75 jaar NAVO-terreur

Op 4 april 1949 werd de NAVO opgericht door twaalf landen in Europa en Noord-Amerika, waaronder Nederland, als een zogenaamd ‘defensieve’ militaire alliantie om de Sovjet-Unie en andere socialistische landen te bestrijden. In 2024 viert de NAVO haar 75-jarig jubileum. Gedurende deze 75 jaar heeft de wereld te maken gehad met bloedige interventies, oorlogen en de bevordering van fascisme en nazisme door de NAVO. De NAVO heeft in deze periode bewezen een vijand van de wereldvrede te zijn, en haar bestaan is onaanvaardbaar.

Het tijdperk van revoluties

De oprichting van de NAVO vond plaats in de context van het imperialisme en de strijd van de imperialistische landen tegen de Sovjet-Unie. De late 19de eeuw wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van het imperialisme als hoogste stadium van het kapitalisme. Dat houdt in dat de monopolies de overhand krijgen over de economie. Dit leidt tot de ontwikkeling van kapitaalexport als aanjager van de wereldwijde ontwikkelingen van het kapitalisme. Door de geschiedenis heen hebben we kunnen zien hoe deze ontwikkeling leidde tot het vormen van internationale monopolistische verbonden die de wereld onder elkaar verdelen. Deze ontwikkeling leidde tot grote spanningen in het begin van de 20ste eeuw. De concurrentie tussen verschillende imperialistische mogendheden voor de herverdeling van de wereld creëerde het eerste grootschalig imperialistische conflict tussen 1914-1918.

De ontwikkeling van het imperialisme creëerde ook de condities voor het ontwikkelen van het socialisme in verschillende landen, zoals de bolsjewieken die erin slaagden om in 1917 de Russische arbeiders en arme boeren te leiden in een socialistische revolutie. Na de Oktoberrevolutie was het meteen duidelijk voor de kapitalistische landen dat de arbeidersbeweging een grote bedreiging vormden voor de burgerlijke hegemonie in Europa. Zelfs met de invasie van meer dan 14 landen om het Witte Leger te steunen in de strijd tegen het Bolsjewisme, was het niet gelukt om de kapitalistische hegemonie te behouden in Rusland. Het was een duidelijk gecoördineerde poging om een contrarevolutie te plegen, die gefaald was.

De jaren die volgden in socialistisch Rusland waren van geleidelijke economische groei, met een grote sprong van industrialisatie vanaf de jaren 30; terwijl de kapitalistische economie wereldwijd met een enorme crisis te maken had. Dit bevorderde een groeiende ontevredenheid met de kapitalistische productiewijze en een versterking van de arbeidersbeweging in Europa. Het antwoord van het kapitaal op de groeiende revolutionaire dreiging in Europa was het ontwikkelen van het fascisme. De tweede imperialistische wereldoorlog was een poging van het imperialisme om het socialisme van Europa uit te roeien. Dit plan faalde echter, vanwege het heldhaftige verzet van het Sovjet-volk, en de communisten in heel Europa en de wereld.

De aanloop naar en oprichting van de NAVO

Na de Tweede Wereldoorlog vond er een grote verschuiving plaats binnen het imperialistische systeem. Europa lag in puin, koloniale grootmachten zoals het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Nederland zouden snel hun koloniën verliezen, en er ontstond een anti-imperialistisch blok. Na succesvolle revoluties in onder andere Tsjecho-Slowakije, Roemenië, Polen en China verloren de kapitalisten veel afzetmarkten en grondstofbronnen. Er ontstond angst dat dit ook zou kunnen gebeuren in de overgebleven imperialistische landen in Europa, waar het kapitaal verzwakt was. Bovendien hadden communisten een leidende rol gespeeld in het verzet en de bevrijding van landen in heel Europa (en daarbuiten) tegen het fascisme van Italië, nazi-Duitsland en Japan.

