De dictatuur van het kapitaal… het ware gezicht van de ‘rechtsstaat’

Op het moment dat dit artikel geschreven werd waren afluisterschandalen al een paar weken het thema van de dag. De voorzitter van de Pasok (Panhelleense Socialistische Beweging) Nikos Androulakis, bleek afgeluisterd door de EYP (Binnenlandse Informatie Dienst) via de boosaardige software Predator, een Israëlische firma. Zijn mobiele telefoon was afgetapt. Nadat premier Mitsotakis eerst deed alsof hij er niets van wist en later zei dat het om een “miskleun van de dienst” ging, ging men over tot een ‘onderzoek’ naar de zaak gebaseerd op institutionele zijsporen. Ondertussen maakt de burgerlijke oppositie veel ophef. Syriza, dat staat te trappelen van ongeduld om weer aan de macht te komen, luidruchtig voorop, plengt krokodillentranen over het ondemocratisch afglijden van Mitsotakis ‘para-staat’. Democratie of belangen, zo luidt het dilemma waar het volgens Syriza om gaat.

Het “onderzoek” blijft binnen de muren van het kapitalistische systeem. Ook dit zou een kwestie van beheer van instellingen zijn en geen inherent kwaad. Er vallen drie richtingen te onderscheiden: de ene wijst op hiaten, fouten, tekortkomingen enz. in instellingen en wetgeving, die de schuld zouden zijn van de ‘chronische kwalen’ van de EYP en van het overheidsfunctioneren in het algemeen. Dat willen kaderleden van de regerende Nea Dimokratia, maar ook van de sociaaldemocratie, verbeteren. De tweede richting lokaliseert als bron van het probleem “de para-staat van de obscure groep Mitsotakis”, die systematisch de wetten van de grondwettelijke staat schendt. Zij doen een oproep tot een ‘progressief front’ voor een andere regering en verdediging van de burgerlijke democratie. Op deze lijn zitten Syriza en Pasok. De derde richting ziet als oorzaak van het kwaad het supergeconcentreerde regeringsmodel van Griekenland, dat in feite de premier oncontroleerbaar maakt en de formele wettigheid van diens daden garandeert. Bij alle drie richtingen komt het neer op sleutelen in de marge van het bestaande. De partijen zijn het alleen oneens over de manier waarop de klassenbelangen van de huidige burgerlijke staat beschermd moeten worden en in een samenleving waar iedereen onderhand de vijand van iedereen wordt, wordt ook iedereen bespied. Hoe ga je anders de sociale schokken opvangen, die het onvermijdelijke gevolg zijn van een verloederende samenleving? De echte tegenstander van de belangen van het volk, de dictatuur van het kapitaal, blijft daarbij buiten schot.

Communisten in het vizier

Logisch is dus, dat er nauwelijks aandacht besteed is aan en zeker geen ophef gemaakt werd van de afluister- en aftapkwestie van het telefooncentrum van de KKE, waarover de Communistische Partij al sinds 2016 herhaaldelijk aanklachten indient. Deze zijn aan dovemans oren gericht, ook al kwam de partij met uiterst serieuze gegevens, die de bevoegde autoriteiten kant en klaar voorgeschoteld kregen. Toen was Syriza aan de macht. Naar aanleiding van het nieuwe schandaal (van de voorzitter van de Pasok) verklaarde Syriza parlementslid Jorgos Katroungkalos in augustus j.l. zonder blikken of blozen, dat er destijds wat betreft de KKE, “geen harde gegevens waren en daarom heeft er geen onderzoek plaats gevonden”. Dat is een schaamteloze leugen. Het laatste geval van afluisteren/aftappen van het telefooncentrum van het hoofdgebouw van de KKE, was 26 april dit jaar. Het was de vierde keer na 2016-2017, 2019 en 2020. De handelingen die op grond van de aanklachten bij tijd en wijle door politie, officier van justitie e.d. werden verricht na herhaaldelijke en indringende interventies door de KKE in het parlement, waren er voor de schone schijn. Het eerste geval kwam zelfs bijna rechtstreeks in de archieven terecht na een totale onderschatting van het gebeuren. In de jaren die volgden, stonden de conclusies en de antwoorden van de “onafhankelijke” Autoriteit voor de Veiligstelling van Communicatie Geheimen bol van hiaten en tegenspraken. Het is duidelijk volstrekt toelaatbaar op alle mogelijke infame manieren de communisten in de gaten te houden. Daar willen burgerlijke partijen niets aan doen of liever gezegd, dat steunen ze. Het gaat uiteindelijk om hun gemeenschappelijke systemische tegenstander, want communisten zetten de bevolking op tot protesteren met als uiteindelijk doel het kapitalisme omver te werpen. Het onderlinge gekrakeel van de burgerlijke partijen gaat alleen over de manier waarop.

