Rood of Blauw, ze naaien jou

Naarmate de resultaten van gisteren binnenstromen, worden de vele lessen die geleerd zouden moeten worden al onder het tapijt geveegd binnen de Democratische basis. De teleurstelling is voelbaar, zelfs bij veel van de zelfverklaarde progressieven die zich eerder zo uitgesproken hadden over Palestina. Hoe kon zij een swing-staat als Michigan verliezen, de staat met de grootste Arabisch-Amerikaanse gemeenschap van het land, terwijl ze een genocide in het Midden-Oosten steunt? Hoe kan het dat de steunbetuigingen van Cheney en Bush—degene aan het roer van de 2008 financiële crisis en de oorlog in Irak—de naald niet bewoog voor haar in Wisconsin, Indiana of Ohio? Hoe kan het dat een kandidaat die al haar tijd heeft besteed aan het flirten met conservatieven en zionisten, verliest?

Deze resultaten weerspiegelen uiteraard de onvrede en woede die in Amerika leeft. Miljarden aan wapens worden naar Oekraïne en Israël gestuurd om hun mensverslindende oorlogsexperimenten en genocide voort te zetten, terwijl Amerikanen thuis van loonstrook tot loonstrook moeten leven. Het is niet moeilijk te zien waarom de Democraten moeite hadden om hun basis te motiveren, aangezien het beleid van president Biden vaak nauwelijks te onderscheiden lijkt van dat van Donald Trump. Voor veel kiezers, vooral de jonge en hoopvolle, was de verwachting dat de regering-Biden het beleid uit het Trump-tijdperk zou terugdraaien op belangrijke kwesties als gezondheidszorg, immigratiehervorming en klimaatverandering. Maar door het voortzetten van Trumps grensbeleid en het weigeren van verlichting van studieschuld, slaagde de regering-Biden er niet in ook maar een enkele belofte waar te maken.

Hoewel een Trump-presidentschap waarschijnlijk geen verbetering zal brengen, blijft de valse overtuiging heersen dat de Amerikaanse verkiezingen draaien om het veranderen van meningen—en niet om het mobiliseren van de bestaande basis. Het is dan ook geen verrassing dat de Democratische strategie om voortdurend naar rechts te kijken, niet leidde tot een overwinning. Het constante verraad van de arbeidersklasse door de Democraten speelt een essentiële rol in de opkomst van reactionaire tendensen. Zelfs pogingen om campagne te voeren voor het recht op abortus hadden weinig effect, gezien de Democraten er niet in zijn geslaagd dit recht te beschermen, waardoor het Hooggerechtshof Roe v. Wade kon terugdraaien.

Trump, ondanks zijn eigen status als rijke kapitalist, is erin geslaagd zich als anti-establishment figuur te positioneren, waarbij hij de frustraties van de arbeidersklasse tegen de “elite” uitspeelt—een tactiek die aansluit bij de materiële omstandigheden van een alsmaar verpauperende arbeidersklasse. Harris daarentegen worstelde, omdat haar beleid de kapitalistische status quo blijft ondersteunen, die steeds minder voldoet aan de behoeften van de werkende meerderheid.

In die trend zal in de komende weken, maanden, of jaren alles de schuld krijgen van de liberale media. Biden stapte niet snel genoeg op. Vrouwen zijn onverkiesbaar! Hillary was beter geweest! Jill Stein stemmers zijn Russische infiltranten! Geen excuus te vies, geen leugen te groot. Alles behalve het feit dat Harris niet eens een schijn van radicale breuk bood op het gebied van economische ongelijkheid, huisvestingsonzekerheid of ontoegankelijke gezondheidszorg, omdat de belangen van haar partij zo verstrengeld zijn met de status quo.

Maar hierin schuilt de essentiële waarheid. Wie er ook wint, de arbeidersklasse verliest. Er is geen revolutionaire stem om uit te brengen, en geen "minste kwaad" om te aanvaarden. Beide partijen vertegenwoordigen de belangen van de bourgeoisie en zullen nietsontziend de onstuitbare opmars van imperialisme en de verarming van de arbeidersklasse voortzetten.

“De Verenigde Staten zijn ook een eenpartijstaat, maar met typische Amerikaanse extravagantie, hebben ze er twee van.”