De revolutionaire regering veroordeelt de voortzetting van de al meer dan 60 jaar durende economische, commerciële en financiële sancties, die formeel aan Cuba zijn opgelegd door de Verenigde Staten op 3 februari 1962. Op die datum vaardigde de toenmalige president, John F. Kennedy, Proclamatie 3447 uit: "Embargo op alle Handel met Cuba” op grond van sectie 620(a) van de Foreign Assistance Act van 1961. Hij gaf daarmee een officiële status aan de unilaterale economische vijandelijkheden, die al van kracht waren tegen Cuba sinds de revolutionaire overwinning van ons land.
Zestig jaar geleden werd met het ondertekenen van de officiële proclamatie de criminele economische blokkade door de Verenigde Staten tegen Cuba geformaliseerd.
Sindsdien is het beleid van Washington van belegering en economische onderdrukking de kern geworden van een strategie, die is ontworpen voor het inperken van het legitieme recht van het Cubaanse volk om zijn soevereiniteit te verdedigen en een ontwikkelingsprogramma te realiseren dat vrij is van imperialistische overheersing.
Het belangrijkste argument van Washington voor de toepassing van deze maatregel waren de betrekkingen van Cuba met de socialistische landen, die naar verluidt in strijd waren met "de principes van het inter-Amerikaanse systeem" en een bedreiging vormden voor de veiligheid van Amerika en het westelijk halfrond. In de loop der tijd zijn de voorwendsels voor het doorzetten van de blokkade veranderd, maar de doelstellingen van de blokkade zijn onveranderd gebleven.
De duidelijkste beschrijving van de ware bedoelingen van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Cuba was al eerder naar voren gekomen, in de vorm van een intern memorandum van Lester D. Mallory, plaatsvervangend adjunct-secretaris van het ministerie van Buitenlandse Zaken, gedateerd 6 april 1960: “teleurstelling en ontmoediging veroorzaken door economische ontevredenheid en ontberingen ... het economische leven verzwakken ... Cuba fondsen en voorraden ontzeggen om de nominale en reële salarissen te verlagen, met als doel honger, wanhoop en de omverwerping van de regering te veroorzaken".
De blokkade is geëscaleerd tot de meest complexe, langdurige en onmenselijke daad van economische oorlogsvoering die ooit tegen een natie is gepleegd. De effecten ervan hebben de mogelijkheden voor economische groei van Cuba ingeperkt. De blokkade is ontworpen om de handelsbetrekkingen met derde landen te belemmeren, het bankwezen en andere financiële transacties maximaal te belemmeren, buitenlandse investeringen af te schrikken en alle bronnen van inkomsten af te sluiten.
Het is in essentie een extraterritoriaal beleid dat, in strijd met het internationaal recht, drukmiddelen, chantage en sancties gebruikt om Cuba te isoleren en degenen te straffen die handels-, commerciële of financiële banden met het land aangaan. Het is een praktische uitwerking, doorlopend in de 21e eeuw, van de Monroe-doctrine, die Latijns-Amerika en het Caribisch gebied als de ‘achtertuin’ of ‘voortuin’ van Noord Amerika beschouwt.
De blokkade heeft nooit ook maar het minste spoor van legitimiteit of morele rechtvaardiging gehad. Het vormt een massale, flagrante en systematische schending van de mensenrechten van alle Cubanen. Het komt neer op een daad van genocide, in de zin van het ‘Verdrag Ter Voorkoming en Bestraffing van Genocide’ van 1948.
Om dit beleid te rechtvaardigen, neemt Washington zijn toevlucht tot leugens en probeert zijn criminele karakter te verdoezelen, door campagnes te financieren voor de verspreiding van het idee dat de blokkade de Cubaanse economie niet echt schaadt, en dat de effecten ervan geen significant obstakel vormen voor de ontwikkeling en economische stabiliteit van ons land. Deze leugen wordt verspreid via de machtige massamedia die dienstbaar zijn aan het imperialisme, en via de digitale netwerken die zijn ontworpen om de publieke opinie te beïnvloeden, ook die van bepaalde landgenoten.
De tijdens de afgelopen zes decennia opgebouwde verliezen van Cuba bedragen meer dan 144.413.400.000 Amerikaanse dollar, afgezet tegen de actuele prijzen.
Sinds 2019 hebben de dwingende economische maatregelen een ongekende mate van ernst bereikt. Maatregelen van niet-conventionele oorlogsvoering, die niet van toepassing zijn in vredestijd, worden afgedwongen, in de pogingen om de brandstoftoevoer naar Cuba te blokkeren.
In het licht van de inspanningen om de COVID-19-pandemie aan te pakken, veronderstelt de intensivering van de blokkade een ongekend niveau van wreedheid, waardoor solidariteitsdonaties worden belemmerd, de ontwikkeling van Cuba's vaccins wordt bemoeilijkt en de toegang tot basisgeneesmiddelen en benodigdheden wordt verstoort. Tijdens de pandemie, en gedurende de afgelopen 60 jaar, heeft de blokkade een enorme, niet te berekenen menselijke prijs met zich meegebracht, die rechtstreeks door meerdere generaties is geleden.
Ondanks de blokkade hebben de kracht van het Cubaanse socialistische systeem en de eenheid van het Cubaanse volk het land in staat gesteld de economische ineenstorting, die in het verschiet lag, te voorkomen en heeft Cuba een uitstekend niveau van menselijke ontwikkeling bereikt (volgens de door de VN erkende Human Development Indexes). Cuba heeft ook onbetwistbare vooruitgang geboekt op het gebied van sociale rechtvaardigheid en een geleidelijke transformatie in de economische en productiestructuur tot stand gebracht die is gericht op duurzame groei. Je kunt je afvragen hoeveel kleine, onderontwikkelde economieën een aanval op zo'n grote schaal hadden kunnen overleven.
Het VS-beleid van economische belegering wordt vrijwel unaniem en universeel afgewezen. Naast de overweldigende steun voor de resolutie die jaarlijks door de Algemene Vergadering van de VN wordt aangenomen, zijn er voortdurend oproepen en veroordelingen door individuen, organisaties en instellingen over de hele wereld, ook binnen de Verenigde Staten.
Sinds 1959 hebben 13 presidenten het Witte Huis bewoond. Met wat variaties in de uitvoering is het hun voortdurende intentie geweest om de economische ineenstorting en onhoudbaarheid van Cuba's revolutionaire plan te veroorzaken, door een strikte toepassing van de blokkade. Het lijkt erop dat 60 jaar niet lang genoeg is geweest om te beseffen dat de blokkade de doelstellingen van zijn supporters niet heeft bereikt en nooit zal bereiken.
De revolutionaire regering roept nogmaals krachtig en nadrukkelijk op om een einde te maken aan de door de Verenigde Staten opgelegde economische, commerciële en financiële blokkade. Onze veroordeling zal krachtig en onveranderlijk blijven tot de volledige stopzetting van dit onmenselijke en illegale beleid is bereikt.
Vertaling J.Bernaven.
Wil je een abonnement op Manifest?
Met jullie hulp garanderen we een communistische visie op de actualiteit in Nederland
Manifest is de krant van de NCPN die tien keer per jaar verschijnt. Met Manifest blijf je op de hoogte van de actualiteit en van onze acties. Manifest belicht verschillende aspecten van de strijd in binnen- en buitenland, en publiceert analyses die inzicht bieden in de nationale en internationale ontwikkelingen vanuit een marxistisch-leninistisch perspectief. Neem nu een abonnement op Manifest of vraag een gratis proefabonnement aan.
Abonneer Nu!