De grote successen van de communisten tijdens de bevrijding van de mensen van het fascisme vielen zeker op bij de Euro-Atlantische machten. Onmiddellijk na de oorlog voerden deze landen inderdaad een aanzienlijke onderdrukking uit tegen progressieve krachten in Europa. Bevrijdingslegers en partizanen werden ontwapend en geneutraliseerd, en communistische symbolen werden verboden. Deze ontwikkelingen vonden plaats binnen de context van de Truman-doctrine, dat opriep tot het bestrijden en onderdrukken van het socialisme.

In 1947 ondertekenden Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk het Verdrag van Duinkerken, waarin afspraken werden gemaakt over wederzijdse bijstand en militaire alliantie in het geval van een mogelijke aanval van Duitsland of de Sovjet-Unie. Dit verdrag werd later uitgebreid met de Benelux-landen in het Verdrag van Brussel. Het Dit verdrag werd ondertekend met het oog op het betrekken van Italië en West-Duitsland bij de coalitie en het verenigen van West-Europa met de belangen van de Verenigde Staten. Dit verdrag leidde tot de oprichting van de “Western Union”, die wordt beschouwd als de voorloper van de NAVO. De West-Europese landen, verzwakt door de Tweede Wereldoorlog, hadden de steun van de Verenigde Staten nodig—destijds het sterkste kapitalistische land in het internationale imperialistische systeem—om een serieuze concurrent te kunnen vormen tegen het socialisme. Ook de VS had belang bij een sterke aanwezigheid in Europa. Met het Marshallplan probeerde de VS haar invloedssfeer te vergroten.

De situatie in Duitsland was van cruciaal belang voor de oprichting van de NAVO. De voorwaarden voor ontwapening, denazificatie en democratisering van Duitsland, afgesproken tijdens de Conferentie van Potsdam, werden gezien als een bedreiging voor het Euro-Atlantische imperialisme. De revolutie in Tsjecho-Slowakije liet zien dat het socialisme een reële bedreiging vormde voor de belangen van de kapitalisten in Oost-Europa. Vanaf dat moment waren de voorwaarden van de Conferentie van Potsdam niet meer relevant voor het imperialistische kamp. Al in 1947 werden de bezettingszones van Frankrijk, Engeland en VS samengesmolten tot één bezettingszone. De oprichting van de kapitalistische staat West-Duitsland was van groot belang voor het imperialistische blok om een duidelijke grens te creëren tussen de invloedssferen van het kapitalisme en het socialisme, zodat deze zich niet verder zouden verspreiden naar Centraal-Europa. In deze context ontstond de NAVO in april 1949, gevolgd door de oprichting van West-Duitsland in mei 1949. In 1955 sloot West-Duitsland zich aan bij de NAVO. Als respons werd de Warschaupact opgericht.

De tegenstellingen in de wereld tussen socialisme en kapitalisme werden steeds duidelijker. Het dekolonisatieproces, de steeds sterkere positie van de communistische beweging wereldwijd en de situatie in Duitsland veroorzaakten spanningen die gevaarlijk waren voor het kapitaal. Het zogenaamd `bestrijden van het communisme’ is de verklaring die de NAVO zelf geeft voor het oprichten van het verbond. Echter kunnen we duidelijk zien door de historische ontwikkelingen te analyseren dat de oprichting van de NAVO niet los te zien is van het verdedigen van de belangen van de monopolies, dus van het imperialisme en de hegemonie van de bourgeoisie. De oprichting van de NAVO in 1949 viel samen met de noodzaak voor een her-organisatie van het imperialisme na grote verschuivingen in de 20ste eeuw, en voor een georganiseerde contrarevolutionaire kracht.

