Rutte nieuwe secretaris-generaal NAVO

Het grote, internationale getouwtrek is voorbij en de kogel is door de kerk: Mark Rutte is benoemd tot de nieuwe secretaris-generaal van de NAVO. Hij flirtte al maanden met de baan door de oorlogsmisdaden van Israël te vergoelijken en olie op het vuur te gooien van de oorlog in Oekraïne, maar heeft nu uiteindelijk de volgende stap van zijn carrière verzekerd. Hiermee wordt hij de vierde secretaris-generaal die Nederland levert en is Nederland het land dat het vaakst de secretaris-generaal heeft geleverd. Dit onderstreept de innige band tussen het Nederlands kapitaal en de NAVO. Rutte stapt hiermee ook in een lange rij van politici die zich hard maken voor de belangen van het kapitaal in Nederland en daarbuiten.

De eerste secretaris-generaal die Nederland leverde was Dirk Stikker (1961-1964). Deze voormalige directeur van Heineken was tevens de eerste partijvoorzitter van de VVD en grondlegger van de Stichting van de Arbeid. De Stichting van de Arbeid had als doel om werkgevers en werknemers te ‘verzoenen’ en zo het gevaar van socialistische opstanden tegen te gaan. Tijdens zijn politieke carrière maakte hij zich onder andere hard voor het tegengaan van vermogensaanslagen van ondernemers die grote winsten hadden gehaald door met de bezetter samen te werken in de oorlog, en verzette hij zich tegen de onafhankelijkheid van Indonesië. Als minister van Buitenlandse Zaken in de kabinetten Drees I en II was hij vanuit de Nederlandse regering betrokken bij het opzetten van de NAVO.

De tweede secretaris-generaal die Nederland heeft geleverd was Joseph Luns (1971-1984). Ook hij paste helemaal in de profielschets van een NAVO-baas. Hij was fervent anticommunist en is in zijn jeugd lid geweest van de NSB. Als minister van Buitenlandse Zaken tussen 1952 en 1971 gaf hij vooral uiting aan de wensen van het deel van het kapitaal dat trans-Atlantisch georiënteerd is. Binnen de EEG (voorganger van de EU) verzette hij zich bijvoorbeeld tegen het opzetten van een continentale politieke unie en tegen het voeren van een gezamenlijk Europees buitenlandbeleid, los van de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Ook bleef hij de VS in de Vietnamoorlog steunen. Als beloning kreeg hij de baan als secretaris-generaal. Hier bleef hij zich sterk maken voor de bewapening en regelde hij onder andere dat er 572 Amerikaanse kernraketten in Europa gestationeerd werden.

De derde secretaris-generaal die Nederland leverde was Jaap de Hoop Scheffer (2004-2009). Hij diende als Minister van Buitenlandse Zaken in de kabinetten Balkenende I en II, waar hij onder andere de invasie van Irak steunde. Na zijn ministerperiode werd hij secretaris-generaal en hielp onder andere met de uitbreiding van de NAVO richting het oosten door uitbreiding van het militair bondgenootschap met Albanië en Kroatië.

Zo hebben de Nederlandse politici en de kapitalistische belangen die zij vertegenwoordigen de NAVO helpen begeleiden door alle fasen van haar bestaan: van het anticommunisme dat een belangrijke rol speelde bij haar opzetten, naar het verdedigen van de Euro-Atlantische, kapitalistische belangen in Europa en wereldwijd, tot de grote uitbreiding richting Oost-Europa na de contrarevolutie in de Sovjet-Unie. De NAVO is in zijn 75-jarige bestaan betrokken geweest bij een lange reeks imperialistische oorlogen die honderdduizenden mensen het leven hebben gekost, zoals de NAVO-interventie in Joegoslavië 25 jaar geleden of de oorlog in Afghanistan. De NAVO heeft talloze onbestrafte oorlogsmisdaden begaan en fascistische regimes gesteund.

De NAVO is dan ook geen factor die ‘vrede en veiligheid’ garandeert, zoals de afgelopen dagen veel wordt beweerd. In tegendeel: de NAVO is juist een aanjager van internationale conflicten en oorlogen, waar Nederland steeds meer bij betrokken raakt. De NAVO-oefeningen nemen steeds massalere vorm aan. De afgelopen maanden zijn daarbij al meerdere Nederlandse militairen gewond geraakt en één militair is zelfs overleden. Ondertussen worden vele miljarden aan belastinggeld besteed aan de bewapening en missies van de NAVO.

Nu mag Rutte de volgende fase in het bestaan van de NAVO gaan begeleiden. Een fase die vol zal zijn van een strategische herschikking van het bondgenootschap tegen de concurrentie van China en Rusland. Want wat de volgende fase van de NAVO dan ook precies in petto heeft, het moge duidelijk zijn dat dit verbond niets anders is dan een imperialistisch verbond, oftewel een verbond van de kapitalisten dat uitbreiding van hun markten en invloedsferen nastreeft. De strijd voor vrede en tegen oorlog begint met de strijd tegen de NAVO als het belangrijkste imperialistische militaire verbond waaraan de Nederlandse kapitalistenklasse deelneemt.