Onze koopkracht omlaag, hun winsten omhoog?

De verkiezingen van de provinciale staten en waterschappen zijn voorbij. Ruim 40% van de kiesgerechtigden hebben niet gestemd. Veel mensen zien de eindeloze lijst met partijen en kandidaten, maar zien niets dat ze vertegenwoordigt.

De exacte consequenties die de uitslag dat zal hebben voor de provinciale en landelijke politiek zullen we komende tijd zien. Maar fundamentele wijzigingen in het beleid hoeven we niet te verwachten. Althans, niet van bovenaf.

De kaders waarbinnen de provincies hun beleid voeren is immers allang vastgelegd in de nationale wetgeving en de besluiten van de Europese Unie, die gericht zijn op de belangen van het grootkapitaal en niet van de bevolking. In de Eerste Kamer zijn genoeg partijen te vinden die welwillend zijn om compromissen te sluiten met de regeringspartijen en verder afbraakbeleid door te voeren.

De BoerBurgerBeweging (BBB), die als grootste partij uit de bus kwam, is daarop zeker geen uitzondering. Deze partij verzamelde stemmen uit de terechte woede van kleine boeren, mensen die op het platteland leven maar ook heel veel andere mensen. De kleine boeren worden in Nederland geruïneerd door de nijpende concurrentie en de marktmacht van monopolies. Ze zijn de dupe zijn van het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid van de EU en van regering die de concentratie van grond en kapitaal in de landbouw bevorderen. Dat zijn precies de zaken die BBB helemaal niet in twijfel trekt. De woede wordt door BBB gekanaliseerd in een richting die niet schadelijk is voor het systeem.

Ook de extreemrechtse partijen proberen de terechte onvrede van mensen over het afbraakbeleid en de achteruitgang in inkomens te kanaliseren in een reactionaire richting, gebruikmakend van racisme en andere vormen van discriminatie, terwijl de fundamenten van het afbraakbeleid helemaal niet in twijfel worden getrokken.

Zoals gebruikelijk zijn gedurende de verkiezingscampagne allerlei verschillen uitvergroot. Niet alleen de SP, maar ook GroenLinks en PvdA kwamen met allerlei radicale ‘linkse’ leuzen op de proppen, die ze na de verkiezingen snel weer vergeten.

Ondertussen wordt de bevolking geconfronteerd met de inflatie en het koopkrachtsverlies. Dit komt boven op de jarenlange afbraak van sociale zekerheid en publieke voorzieningen.

In dat kader, hebben de leden van de NCPN en CJB de afgelopen tijd door het hele land geposterd met een heldere boodschap: “Onze koopkracht omlaag, hun winsten omhoog? Door het kapitaal te breken, kunnen we het tij keren!”

Want het probleem is niet dat het kapitalisme is ‘doorgeslagen’, zoals we tijdens de verkiezingsperiode hebben gehoord, niet alleen van de SP en andere sociaaldemocraten maar ook van liberalen, christendemocraten en extreemrechts zoals de FvD. Het probleem is het kapitalisme zelf.

Het zegt echter wel iets dat politieke partijen van allerlei kleuren dit woord weer in de mond nemen (op een manier waarmee ze vergeefs proberen het onschadelijk te maken). De arbeidersbeweging zit nog altijd in een diepe crisis, maar begint te ontwaken. Dat laten de stakingen en andere acties van de afgelopen tijd zien in uiteenlopende sectoren, van de zorg tot het streekvervoer. De heersende klasse wordt geconfronteerd met het feit dat de werkende bevolking niet langer de constante achteruitgang pikt. Ze wordt geconfronteerd met het feit steeds meer mensen zelf de strijd aangaan op hun werkvloer of in hun buurt, en niet langer de illusie hebben dat iemand in een parlement hun problemen zal oplossen.

Dat wil overigens zeker niet zeggen, dat meer communistische volksvertegenwoordigers niet een ondersteuning zou kunnen zijn voor die strijd. Alleen zij kunnen, juist omdat ze niet als doel hebben dit systeem te beheren maar het omver te werpen, het burgerlijke beleid ontmaskeren, zich consequent verzetten tegen elke achteruitgang en waar mogelijk druk uit te oefenen voor verbeteringen. Dat voorbeeld geeft communistisch gemeenteraadslid Rinze Visser in de Fryske Marren. Deze keer deed de NCPN niet mee aan de provinciale staten- en waterschapsverkiezingen door praktische, financiële en organisatorische drempels.

De focus ligt en zal blijven liggen op de directe organisatie van de arbeidersklasse aan de basis: in bedrijven, buurten, onderwijsinstellingen, en in het verlengde daarvan in de vakbeweging, studentenbeweging en andere sociale bewegingen. Hierin boeken we stappen vooruit. De versterking van de partij creëert echter tegelijkertijd ook voorwaarden voor deelname van de communistische partij aan toekomstige verkiezingen op regionaal, landelijk en Europees niveau. Niet om dit systeem te gaan beheren, maar zodat communistische volksvertegenwoordigers kunnen dienen als een tribune om de problemen van de arbeidersklasse aan de kaak te stellen en oppositie te voeren tegen het afbraakbeleid van de regering en de EU.