Zet onvrede om in actie!

De uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen toont enerzijds de terechte onvrede en woede onder grote delen van de werkende klasse over het afbraakbeleid dat de afgelopen jaren is gevoerd door de opeenvolgende kabinetten. Maar anderzijds toont de uitslag dat er nog veel illusies zijn over partijen die zich op diverse manieren voordoen als een ‘alternatief’, terwijl zij in wezen dezelfde politiek dienen. Dat geldt ook voor de extreemrechtse PVV, die als grootste uit de bus kwam en dezelfde politiek dient die de afgelopen jaren het levenspeil van de mensen heeft aangetast. Niet alleen kunnen zulke partijen geen alternatief bieden, maar het betreft een gevaarlijke, racistische en antidemocratische politieke kracht. De enige kracht die daadwerkelijk de achteruitgang kan stoppen, bestaanszekerheid kan garanderen en verbeteringen kan afdwingen is de werkende klasse. Het is tijd voor de arbeidersklasse om zich te organiseren tegen de politiek van het kapitaal! Nu is de tijd om de NCPN verder te versterken!

De verkiezingen vonden plaats in de context van toenemende tegenstellingen van het kapitalisme. De problemen stapelen zich op voor de bevolking in Nederland. Ondertussen nemen ook internationaal de conflicten toe, zoals de imperialistische oorlog in Oekraïne en de agressie van de Israëlische staat tegen de Palestijnse bevolking. In die context laat de verkiezingsuitslag een reeks tendensen zien:

1. Allereerst de grote onvrede onder de bevolking. Mensen zijn klaar met de afbraak van inkomens, publieke voorzieningen en rechten. Dit uitte zich onder andere in de grote daling in stemmen van de voormalige regeringspartijen.
2. Terechte wantrouwen tegenover de burgerlijke politiek in het algemeen onder een groot deel van de bevolking, die ook geen oppositie in de Tweede Kamer ziet die haar belangen kan vertegenwoordigen. Dat uitte zich onder andere in bijna een kwart van de stemgerechtigden die ervoor koos geen gebruik te maken van het stemrecht.
3. De extreemrechtse PVV kwam als grootste uit de bus, als uitdrukking van een algemenere reactionaire tendens die afgelopen jaren merkbaar is in de politiek. De PVV heeft daarbij gewerkt met beproefde methoden. Zo werden eisen gesteld die ogenschijnlijk tegemoetkomen aan de belangen van de bevolking over huisvesting, inkomen, zorg, sociale zekerheid enzovoorts – eisen die de PVV overigens zelfs met een absolute meerderheid niet waar zou maken. Kenmerkend was dat de PVV zich profileerde met een meer ‘gematigde’ toon – al lijkt dat deels zo door de posities van FvD – en Wilders de ambitie uitsprak een ‘premier voor alle Nederlanders’ te zijn. Zulke uitspraken kunnen echter niet verhullen dat de PVV een onverminderd reactionair karakter heeft. De PVV blijft een bolwerk van fascistoïde opvattingen en discriminatie van vluchtelingen, migranten, religieuze en etnische minderheden, lhbti-personen en anderen. De grote verdienste van de PVV voor het grootkapitaal met deze verkiezingen is dat het de onvrede over ‘het systeem’ assimileerde op een manier dat de kapitalistische verhoudingen buiten schot worden houden en de verdeeldheid binnen de arbeidersklasse wordt aangejaagd. De werkende bevolking moet dan ook geen enkele illusie hebben over het karakter van de PVV: achter de ‘anti-establishment’ retoriek verschuilt Wilders dat zijn partij net zo goed de belangen van het grootkapitaal dient als de andere burgerlijke partijen. De arbeidersklasse mag zich niet laten verdelen en moet de normalisering van discriminatie en racisme een halt toeroepen. Samen staan we sterk tegenover de kapitalistenklasse die zich verrijkt over de rug van de werkende klasse!
4. Algemener toont het verkiezingsresultaat dat mensen ten onrechte verwachtingen hebben bij partijen die zich op diverse manieren voordoen als ‘anti-establishment’, terwijl ze er juist onderdeel van uitmaken en de belangen van het kapitaal dienen. Dit geldt voor de PVV, maar ook bijvoorbeeld voor het verhaal over een ‘nieuwe bestuurscultuur’ van NSC van Omtzigt, die na het verlies van de leiderschapsverkiezingen binnen het CDA een nieuwe partij oprichtte met de fractie die hij binnen het CDA vertegenwoordigde, of bijvoorbeeld de BBB die ontstond als spreekbuis van een gedeelte van voornamelijk de agrarische sector die zich niet meer vertegenwoordigd voelde via het CDA.
5. De verschillende partijen die zich als ‘links’ of ‘progressief’ voordoen hebben de afgelopen jaren gefaald in het voeren van een betekenisvolle oppositie tegen het afbraakbeleid. Dit heeft zich ook heeft geuit in het verkiezingsresultaat van deze partijen. GroenLinks-PvdA, evenals PvdD, hebben zich ontpopt tot de grootste voorvechters van het afbraakbeleid dat vanuit de EU wordt bevorderd onder het mom van de ‘groene transitie’. Dit beleid heeft niets te maken heeft met de bescherming van het milieu, maar is gericht op enorme financiële steun voor zogenaamd ‘groene’ investeringen van het kapitaal – die vaak helemaal niet zo groen blijken – betaald door ‘groene’ belastingen en heffingen die de arbeidersklasse moet betalen. Mensen die links of progressief denken, of die zich terecht bekommeren om de grootschalige aantasting van milieu en klimaat, hoeven niks te verwachten van deze politieke krachten, die de oorzaak van de problemen in stand wil houden, namelijk het kapitalisme. Andere sociaaldemocratische partijen, waaronder de SP, profileerden zich de afgelopen tijd ‘radicaler’ met kreten als ‘systeemverandering’ en ‘antikapitalisme’. Maar achter die radicale façade schuilt een compleet reformistische politiek die als doel heeft juist dit systeem in stand te houden, wat ook naar voren kwam in de verkiezingscampagne en de smeekbedes om deel uit te mogen maken van een toekomstige regering voor het kapitaal.
6. In het algemeen is er sprake van een reactionaire tendens in de politiek. Deze tendens is al langer zichtbaar en uit zich op velerlei manieren. Bijvoorbeeld in de wildgroei van fascistoïde partijen. Maar deze tendens omvat het hele burgerlijke politieke spectrum, niet alleen de extreemrechtse, maar ook de liberale, christendemocratische en sociaaldemocratische partijen (inclusief de zogenaamd ‘linkse’ of ‘groene’ partijen). Alle burgerlijke politieke partijen spelen hun rol in de ideologische en politieke acceptatie van de constante achteruitgang, waarbij de onvrede wordt gekanaliseerd in paden die voor het systeem onschadelijk zijn. Daarbij is er sprake van een neiging onder alle burgerlijke politieke krachten naar het innemen van meer reactionaire standpunten, waarbij publieke voorzieningen, politieke rechten, vakbondsrechten en rechten van verschillende minderheden onder druk komen te staan.
7. Veel mensen maken zich terecht zorgen om deze reactionaire tendens in de politiek en het feit dat een extreemrechtse partij als grootste uit de bus kwam (overigens niet voor het eerst in de recente geschiedenis). Al direct na de verkiezingsuitslag gingen mensen de straat op om hun terechte zorgen te uiten. Zeer hypocriet is dat GroenLinks-PvdA dit sentiment probeert in te kapselen en demonstraties organiseert naar aanleiding van de verkiezingsuitslag onder de slogan ‘we laten niemand los!’ Het afbraakbeleid dat GroenLinks-PvdA decennialang hebben gesteund, zowel in Nederland als op EU-niveau, heeft miljoenen mensen ‘los gelaten’ en hun inkomens en rechten afgebroken. Daarmee hebben ze bovendien de gevaarlijke propaganda van extreemrechts in de hand gewerkt dat er sprake zou zijn van een ‘linkse elite'. De medeplichtigheid van voornamelijk de PvdA aan de enorme achteruitgang in het levenspeil in de afgelopen jaren, evenals het onvermogen van ook de andere partijen die als ‘links’ profileren om oppositie te voeren en de arbeidersbeweging te hergroeperen omdat ze zich ondanks radicale leuzen volledig op het kapitalisme oriënteren, heeft de rode loper uitgerold voor reactionaire, fascistoïde partijen.