NAVO en het fascisme: onlosmakelijke bondgenoten

De anticommunistische en imperialistische voorwaarden voor de oprichting van de NAVO hadden ingrijpende gevolgen voor de manier waarop de NAVO handelde. Het principe van de NAVO dat ‘een aanval op een lidstaat een aanval op alle lidstaten is’, vooral in de context van de spanningen met de Sovjet-Unie, zorgde ervoor dat kapitalistische landen niet alleen bang waren voor een aanval van de Sovjet-Unie (hoewel die plannen niet bestonden), maar ook voor mogelijke revolutionaire omwentelingen in hun eigen landen. Als er een revolutie in een lidstaat zou uitbreken, zou deze clausule andere landen toestaan om militair in te grijpen in dat land. Deze anticommunistische basis voor de oprichting van de NAVO resulteerde in enorme spanningen tussen ‘oost en west’ in de twintigste eeuw en dwong zowel het ‘westen’ als de Sovjet-Unie tot een wapenwedloop.

In de context van het inherent anticommunisme van de NAVO heeft de organisatie door de geschiedenis heen sterke banden gehad met nazisme en fascisme. De reactionaire krachten die tegen het socialisme hadden gestreden waren welkom in de NAVO om op een georganiseerde manier de belangen van de monopolies vast te stellen. De NAVO zocht actief naar voormalige nazi’s die hoge posities bekleedden binnen de rangen van het nazileger. Ondanks hun oorlogsmisdaden en actieve vervolging van joden en andere minderheden tijdens de Tweede Wereldoorlog kregen velen van hen een positie binnen de NAVO. Hieronder enkele voorbeelden.

De banden van de NAVO met het nazisme waren duidelijk aanwezig, vanaf haar oprichting tot het moment dat er geen levende nazi’s meer waren om de rangen van de NAVO te vullen. Maar daar blijft het niet bij. De NAVO heeft actief het fascisme gefinancierd, bewapend en bevorderd in Europa, met name in de context van Operatie Gladio.

Operatie Gladio was de informele naam voor geheime operaties georganiseerd door de NAVO. Binnen de context van de vrees die NAVO-lidstaten hadden voor socialistische revoluties in hun eigen landen, die gesteund zouden kunnen worden door de Sovjet-Unie, was het doel om verschillende ‘ondergrondse legers’ te organiseren in heel West-Europa, inclusief Nederland en zelfs landen die geen lid waren van de NAVO. Deze ondergrondse legers waren bedoeld als contrarevolutionaire krachten.

Deze operatie was tot in de jaren negentig topgeheim. Veel ministeries van Defensie van de landen waar deze operatie actief was, waren niet eens op de hoogte van het bestaan van deze milities. De milities, bewapend en getraind, waren doordrenkt van extreemrechtse en fascistische elementen. Dit kwam doordat de voorwaarde voor het vormen van de milities de bereidheid was om tegen de Sovjet-Unie te vechten. Dit trok veel neonazi’s en fascisten aan, gezien hun gedeelde anti-communistische sentimenten. Zoals eerder aangegeven, waren veel mensen in de NAVO-top voormalige nazi’s, en zij waren ook verantwoordelijk voor het leiden van Operatie Gladio.

Hoewel er geen revoluties of invasies plaatsvonden, bleven deze fascistische milities actief; nu volledig bewapend, getraind en gesteund door de NAVO. Veel van deze milities waren betrokken bij terroristische aanvallen.

• In Italië waren groeperingen die rechtstreeks verbonden waren met Gladio verantwoordelijk voor terroristische aanslagen tijdens de zogenaamde ‘loden jaren’. Onderzoek naar deze daden leidde tot de ontdekking van 139 geheime wapenopslagplaatsen in Italië, allemaal gebruikt door de ‘Gladio-milities’. Dergelijke opslagplaatsen werden ook gevonden in onder andere Nederland, België, Frankrijk, Griekenland en Zweden. De Gladio operatie in Italië had als belangrijkste doel om de PCI (Italiaanse Communistische Partij) niet aan de macht te laten komen. De PCI was een van de sterkste communistische partijen in Europa na de Tweede Wereldoorlog.
• In de Duitse tak van Gladio maakten minstens twee voormalige SS-leden deel uit van het netwerk.
• De Portugese tak van Gladio (Aginter Press) wordt vermoedelijk verantwoordelijk gehouden voor de moord op Amilcar Cabral en Eduardo Mondlane, beide leiders van de antikoloniale strijd in voormalige Portugese koloniën.
• De Zweedse tak van de operatie wordt in verband gebracht met de moord op de sociaaldemocratisch premier Olof Palme in 1986.
• In België, wordt Gladio in verband gebracht met de terroristische organisatie `De Bende van Nijvel`, verantwoordelijk voor tientallen moorden, inbraken, diefstallen en overvallen.
• In Griekenland was Gladio direct betrokken bij de militaire coup van 1967, die een militaire dictatuur installeerde in het land.