Griekenland is geen uitzondering

Deze praktijken zijn net zo internationaal als het kapitalisme zelf. Tussen haakjes, voor diegenen die misschien zeggen: maar in de Sovjet-Unie en de landen van Oost-Europa vóór 1991 werden deze praktijken toch ook toegepast, het volgende: deze waren van een andere aard, een noodzakelijk verdedigingsmechanisme tegen interne en externe infiltratie vanuit de kapitalistische wereld en daarmee verbonden contrarevolutionaire krachten in eigen huis. Voor diegenen die verbijsterd zijn over afluisterschandalen, even een korte herinnering: in de VS nam het volgen van burgers ongehoorde afmetingen aan sinds de jaren ’50 van de vorige eeuw met de beruchte FBI directeur Edgar Hoover en het grote anti-spionage programma COINTELPRO. Dit escaleerde sinds de aanval op de Twin Towers op 11 september 2001 met de Patriottische Wet, die de mogelijkheid verschafte tot een constant volgen van alle informatie betreffende staatsburgers door de Nationale Veiligheids Dienst (NSA) zonder enige concrete aanwijzingen van criminele activiteiten. Bekend is ook dat de Amerikaanse regering buitenlandse regeringen volgt, die lid zijn van de NAVO, en wel via het systeem Echelon. Bondskanselier Merkel had daarover uitleg gevraagd aan president Obama, nadat bekend was geworden dat de privételefoons van 122 buitenlandse leiders afgeluisterd werden. En dan de twee opzienbarende gevallen: Julian Assange met Wikileaks, waardoor duizenden geheime inlichtingen uitlekten, dat de CIA niet alleen elk beschermingsmechanisme voor mobiele telefoons kan omzeilen, maar zelfs systemen kan binnendringen die niet met internet verbonden zijn. Het tweede geval was CIA agent Edward Snowden in verband met het massaal volgen en zonder einddatum opslaan van alle digitale communicaties in het grootste deel van de wereld door de regering van de VS.

De EU laat zich ook niet onbetuigd. Met medeplichtigheid van Nea Dimokratia, Pasok en Syriza en hun Europese zusterpartijen is er een institutioneel kader geschapen, een netwerk van richtlijnen en verordeningen, waarmee burgers massaal preventief gevolgd kunnen worden, geheimhouding opgeheven kan worden, spionagesoftware in de handel gebracht kan worden en een uitgebreide uitwerking van persoonlijke gegevens wettig gemaakt kan worden. Ook dit is niet nieuw. Het werd al lang toegepast door de regeringen van Nea Dimokratia, Pasok en Syriza, partijen die zo verontwaardigd deden, toen de KKE met haar aanklachten kwam.

Klassenstrijd, een spook dat rondwaart

Een eventuele radicalisering van de bevolking baart het kapitaal, en zijn politieke stroman-ambtenaren, zorgen en daarom moeten “opjutters” als het PAME en de KKE, maar ook volgelingen die onder de mensen actief zijn, bespioneerd worden. Op de werkplaats, tijdens de betoging, het voorbereiden van een staking, de staking zelf is het oppassen geblazen: ‘Feind hört mit’ (‘de vijand luistert mee’, nvdr). Zeker nu ook alle mobiele telefoons afgetapt kunnen worden, de levensstandaard steeds verder achteruit gaat en sociale en arbeidsrechten flink op de tocht staan met steeds meer stakingen, protesten en betogingen. Deze worden afgedaan als een ‘ideologie van geweld’ en een ‘neiging tot totalitarisme’, ofwel het verlangen bij steeds meer mensen naar een sterkere leiding. Daarvoor zijn ‘antiterrorisme’ maatregelen nodig. Klassenstrijd zou de ideologie van de haat zijn en dat mag niet. Jarenlang is dit concept gecultiveerd in talloze officiële teksten en in de media, online en conventioneel, op Europees en internationaal niveau. Het volk is nu de vijand, maar dat wordt niet hardop gezegd. Stakingen zijn antinationale ordeverstoringen. Ook dat wordt niet overal op dezelfde manier gezegd. Friedrich Engels had gelijk, toen hij met zijn gebruikelijke dialectische scherpte opmerkte, dat in de geschiedenis de leidende klassen altijd heftig bestreden wat zijzelf constant met hun uitbuitingspolitiek veroorzaken: de klassenstrijd.