Er is objectief wel een basis voor de vorming van een regering met het huidige verkiezingsresultaat. Het kapitaal heeft belang bij de vorming van een stabiele regering die komende tijd het afbraakbeleid kan voortzetten. Dit ook met oog op de donkere wolken die boven de economie hangen en de maatregelen die worden voorbereid om de kosten economische stagnatie of zelfs crisis af te wentelen op de arbeidersklasse. Belangrijk voor het kapitaal is dat deze regering in staat is de onvrede van de bevolking te temperen. Dat is ook waarom deze verkiezingen werden gehouden en deze grote ‘stoelendans’ plaatsvond in Den Haag, met nieuwe gezichten en partijen die hetzelfde afbraakbeleid beter kunnen verkopen aan de bevolking. Tegelijkertijd zijn er ook reële tegenstellingen in de belangen van verschillende kapitaalsgroepen. Het zijn uiteindelijk de belangen van de heersende klasse die zullen bepalen hoe de formatie van een nieuwe regering zal verlopen.

In het algemeen laat de verkiezingsuitslag de zeer negatieve krachtsverhoudingen zien. De landelijke politiek wordt nog volledig gedomineerd door partijen die via de ene of andere weg de belangen van het grootkapitaal dienen. De verkiezingsuitslag toont in de eerste plaats ook de noodzaak van de versterking van de NCPN. Het ontbreken van communistische volksvertegenwoordigers op landelijk niveau is een groot gebrek. Alleen communistische volksvertegenwoordigers kunnen het burgerlijke beleid ontmaskeren, zich consequent verzetten tegen elke achteruitgang en druk uitoefenen om verbeteringen af te dwingen. Dat kunnen alleen de communisten, juist omdat zij niet als doel hebben dit systeem te beheren, maar om het omver te werpen.

De NCPN besloot deze verkiezingen niet mee te doen, voornamelijk door de financiële maar ook andere organisatorische drempels. De partij heeft ook geen stemadvies gegeven. De hoop op een betere toekomst ligt volledig in de versterking de arbeidersbeweging. Dat is waar de NCPN al haar krachten voor inzet. De groei van de partij zet door. Dat zien we in de partij, maar ook in de beweging waar de partij steeds meer aanwezig is onder mensen die opkomen voor de belangen van de werkende klasse. De groei van de partij schept ook de voorwaarden om aan toekomstige verkiezingen wel deel te kunnen nemen. Als communistische partij en voorhoede van de arbeidersbeweging, is de NCPN de enige partij die consequent kan opkomen voor de belangen van de arbeidersklasse.

Onze boodschap is helder: strijd is de enige weg! Er is geen politicus of politieke partij die de problemen voor de arbeidersklasse gaat oplossen. Alleen de arbeidersklasse zelf, met de communistische partij op de voorhoede, kan de strijd winnen voor een betere toekomst. Het is tijd voor communisten om zich te laten horen! Het is nu tijd voor de NCPN! Sluit je aan!

Partijbestuur NCPN