NAVO en het delen van nucleaire wapens

In de context van mogelijke invasies van de Sovjet-Unie heeft de NAVO tijdens de Koude Oorlog nucleaire wapens in Europa bewaard. Het imperialisme, verantwoordelijk voor het misdadige gebruik van kernwapens tegen Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog, plande al haar volgende misdaad, door deze kernwapens ook in Europa te plaatsen en te gebruiken tegen de Sovjet-Unie.

Sinds 2019 is het zwart-op-wit bekend dat de NAVO inderdaad nucleaire wapens in Europa bewaarde. Sinds de Koude Oorlog was dat nooit bewezen (hoewel er een sterk vermoeden was). Het is bekend gemaakt dat de VS via de NAVO een geschatte 150 nucleaire wapens heeft opgeslagen in 6 NAVO-basissen in 5 NAVO-landen, Nederland, Italië, België, Duitsland en Turkije.

De NAVO bewaarde dus nucleaire wapens in landen die het Non-proliferatieverdrag hebben ondertekend. Dat deden ze zonder dat de bevolking hiervan op de hoogte was. Door de feiten te bekijken zien we al snel dat de NAVO op geen enkel moment uit was op het behouden van vrede tijdens de Koude Oorlog, maar juist op ondemocratische wijze de proliferatie van kernwapens, fascisme en nazisme propageerde.

De uitbreiding van de NAVO na de contrarevoluties in Europa

De contrarevoluties van de late twintigste eeuw brachten een einde aan het anti-imperialistische en socialistische blok in Europa, waardoor een nieuwe wereld van mogelijkheden ontstond voor het Euro-Atlantisch imperialisme. Het einde van het Warschaupact betekende dat de NAVO, de VS en de EU de kans kregen om hun invloedssferen uit te breiden naar het oosten.

De uitbreiding van de NAVO wordt niet zonder controverses gezien. Er bestaat al lange tijd een debat over of de Verenigde Staten beloofd hebben dat de NAVO zich niet naar het oosten zou uitbreiden. Deze bewering is gebaseerd op een aantal uitspraken die zijn gedaan in januari-februari 1990. Op 31 januari 1990 verklaarde de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Hans-Dietrich Genscher: “Wat er ook gebeurt in het Warschaupact, er zal geen uitbreiding van het NAVO-grondgebied naar het oosten zijn, dat wil zeggen dichter bij de grenzen van de Sovjet-Unie”. Tien dagen later bevestigde de minister deze belofte aan de Sovjet minister van Buitenlandse Zaken, Eduard Shevardnadze. Op 13 februari 1990 stuurde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een persbericht naar haar ambassades waarin stond dat “de minister van Buitenlandse Zaken maakte duidelijk dat de VS een verenigd Duitsland in de NAVO steunt, maar bereid is ervoor te zorgen dat de militaire aanwezigheid van de NAVO zich niet verder naar het oosten zal uitbreiden.” Deze beloften waren echter nooit bindende overeenkomsten. Het Euro-Atlantisch imperialisme begreep dat het uitbreiden van zijn invloedssfeer en markten naar het oosten essentieel was voor het behouden en uitbreiden van zijn hegemonie in het internationale imperialistische systeem.

Met de uitbreiding van de NAVO in 1990 naar voormalig Oost-Duitsland werd de eerste stap gezet in de uitbreiding van de NAVO. De uitbreiding versnelde na de contrarevoluties in Oost-Europa. Polen, Hongarije en Tsjechië zochten al in 1991 toenadering tot de NAVO en werden lid in 1999. Tijdens de top in Istanbul in 2004 werden Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië lid van de NAVO.

