Over de Tweede Kamerverkiezingen

Bezuinigingen voor zorg, onderwijs en werkenden maar extra miljarden voor oorlog en de NAVO: alleen organisatie en strijd van de werkende mensen zelf kan uitweg bieden!

De verkiezingen van dit najaar worden gehouden in een tijd van diepe kapitalistische crisis en imperialistische oorlogsdreiging. De prijzen blijven stijgen, de bestaanszekerheid van vele werkers staat voortdurend onder druk. Publieke voorzieningen worden afgebroken maar er vloeien wel miljarden naar bedrijfsleven, grootkapitaal en richting NAVO en de wapenindustrie. De bevolking wordt gevraagd de broekriem aan te halen, terwijl ziekenhuizen sluiten, onderwijsinstellingen miljarden verliezen en gemeenten worden gedwongen een 'ravijnjaar' tegemoet te zien. De regering bereidt zelfs een bezuiniging op de WIA en verkorting van de WW voor, waardoor duizenden werkenden sneller in armoede worden gedrukt. Over de milieuproblemen wordt nauwelijks gerept.

Inmiddels is het verkiezingscircus losgebroken. Televisie- en radiodebatten, flyers en posters, beloftes en verkiezingsretoriek om stemmen te winnen. Echter, ook in de afgelopen regeringsperiode hebben de werkers in Nederland geen oplossingen gezien voor hun zorgen. Reële zorgen over wonen, gezondheid, veiligheid en zekerheid. Wat zij hebben gezien is een overheid die tekort schiet, en niet in staat blijkt daadwerkelijk op te komen voor hun belangen.

Het aantal mensen dat gaat stemmen daalt daardoor al jaren. Wat wel groeit is de invloed van reactionaire en extreem-rechtse propaganda op de arbeidersklasse en alle partijen passen hun politiek daar op aan. Asielzoekers en migratie worden nog steeds voorgesteld als de oorzaak van alle problemen in Nederland en gemaakt tot onderwerp van angst en haat. En naast deze 'interne bedreiging' van de 'Nederlandse bevolking' is er een gestage stroom nieuwsberichten over oorlogsdreiging van buitenaf.

De reactionaire tendens in de politiek komt tot uiting in anti-democratische maatregelen als die tegen de sjorders in de haven en de motie die 'Antifa' voorstelt als een terroristische organisatie. De rechten van vrouwen, lhbti’ers en minderheden komen steeds meer onder druk te staan. Reactionaire en zelfs openlijk fascistische krachten gebruiken onzekerheid om solidariteit te vervangen door verdeeldheid en verworven rechten terug te draaien. Militarisering, meer geld voor de wapenindustrie en steun voor de NAVO worden in essentie door alle partijen als onvermijdelijk geaccepteerd.

Deze reactionaire tendens komt voort uit het kapitalistische systeem. De tegenstellingen tussen kapitaalgroepen en de concurrentie om afzetmarkten, grondstoffen, transportroutes leidt onvermijdelijk tot internationale conflicten binnen het imperialisme. De genocide in Gaza maakt pijnlijk duidelijk hoe ver het imperialisme bereid is te gaan. Terwijl miljoenen mensen wereldwijd de straat op gaan, kiest de Nederlandse politiek voor trouw aan de VS, EU en NAVO. Daarmee draagt Den Haag bij aan de voortzetting van oorlog en bezetting. De NCPN staat ondubbelzinnig aan de zijde van het Palestijnse volk en verbindt de strijd tegen imperialistische oorlog en genocide met de strijd tegen sociale afbraak in eigen land.

De tegenstellingen tussen verschillende kapitaalgroepen zijn ook de oorzaak van het uitblijven van een stabiele politiek binnen Nederland. De overheid blijft bij achterblijvende bedrijfsinvesteringen een belangrijke motor van de economische groei en politieke invloed is  van groot belang voor de verschillende sectoren.

De verkiezingen zullen de werkende klasse geen uitweg bieden. Het tegengeluid tegen de extreemrechtse politiek beperkt zich tot een voorstelling als zou het gaan om democratische tegen anti-democratische partijen. Of om verbinding versus polarisatie. Onder het mom van de 'weerbaarheid' van de democratie of het bestrijden van polarisatie worden vervolgens even reactionaire maatregelen voorgesteld. We kunnen kiezen tussen partijen maar alleen binnen de grenzen van de kapitalistische logica waar investeringsklimaat altijd voorrang heeft boven de belangen van de werkers. En waar de rekening van de militarisering wordt betaald door bezuinigingen op collectieve voorzieningen.

De NCPN neemt ditmaal niet deel aan de landelijke verkiezingen. Niet omdat parlementaire vertegenwoordiging onbelangrijk is, maar omdat onze prioriteit nu ligt bij het versterken van de strijd in buurten, op de werkvloer en in de vakbonden. Ook geeft de NCPN geen stemadvies, omdat alle deelnemende partijen willen meeregeren binnen de kaders van dit kapitalistische systeem dat zij in stand willen houden, terwijl de NCPN juist strijdt voor de omverwerping van het kapitalisme. Tegelijkertijd werken wij aan de voorwaarden om in de toekomst een consequente communistische stem in het parlement te brengen en werken we aan een stevig partijprogramma. De kern van de macht ligt niet in het parlement. De werkelijke macht van de arbeidersklasse ligt in de staking, in de solidariteitsactie en in de organisatie van onderop.

Zorgmedewerkers voeren al maanden actie tegen werkdruk en personeelstekorten. Vervoersarbeiders staakten voor fatsoenlijke lonen en betere roosters. PostNL-medewerkers en schoonmakers eisten hogere lonen en zekerheid. Studenten bezetten universiteiten en hogescholen in solidariteit met Palestina, en honderdduizenden mensen gingen de straat op tegen de genocide in Gaza. In andere Europese landen weigerden havenarbeiders wapenschepen te laden. Deze strijd laat zien dat de arbeidersklasse de macht heeft om de oorlogsmachine te raken én sociale afbraak te stoppen.

Geen vertrouwen in de partijen van het kapitaal — alle vertrouwen in de kracht van de arbeidersklasse en haar strijd voor vrede, solidariteit en socialisme!