Vredesonderhandelingen en handelsoorlogen voorbode voor nieuwe oorlogsconflicten

De internationale zetten van de Amerikaanse regering zijn de afgelopen tijd veelvuldig in het nieuws. Van de importheffingen die de beurzen deden kelderen tot aan de druk van de VS op Oekraïne om een deal te sluiten.

De importheffingen van de regering-Trump hebben de relatie van de VS met de EU op scherp gezet, net als de relatie met strategische bondgenoten van de VS in Azië zoals Japen en Zuid-Korea. De tegenstellingen tussen de VS en EU komen ook naar voren in de vredesonderhandelingen omtrent Oekraïne (waarbij ‘vrede’ overigens met een flinke korrel zout moet worden genomen).

In veel media wordt het beeld geschetst van een ‘losgeslagen’ Trump, die wordt gecontrasteerd met de ‘redelijke’ EU. Met zulke berichtgeving wordt de essentie van de onstuimige internationale ontwikkelingen vooral verdoezeld. In wezen gaan de tegenstellingen tussen de VS en de EU om de ‘verdeling van de buit’ in Oekraïne.

Ook de importheffingen en andere protectionistische maatregelen zijn niet toe te schrijven aan de willekeur van een individu, maar een indicatie van de oplopende internationale tegenstellingen in het imperialistische systeem. De vrije handel (waar momenteel vooral het Chinees kapitaal zich nog hard voor maakt – wie had dat gedacht?), wordt geparkeerd.

Voor het Amerikaans kapitaal is het Chinees kapitaal de belangrijkste rivaal in de internationale tegenstellingen. Het conflict tussen de VS en China om de eerste plek op het internationale speelveld is nu volledig in ontwikkeling. Dit heeft zijn uitwerking op alle oorlogsfronten en onderhandelingen. Het is in dit kader dat de Amerikaanse regering haar diplomatieke zetten uitstippelt met betrekking tot de oorlog in Oekraïne, maar ook in het Midden-Oosten.

De genocide van de Palestijnse bevolking gaat door in het licht van de gruwelijke plannen die Israël en de VS openlijk verkondigen voor de ‘verplaatsing’ van de Palestijnse bevolking – oftewel een etnische zuivering van het land.

Ondertussen wordt Jemen al meer dan zes weken gebombardeerd door de VS, terwijl de VS en Israël troepen verzamelen om druk uit te oefenen in de onderhandelingen met Iran. In Syrië is de situatie nog erg precair nadat reactionaire groepen daar met hulp van imperialistische machten de macht grepen, terwijl Turkije, Israël en de VS delen van Syrië bezet blijven houden.

Verder in het oosten laait het conflict tussen Pakistan en India opnieuw op. In de huidige omstandigheden heeft dat conflict een betekenis die de moeizame relatie tussen de twee landen veruit overstijgt, aangezien India zich opwerkt als ‘bemiddelaar’ in de relatie tussen de VS en China, door de rol van India in de BRICS enerzijds en de nauwe banden met de VS anderzijds, terwijl de kapitalistenklasse in Pakistan, die jarenlang gold als bondgenoot van de VS, verdeeld is over de toenemende invloed van Chinees kapitaal in het land dat een belangrijke plek heeft in de Chinese strategie voor een ‘nieuwe zijderoute’.

In een reeks Afrikaanse landen vinden ingrijpende ontwikkelingen plaats, waar werkers, boeren en hun gezinnen het slachtoffer zijn van imperialistische interventies en tegenstellingen tussen verschillende delen van binnenlands kapitaal. Terwijl Frans kapitaal terrein lijkt te verliezen op het Afrikaans continent, neemt de invloed van Russisch, Chinees en Turks kapitaal in de regio toe, en verscherpen de tegenstellingen met de VS en de EU.

Intussen vindt er wereldwijd een afbraak plaats van de rechten van vluchtelingen en migranten, die het slachtoffer zijn van de imperialistische oorlogen en uitbuiting. In de media gaat het veel over ‘het strengste migratiebeleid ooit’ van de PVV, maar ze verdoezelen dat ook de EU met het nieuwe Migratie- en Asielpact de rechten van vluchtelingen en migranten bij het grof vuil zet. Noemenswaardig is dat in Duitsland –waar eveneens het ‘strengste migratiebeleid ooit’ is doorgevoerd maar dan door de voorgaande coalitieregering van sociaaldemocraten, groenen en liberalen in plaats van extreemrechts– vorig jaar 77 aanvallen richting asielzoekers en vluchtelingen zijn geregistreerd. Meer dan een verdubbeling ten opzichte van het jaar ervoor, waardoor tientallen in het ziekenhuis belandden. Met andere woorden: de overgang naar een oorlogseconomie en de internationale tegenstellingen versterken racisme en discriminatie.

Te midden van al deze internationale tegenstellingen, voeren landen wereldwijd de uitgaven voor bewapening op. De EU gooit honderden miljarden naar de oorlogsindustrie, en dat voorbeeld volgt ook de Nederlandse regering, terwijl bezuinigd wordt op allerlei publieke voorzieningen. Ondertussen worden jongeren geronseld voor defensie en wordt er ook in Nederland gehint op herinvoering van de dienstplicht. De maatschappij militariseert in rap tempo. Alle huidige vredesonderhandelingen en handelsoorlogen zijn een voorbode voor nieuwe en grootschaligere oorlogsconflicten die eraan komen – tenzij de werkende klasse daar een stokje voor steekt.

Tegenover al deze ontwikkelingen staan we immers niet machteloos. Met onze strijd kunnen we het tij keren!

Het is de werkende klasse die alle rijkdom voortbrengt, en het is ook de werkende klasse die de kracht heeft om te zeggen: geen geld naar bommen en wapens, maar naar zorg, onderwijs en sociale zekerheid!

Verenigd in vakbonden en actiecomités, in de communistische partij en jongerenbeweging, zullen we de strijd aangaan voor vrede. Solidariteit, eenheid en klassenstrijd zijn de remedie tegen oorlogsophitsing, militarisering en discriminatie.

Gezamenlijk kunnen we een vuist maken en de strijd aangaan om de weg te openen naar een andere maatschappij. Een maatschappij waarin de kapitalistische uitbuiting, de concurrentie tussen imperialistische machten en het winstbejag van de monopolies zijn afgeschaft. Een maatschappij die de mens centraal stelt: het socialisme.