De uitbreiding van de NAVO na het einde van het socialisme in Europa bewijst dat het anti-communistische karakter van de NAVO niet de enige bestaansreden van de NAVO was. Het inherente verband tussen de NAVO en het imperialisme is duidelijk te zien in de uitbreiding. De NAVO fungeerde als een aanjager voor de modernisering van het kapitalisme, het uitbreiden van de markten van het Euro-Atlantische blok naar het oosten en het vernietigen van de laatste overblijfselen van het socialisme in Europa.

De NAVO-militaire operaties

De periode na de contrarevoluties en de uitbreiding van de NAVO wordt gekenmerkt door een verandering in de missie van de NAVO. Gezien het bestrijden van het communisme niet meer als excuus gebruikt kon worden om de imperialistische ambities van de NAVO te rechtvaardigen, moest de NAVO zich herontdekken. De laatste 25 jaar van het bestaan van de NAVO worden gekenmerkt door een zeer agressief beleid van oorlogsvoering, die duizenden levens hebben gekost. De landen die de pech hadden om een bezoek van de NAVO te krijgen ervaren tot de dag van vandaag de gevolgen van deze bloedige interventies.

Onder het mom van humanitaire interventies, het bestrijden van het terrorisme of het stoppen van de verspreiding van wapens van massavernietiging creëerde de NAVO de condities voor haar bloedige interventies in de wereld. Zonder de aanwezigheid van het Warschaupact en het anti-imperialistische blok was de weg voor de NAVO en het Euro-Atlantische imperialisme vrij.

Wat volgde waren de oorlogen in Joegoslavië, Afghanistan, Irak en Libië. Deze illegale oorlogen hebben voor duizenden doden gezorgd (de overgrote meerderheid burgers), hebben miljoenen ontheemd en de infrastructuur van deze landen compleet vernietigd. Voormalig Joegoslavië is compleet verscheurd, Afghanistan leeft met de reactionaire Taliban aan de macht, Irak heeft een totaal dodenaantal van meer dan 1 miljoen vanwege de interventie van de VS samen met de NAVO, en Libië heeft te maken met openlucht slavenmarkten. Er is allesbehalve democratie gebracht naar de wereld door de NAVO, en deze militaire interventies bewijzen dat de NAVO niets te maken heeft met het bewaken van vrede en dat zij geen defensieve alliantie is.

De herschikking van de internationale verhoudingen

Alhoewel het VS-EU-NAVO-blok belangrijke overwinningen heeft geboekt in de context van het uitbreiden van hun markten richting Oost-Europa, hebben we in de huidige periode te maken met een herschikking van de internationale verhoudingen. Nieuwe imperialistische blokken krijgen een steeds belangrijkere rol in de machtsverhoudingen in de wereld. Sinds de gegeneraliseerde kapitalistische crisis van 2008 is er een tendens van versterking van de economische positie van China en de andere BRICS-landen, ten koste van het aandeel van het Euro-Atlantische blok.

De internationale tegenstellingen karakteriseren zich bijvoorbeeld in de concurrentie tussen Chinese monopolies en hun export van kapitaal naar delen van de wereld waar Amerikaanse monopolies voorheen de overhand hadden. Een andere belangrijke ontwikkeling is de steeds sterkere positie van kapitalistisch Rusland in het internationale imperialistische systeem. Door de samenwerking binnen imperialistische verbonden zoals de BRICS en de SSO, speelt Rusland een belangrijke rol in het opkomende imperialistische Euro-Aziatische blok.

De NAVO, die in de afgelopen decennia te maken heeft met groeiende interne tegenstellingen, ziet in de strijd tegen deze opkomende imperialistische blokken de kans om een gezamenlijke strategie te formuleren en haar interne tegenstellingen te verzachten. De strategie ‘NAVO 2030’ richt zich voornamelijk op het voorbereiden van de oorlog tegen Rusland en China.

