8e Congres van de Communistische Partij van Cuba

Van 16 t/m 19 april jongstleden vond in Havana het 8e Congres plaats van de Communistische Partij van Cuba (PCC), met gekozen afgevaardigden vanuit heel Cuba die de leden van de partij vertegenwoordigden.

Zestig jaar geleden, op 16 april 1961, werd door Fidel Castro, namens de PCC, de Cubaanse Revolutie uitgeroepen tot socialistische revolutie. Deze datum wordt ook beschouwd als de oprichtingsdatum van de huidige Communistische Partij van Cuba.

Op 19 april werd de 60e verjaardag gevierd van de overwinning van Cuba op het invasieleger van Cubaanse ballingen, dat gesteund door de VS op 17 januari 1961 probeerde via de Varkensbaai binnen te vallen en de revolutionaire regering omver te werpen. Binnen drie dagen werden de invasietroepen op het Playa Girón verslagen door de Cubaanse revolutionaire troepen, opnieuw een overwinning van de Revolutie.

Op Cuba wordt dit 8e Congres beschouwd als een belangrijke mijlpaal in de Cubaanse politieke geschiedenis en een historisch moment, dat in het teken stond van continuïteit. Daarmee wordt gedoeld op: het proces van de overdracht van de belangrijkste taken, uitdagingen en leiderschap van het land en de partij aan de jongere generaties; het zeker stellen van de voortgaande ontwikkeling van het socialistische Cuba, voor nu en in de toekomst; de onverzettelijke overtuiging van de Cubanen van de overwinning.

Het congres was gericht op het analyseren van wat er de afgelopen vijf jaar is bereikt en tevens het op een soevereine manier schetsen van de toekomst van het land. Belangrijke agendapunten waren onder meer: de actualisering van het Cubaanse economische en sociale model van socialistische ontwikkeling; de uitvoering van de richtlijnen van het economisch en sociaal beleid van de partij en de revolutie; de sociaaleconomische resultaten die zijn behaald sinds het 7e congres; het functioneren van de partij en haar banden met de bevolking; de ideologische activiteit van de partij en het onderzoek naar de kaderpolitiek van de partij.

Raúl Castro trad tijdens het congres voor de laatste keer op in zijn functie als eerste secretaris van het Centraal Comité van de Communistische Partij van Cuba. Miguel Díaz-Canel, die in 2018 Raúl Castro al opvolgde als president van Cuba, werd aan het eind van het congres tevens gekozen als de nieuwe eerste secretaris van het Centraal Comité.

Op 19 april hield Miguel Díaz-Canel de slottoespraak voor het congres. Hieronder een aantal highlights uit deze toespraak gebaseerd op de samenvatting, (de volledige Nederlandse vertaling van deze samenvatting is te vinden op onze website www.ncpn.nl).

Díaz-Canel noemde Raúl Castro de belangrijkste vaandeldrager van het proces van overdracht naar de jongere generaties. Een proces van continuïteit dat hij met vasthoudendheid heeft voorbereid, geleid en richtinggegeven. Raúl zal nog steeds worden geraadpleegd voor belangrijke strategische beslissingen over het lot van de natie en zal altijd aanwezig blijven, omdat hij een voorbeeld is voor elke communist en revolutionair.

Hij noemde Raúl de beste volgeling van Fidel Castro, die echter ook nieuwe waarden heeft toegevoegd aan de revolutionaire ethiek en de uitoefening van de regering en een belangrijke erfenis nalaat van verzet tegen bedreigingen en de zoektocht naar de verbetering van de samenleving. Mede namens zijn kameraden bracht Díaz-Canel een boodschap van dank over aan legergeneraal Raúl Castro: "Bedankt voor het voorbeeld, de stimulans, bedankt voor je aanwezigheid en je hulp om in onszelf te geloven".

