualiteit en van onze acties. Manifest belicht verschillende aspecten van de strijd in binnen- en buitenland, en publiceert analyses die inzicht bieden in de nationale en internationale ontwikkelingen vanuit een marxistisch-leninistisch perspectief. Neem nu een abonnement op Manifest of vraag een gratis proefabonnement aan.
Abonneer Nu!