Deze herschikking van de internationale verhoudingen creëert grote spanningen in de wereld die zich vaak uiten in inter-imperialistische conflicten in de wereld. Een zeer actueel en duidelijk voorbeeld hiervan is de imperialistische oorlog in Oekraïne. Dit conflict is in feite een imperialistische (proxy) oorlog tussen het VS-NAVO-EU-blok enerzijds en Rusland en haar bondgenoten anderzijds, op het grondgebied van Oekraïne. Het gaat niet om een anti-imperialistische oorlog of een antifascistische oorlog zoals beweerd wordt door de kapitalistische Russische Federatie. Ook betreft het niet een conflict om de grenzen van Europa of de zelfbeschikking en de bevolking van Oekraïne te verdedigen. Het gaat om een conflict tussen twee imperialistische blokken die allebei concurreren voor markten, grondstoffen en handelsroutes. Ze strijden voor de belangen voor hun monopolies.

De rol van Nederland

Nederland heeft historisch gezien altijd bijgedragen aan de doelen van de NAVO. De Nederlandse burgerij probeert door een actieve rol te spelen in het Euro-Atlantisch blok haar positie binnen het internationale imperialistische systeem te handhaven. Zo is Nederland een van de oprichters van zowel de NAVO als de EEC. Het wordt soms geschetst alsof Nederland maar een kleine rol speelt in de geopolitieke ontwikkelingen, of dat Nederland geen enkele vorm heeft van soevereiniteit tegenover de VS, Duitsland of de EU. Dat is echter een misvatting. Binnen het internationale imperialistische systeem neemt de Nederlandse burgerij haar eigen beslissingen gebaseerd op haar belangen.

Binnen de context van de NAVO heeft Nederland meerdere malen bewezen een trouwe bondgenoot te zijn aan de imperialistische belangen van deze verbonden. De eerder genoemde operatie Gladio is een voorbeeld hiervan. In Nederland stond deze operatie bekend als ‘Operaties en Inlichtingen’. In verschillende Europese landen vonden parlementaire onderzoeken plaats om de verschillende takken van de GLADIO-operatie te onderzoeken. Deze onderzoeken hebben verschillende misdaden aan het licht gebracht. In Nederland heeft er echter geen onderzoek plaatsgevonden. Operatie Gladio is in Nederland in 1992 opgeheven zonder dat er een kans was voor een diepgaand onderzoek naar mogelijke misdaden van deze organisatie.

Daarnaast heeft Nederland zelf ervoor gekozen om in ruil voor een ‘beschermende atoombom paraplu’ in 1959 toestemming te geven aan de VS om kernwapens in Volkel te bewaren. De Amerikanen mogen deze bommen zelf beheren en tot op de dag van vandaag mag de VS zelf beslissen om deze kernwapens in te zetten. Nederland heeft geen vetorecht. De B61-bommen die op Volkel bewaard worden, zijn 20 keer sterker dan de bom die gebruikt is om Hiroshima mee te bombarderen.

Nederland deed uiteraard mee aan de illegale militaire interventies van de NAVO. In het kader van de NAVO hebben Nederlandse troepen deelgenomen aan de missies in Joegoslavië, Irak en Afghanistan. Nederlandse F16’s hebben de NAVO geholpen om Libië te bombarderen. In het conflict in Oekraïne zijn Nederlandse strijdkrachten in NAVO-verband aanwezig in Oost-Europa. Ook verleent de Nederlandse staat grootschalige financiële en militaire hulp. Daarnaast stelt Nederland haar grondgebied beschikbaar als doorvoerhaven voor grootschalig transport van militair materieel van het Amerikaanse leger.

Nederland blijft diep betrokken bij de NAVO. Zo staat een van de drie operationele hoofdkwartieren van de NAVO sinds 1967 in Brunssum. Nederland heeft drie secretarissen-generaal van de NAVO geleverd, inclusief ex-NSB’er Joseph Luns, de langst zittende secretaris-generaal in de NAVO geschiedenis. Daarnaast zet de Nederlandse overheid zich hard in voor de benoeming van demissionair premier Mark Rutte als nieuwe secretaris-generaal van de NAVO. Nederland heeft aangegeven zich hard te maken voor het behalen van de NAVO 2% norm, die sinds de top in Wales de lidstaten dwingt om minstens 2% van het totale BBP aan defensie uit te geven.