Volgens Díaz-Canel is de wrede blokkade (economisch, commercieel en financieel) van de Verenigde Staten tegen Cuba in de afgelopen vier jaar verder geëscaleerd tot een niveau van nog meer agressiviteit. Zo blijven de 240 maatregelen nog steeds gehandhaafd, die door de Amerikaanse regering van Donald Trump zijn vastgesteld naar aanleiding van de recente toevoeging van Cuba aan de lijst van zogenaamde 'staten die het terrorisme steunen'.

Niemand kan ontkennen dat deze vorm van belegering het belangrijkste obstakel vormt voor de ontwikkeling van Cuba. En met deze erkenning van de waarheid proberen we niet de tekortkomingen van onze realiteit te verbergen. Het is de langst volgehouden provocerende belediging van de mensenrechten van een volk. Het is de eis van Cuba om een einde te maken aan de blokkade, waarvoor ze de steun heeft van de internationale gemeenschap en tevens een groot deel van de Cubanen die in het buitenland wonen.

Díaz-Canel benadrukte de waarde van de taken en uitdagingen die de Communistische Partij van Cuba heeft in de huidige context, waarin ze wordt uitgedaagd om voortdurend te vernieuwen en alles te veranderen wat moet worden veranderd, zonder af te wijken van haar principes. Het meest revolutionaire deel van de Revolutie is en moet altijd de partij zijn.

Hij noemde als belangrijk doel de strijd voor welvaart, die veelomvattend is, van voedsel tot recreatie, en benadrukte dat het de moeite waard is om het socialisme te blijven verdedigen als antwoord op de behoefte aan een rechtvaardiger, eerlijker, evenwichtiger en inclusievere wereld.

Ten aanzien van de economische strijd zei Díaz-Canel dat de analyse van de afgelopen vijf jaar geen goede resultaten laat zien. Die resultaten worden beïnvloed door diverse problemen met betrekking tot onder meer inefficiëntie, overmatige uitgaven, gebrek aan controle over middelen en implementatieproblemen bij hervormingen. Maar de Cubaanse economie heeft het weerstandsvermogen getoond om de sociale verworvenheden te behouden. En Cuba heeft de wereld een les gegeven over hoe de politieke wil en de humanistische roeping van de Revolutie, in combinatie met een maatschappelijk beleid waarbij de mens centraal staat en de dialoog met wetenschappers en de participatie van de bevolking, het mogelijk maakt met succes problemen aan te pakken, ook van een complexiteit als de COVID-19-pandemie.

De komende tijd moeten concepten als besparingen en de circulaire economie centraal staan en de strategie van het Nationaal Economisch en Sociaal Ontwikkelingsplan, inclusief een flexibele relatie tussen de noodzakelijke planning, decentralisatie en lokale autonomie.

Het 8e Congres heeft een strategie goedgekeurd voor de opleiding van kaders. Dit omvat een wetenschappelijke benadering bij de selectie, opleidingen promotie van de kaders, en gaat uit van een geleidelijk ontwikkelpad met verschillende verantwoordelijkheden. Onze kaderleden moeten opvallen door hun toewijding aan de taak, het verlangen om uit te blinken, hun bescheidenheid en gevoeligheid om zich in anderen te kunnen verplaatsen en 'wij' belangrijker te maken dan 'ik', hun verantwoordelijkheid om oprecht de dialoog aan te gaan, vanuit het hart, en de verkregen inzichten op te nemen in de besluitvorming.

Na dankwoorden aan verschillende personen die een voorbeeld zijn of waren in de revolutionaire strijd en opbouw van Cuba en de partij, riep Díaz-Canel tenslotte het beeld op van de overwinning van het Cubaanse volk in het zand van Playa Girón, op 19 april 1961. Hij bevestigde zijn bereidheid om zijn leven te geven voor de waardige zaak van de Revolutie.

---

Op granma.cu zijn de volledige speeches van Raúl Castro en Díaz-Canel te vinden.