De tijd is op!

Afgelopen week werd in de krant Trouw een brief ingezonden door de besturen van 15 universiteiten in Nederland. Daarin werd op provocerende manier gesteld dat zij de genocide op de Palestijnse zouden blijven ondersteunen door banden met Israëlische instellingen aan te houden. Vertegenwoordigers uit de grote en brede beweging die de afgelopen weken actie heeft gevoerd ontkrachten in een ingezonden brief de argumenten van de universiteitsbesturen en geven aan dat ze niet zullen stoppen met actievoeren totdat hun eisen waar worden gemaakt. Wij publiceren hieronder de volledige brief.

Wij, studenten van Nederlandse universiteiten, roepen onze bestuurders nu al maandenlang op om de vele banden te verbreken met Israëlische universiteiten. We organiseerden presentaties, paneldiscussies, infobijeenkomsten en schreven talloze stukken die aantonen hoe Israëlische universiteiten een essentieel deel uitmaken van Israëls militair-industriële economie en medeplichtig zijn aan het handhaven van apartheid, kolonisering en allesverwoestende oorlogsdoctrines in Palestina.

Ook schreven studenten en wetenschappers tal van petities aan hun College van Bestuur en faculteiten om banden te verbreken met bedrijven en instellingen die medeplichtig zijn aan de schending van Palestijnse mensenrechten. Enige inhoudelijke reactie op onze eisen, laat staan tegemoetkoming, bleef uit.

Op 7 juni was er ineens antwoord. In Trouw schreven alle 15 rectoren van Nederlandse universiteiten dat zij de banden niet zullen verbreken omdat ze het belangrijker vinden om “kritische Israëlische wetenschappers niet te isoleren”.

Onduidelijk

Wie die kritische stemmen zijn, blijft in het stuk onduidelijk, en wat zij kunnen betekenen voor de miljoenen Palestijnen die hun leven niet zeker zijn ook. Dat deze zo gekoesterde kritische stemmen overigens hard onderdrukt worden door de instellingen waarmee men wil blijven samenwerken, kaarten de rectoren niet aan.

Het stuk van 7 juni heeft ook de mond vol over hoe onze acties voorbijgaan aan “het aangaan van het open, academisch gesprek en debat”. Dat we dat gesprek al jaren aanwakkeren, maar onze bestuurders er niet aan deelnemen, blijft onbenoemd. Ook onbenoemd blijft het niet geringe aantal bijeenkomsten die door universiteitsbesturen zelf om wat voor reden dan ook zijn afgelast of van de campus geweerd, bijvoorbeeld op de Vrije Universiteit, Universiteit Leiden en de TU Delft.

We gingen over op het organiseren van kampementen en bezettingen, omdat onze besturen het academische gesprek wat we al jaren verzorgen negeerden of nagenoeg onmogelijk maakten. Dat sommige universiteitsbesturen hierop met extreem politiegeweld reageerden of de kampeerders op hun campus min of meer volkomen negeerden, laten de rectoren voor het gemak buiten beschouwing in hun opiniestuk.

Bovendien gaat deze discussie niet om een puur academisch standpunt, het gaat over het beleid van onze universiteiten. Hoe kan het dat kennisinstellingen zich profileren op maatschappelijke verantwoord onderzoek en jammerlijk falen om de meest grove schendingen van het internationaal recht (genocide, apartheid, kolonisatie) effectief aan te kaarten?

Het antwoord van sommige universiteiten, na acht maanden genocide, is ethische commissies oprichten. Blijkbaar is het nu tijd om een paar weken al dan niet maanden over een evaluatiekader te vergaderen, terwijl er al tienduizenden Palestijnen zijn gedood en daar nog dagelijks honderden bij komen. In het stuk van 7 juni laten bestuurders overigens meteen zien hoezeer ze de bevindingen van de commissies in acht zullen nemen, door alvast aan te kondigen dat ze samen blijven werken met aan genocide medeplichtige instellingen en bedrijven.

De tijd is op

Ons antwoord? De tijd is op. Wij, studenten uit de kampementen, bezettingen en demonstraties, blijven actievoeren totdat onze roep om rechtvaardigheid – het boycotten en desinvesteren van medeplichtige instellingen en bedrijven – gehoord wordt. Politiegeweld, ontruimingen, tijdrekken met commissies, het bewust verkeerd voorstellen van onze acties en eisen in een universiteitswijde email of een opiniestuk, niks kan en zal ons stoppen.

We gaan door totdat de rectoren zogenaamde ‘zusterinstellingen’ en andere partners verantwoordelijk houden voor hun medeplichtigheid aan Israëls schendingen van de mensenrechten van Palestijnen.