De strijd tegen de NAVO als taak van de arbeidersklasse

De NAVO is al geruime tijd bezig met het opstoken van spanningen tegen Rusland en China. Het conflict in Oekraïne en de rivaliteit met het imperialistische Euro-Aziatische blok hebben de NAVO een hernieuwde impuls van steun gegeven. Dezelfde NAVO die door Trump in 2017 als “overbodig” werd bestempeld en door Macron in 2019 als “hersendood” werd beschouwd, heeft in 2022 en 2023 twee nieuwe leden gekregen in het kader van de confrontatie met Rusland (Zweden en Finland). Recentelijk werd er door Jens Stoltenberg, secretaris-generaal van de NAVO, gesproken over het ‘recht’ van Kiev om doelen in Russisch grondgebied te raken met wapens van de NAVO-landen.

De burgerlijke media versterkt deze oorlogsophitsing door algemene angst te zaaien. De NAVO krijgt veel ruimte in het nieuws, waarin herhaaldelijk opgeroepen wordt tot de militarisering van de maatschappij. De burgerlijke politiek volgt deze trend en staat volledig achter de imperialistische plannen van het Euro-Atlantische blok. Zo zijn er voortdurend discussies in het parlement over de herinvoering van de dienstplicht.

De toenemende tegenstellingen in de wereld creëren een uiterst gevaarlijke situatie waarin een algemeen conflict steeds waarschijnlijker wordt. De NAVO, het Euro-Atlantische imperialistische blok en de Nederlandse overheid dragen allemaal bij aan het escaleren van conflicten en oorlog in de wereld. Het is daarom belangrijk om te strijden voor vrede in een tijdperk waarin oorlog steeds vaker de norm wordt.

De strijd tegen de NAVO is altijd een essentieel onderdeel geweest van het werk van communisten. Het innemen van een standpunt tegen de NAVO onderscheidt vaak de opportunisten van de standvastige communisten. In de tweede helft van de 20e eeuw ontstond met de opkomst van het Eurocommunisme een trend om de NAVO niet langer te bekritiseren en soms zelfs te steunen. Ook werd de NAVO door sommige radicalisten gezien als een bondgenoot. In Nederland zien we hoe sociaaldemocratische krachten zich volledig achter de imperialistische plannen van de NAVO scharen. Zo werd de uitbreiding van de NAVO met Zweden en Finland gesteund door alle zogenaamde ‘linkse partijen’ in het parlement.

De 75 jaren die de NAVO bestaan, hebben alleen maar terreur, lijden en oorlog gebracht. Daarom is het belang van het strijden voor vrede des te duidelijker, gezien de toenemende tegenstellingen. Het antwoord ligt echter niet kiezen tussen NAVO of Rusland, of de hoop vestigen in sociaaldemocratie of radicalisme. Het antwoord ligt in de klassenstrijd en opkomen voor de mensen. Alleen de werkende klasse heeft de macht om tegen de NAVO te strijden en de weg vrij te maken voor vrede. En alleen de voorhoede van het proletariaat kan deze strijd leiden. Het leiden van deze strijd is van cruciaal belang, omdat er vaak vage pacifistische idealen worden opgesteld, zoals een onmiddellijke ontbinding van de NAVO. Echter is het belangrijk om de realiteit op een wetenschappelijke manier te analyseren. Als wij dat doen, komen we snel tot de conclusie dat wij als arbeidersklasse van Nederland niet moeten wachten op de volledige ontbinding van de NAVO, maar eisen dat ons land onmiddellijk uit de NAVO stapt. Dat is de grootste bijdrage die wij kunnen leveren aan de strijd voor vrede in de wereld.